วันแห่งความรัก

เวลาผมไปออกกำลังกายที่ปากซอย ด้วยเครื่องเล่นที่เขตบางซื่อทำไว้ให้
ผมจะพบชายผอมผมยาวมอมแมหนวดเฟิ้มคนหนึ่ง...
พบประจำ ด้วยท่านั่งๆ นอนๆ ทอดหุ่ย อยู่บนกองผ้าและกองถุงก้อปแก็ปบนม้านั่งโครงเหล็กยาว
... เหมือนตรงนี้เป็นบ้านของเขา...

ตอนเด็กๆ ผู้ใหญ่จะสอนให้เรากลัวคนบ้า แต่เมื่อเราผ่านชีวิตมากขึ้น เราก็มองคนแบบนี้ไปในอีกมุมมองหนึ่ง
ผมมาคิดว่า... เขาอยู่ได้อย่างไร กินอาหารสกปรก นอนตากยุง น้ำก็คงไม่ได้อาบ คือเขาแข็งแรงมากนะ..
เป็นเราคงตายไปแล้ว...

ส่วนสิ่งที่เขาเป็น เขาคงเลือกเกิดไม่ได้ ทุกคนเป็นไปตามกรรม...
กัมมุนา วัตตติ โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
เขาคงได้ทำอะไรไว้ในอดีตชาติ ถึงส่งผลกระทบมาถึงปัจจุบัน

สะท้อนย้อนคิดมาว่า อืม เราก็เช่นกัน
อุปสรรคขวากหนามในชีวิต จะเป็นคนมาหักหลัง หรือโรคภัยไข้เจ็บที่ไม่มีสาเหตุ
คงจะเป็นสิ่งที่เรา ล้วนกระทำมาแต่ในปางก่อน
ยังดีนะที่เราคงไม่กระทำเรื่องที่หนักหนาสาหัส จนกระทั่งต้องมาเสียสติ เช่นลุงผมยาวคนนี้

แมัว่าเราจะเป็นไปตามกรรม แต่ใช่ว่าเราจะเลือกอะไรไม่ได้เลย
เราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราที่จะคิดได้
สิ่งที่สำคัญกว่าอดีตกรรมคือปัจจุบันกรรม 

ความคิดคือกรรมทางใจเราสร้างได้
ความคิดคือกรรมที่กำหนดอนาคต

เราคิดกับคนอื่นดีๆ ได้
เริ่มต้นจากเข้าใจ ตามมาด้วยความเห็นอกเห็นใจ เอาใจเขามาใส่ใจเรา
ไม่มีใครอยากเลว ไม่มีใครอยากเสียสติ

บางวันผมและแฟน ก็เขาข้าวเอาขนมไปให้เขา
เขายกมือไหว้ด้วยแววตาที่ซาบซึ้ง ไม่มีคำพูดจากปากเขา แต่ความรู้สึกมันเต็มเปี่ยม
เมื่อผมคล้อยหลังเดินกลับบ้าน เหลียวไปดู เขามองตามจนสุดสายตา มือก็ยังถือถุงอาหารค้างอยู่

เมื่อวานเป็นวันแห่งความรัก เรามาเห็นความรักในมุมนี้กันบ้าง
ความรักที่ไม่ต้องการเหตุผล
ความรักที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน
ความรักที่ค้ำจุนโลกนี้
ด้วยความเข้าใจ
ด้วยความเห็นอกเห็นใจกัน

สุขสันต์วันแห่งความรัก... ในทุกๆ วันครับ