LOVE YOU

เพื่อนรัก รักเพื่อน

 นายอานนท์ ภาคมาลี (คนหาปลา ข้าราชการบำนาญ)

อันนี้ดีมากนะ อ่านให้ช้านึกภาพตามด้วยก็จะสมบูรณ์ เจ้าฝูชู นักเขียนอักษรฟูกันจีนชื่อดัง ได้บันทึกถึงความรู้สึกที่มีต่อชีวิตที่ผ่านมาเข้าวัย 70  ซึ่งมีสาระน่าสนใจดังนี้ “พออายุใกล้ 70 ข้าพเจ้าเรียนรู้สิ่ง 7 สิ่งในชีวิต”

• ต้องอยู่ให้รอดดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วตกอยู่อีก 1 วัน เหลือน้อยลง 1 วัน สุขอีก 1 วัน กำไร 1 วัน
• ต้องอยู่ให้มีความสุข ตำแหน่งสูง มิสู่มีรายได้สูง รายได้สูง มิสู้อายุยืน อายุยืนมิสู้มีความสุข…ขอให้มีความสุข เพราะความสุขคือเงินสด นอกนั้นแค่กระดาษเช็ด
• ต้องเป็นขอเราเอง หมายถึง ไม่ใช่เป็นของคนอื่นหรือยืมขอคนอื่นมาใช้ ตำแหน่งเป็นของชั่วคราว เกียรติยศเดี๋ยวก็ผ่านไปสุขภาพเท่านั้นที่เป็นของเรา
• ไม่เหมือนกันย่อมไม่เหมือนกัน ความรักที่พ่อแม่ให้กับลูก ไม่มีขีดจำกัด แต่ความรักของลูกต่อพ่อแม่มีขีดจำกัดลูกๆป่วย พ่อแม่กลุ้มใจ พ่อแม่ป่วยแค่ลูกๆมาเยี่ยมมาถามไถ่ ก็พอใจแล้ว ลูกๆใช้เงินของพ่อแม่ สมเหตุสมผล บ้านของพ่อแม่ก็คือบ้านของลูกๆ บ้านของลูกๆ ไม่ใช่บ้านของพ่อแม่ ไม่เหมือนกันก็คือไม่เหมือนกัน พ่อแม่ที่เข้าใจจะถือเอาความกตัญญู กตเวทีของลูกๆเป็นจิตอาสาและความสุขไม่หวังการตอบแทน นั่นคือหาทุกข์ใส่ตัว
• อย่าคาดหวังใครยามป่วย อย่าคาดหวังใครแม้แต่ลูกๆ “ไม่มีลูกกตัญญูหน้าเตียงคนป่วยเรื้อรังหรอก” ความคาดหวังคู่ชีวิตหรือเขาเองก็เอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว ที่คาดหวังได้ คือเงินอย่างเดียว ใช้เงินรักษาตัว
• ระลึกแต่ความหลังอาจจำเป็นเพราะจำเรื่องราวได้น้อยลงลืมมากขึ้น สุขภาพคือทรัพย์ จำไว้แข็งแรงเข้าไว้ หาความสุขเสมอ
• อย่ากลัวความตาย เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ ทุกคนเท่าเทียมกัน ต้องมีความพร้อมด้านจิตใจ พอยมบาลมาเรียกก็พร้อมจะไปได้เลย ต้องไม่มีการอาลัยอาวรณ์

ครบ 7 ข้อยามลำบาก มากอุปสรรค ต้องตั้งหลักให้มั่นคง ยามได้ดี มียศสูงส่งต้องรู้ปลง ปลดปล่อยวาง ฉะนั้นอย่าท้อ เวลาผ่านไปเงื่อนไขเปลี่ยนสถานการณ์ก็มักผันแปรอาจดีขึ้นก็ได้ เราไม่จำเป็นต้องรวยเพราะมีเงินมาก แต่เราอาจรวยความสุขได้เพราะการให้

อ่านทุกครั้งกินใจทุกครั้งจึงส่งต่อมาและขอขอบคุณที่อ่านจนจบ ขอบคุณเขียนได้ดีก๊อปมาให้อ่านกัน เราคือเพื่อนกัน ไม่ใช่สายโลหิต ไม่ใช่ญาติ หากเป็นความผูกพันที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญแท้ๆ เป็นความประจวบเหมาะ เป็นความพอดีที่มาพบเจอมาเรียน มาทำงานด้วยกัน มาร่วมชะตากรรมเดียวกัน แล้วนับจากนั้นนั้นก็ผูกพันกันเรื่อยมา ในฐานะเพื่อน ลบไม่ออก แก้ไขไม่ได้ เว้นเสียแต่ว่าจะเปลี่ยนสถานะใหม่ให้เป็นศัตรูกันซึ่งโอกาสนั้นก็เป็นได้น้อยในหมู่เพื่อน

อายุล่วงเลยมาถึงทุกวันนี้เพื่อนใหม่ไม่มีแล้ว ใจไม่อยากเปิดรับเข้ามาอีก ก็คงมีแต่เพื่อนเก่าสมัยเรียน ประถม – มัธยม – อุดมศึกษา – เริ่มทำงาน หรือ เรียนปริญญาบัตรอื่นๆ ซึ่งนับวันจะเหลือน้อยลงไป เพื่อนเก่าแต่ละคนอายุก็ไล่ๆกันกะเราหรือแก่อ่อนกว่ากันไม่มาก บางคนไปไหนไม่ได้ ไปไม่ไหวแล้ว บ้างก็ทำงานไกล อาศัยอยู่ไกล บ้างติดภาระของลูกบ้าง เมียบ้าง กระทั้งธุระของหลานรวมทั้งสังขารของตน จะเห็นชัดเจนว่ามีการลดจำนวนครั้งที่นัด นัดแต่ละทีก็มีจำนวนคนลดลง เพื่อนบางคนล่วงหน้าเสียชีวิตไปก่อนแล้ว ยามคิดถึงก็ได้แต่จุดธูปเทียน เขียนชื่อ ยกมือพนม ทำบุญ ระลึกถึง จะมีอะไรไปถึงหรือไม่ ไม่รู้พิสูจน์ไม่ได้แล้วจะมั่นใจได้อย่างไรว่าไปถึงเพื่อน ว่าเพื่อนจะได้รับ ดูแลกันยามมีชีวิตยามเดือดร้อนนี่แหละครับ ดูแลกันตามกำลัง ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วใครละครับจะช่วย คนอื่นเขายิ่งไม่รู้จักมักคุ้น ไม่ใช่เพื่อนกัน ใครเขาจะยื่นมือมา ผิดพลาดไปบ้าง ห่างเหินไปหน่อย บกพร่องระหว่างกันไปบ้างอภัยเถิด ทำใจสบายๆ เปิดใจให้กว้างเอื้อเฟื้อดูแลเกื้อกูลกันยามมีชีวิตดีที่สุด เพราะเราคือ เพื่อนกัน