135---ผมกับเพื่อนทหารญี่ปุ่นคนนั้น ( ตอนที่ 5 )

กระดาษใบนั้น มีข้อความเป็นภาษญี่ปุ่นเปลเป็นไทยได้ว่าว่า กองทัพน้อยญี่ปุ่นที่ 1 ประจำประเทศไทย  ทราบว่ามีพลเมืองดีชาวไทยได้ช่วยเหลือทหารของสมเด็จพระเจ้าจักรพรรด์ให้พ้นจากภัยสงครามจากการทิ้งระเบิดของฝ่ายสัมพันธมิตรที่สถานีรถไฟบางกอกน้อย  จึงประสงค์จะพบกับคนไทยผู้นั้น เพื่อแสดงความขอบคุณและเชิดชุเกียรติ ให้ไปพบกับผู้บัญชาการกองทัพน้อยดังกล่าวได้ทุกวัน  โดยให้นำหนังสือนี้ไปแสดงแก่ทหารยามด้วย  ผมจึงใจชื้นขึ้นมาหน่อยว่า เพื่อนนักรบต่างแดนที่เพิ่งรู้จักกันยังไม่ตาย จึงรีบออกเดินทางไปกองบัญขาการกองทัพน้อยที่  1 ของญี่ปุ่นพร้อมด้วยหมอสมชัยฯ นักเรียนแทพย์ปี 4 ของพวกเราแพทย์ที่รักษาทหารผู้นั้นในตอนแรกทันทีในเช้าวันรุ่งขึ้น    เมื่อเดินทางไปถึง ทหารยามหน้าประตู 2 คนออกมายืนขวาง ใช้ปืนติดดาบปลายปืน 000ประสานไข้วกันผมกับหมอสมชัยไว้  ผมเอาหนังสือที่ผู้บัญชาการกองทัพน้อยที่ 1 ป่ระจำประเทศไทยฉบับนั้นให้เขาดุ เขารับไปดูแล้วก็รีบเข้าไปพูดโทรศัพท์ในป้อมยามติดต่อกับผู้บังคับบัญชา แล้วออกมาบอกเป็นภาษาญี่ปุ่นซึ่งผมฟังไม่รู้เรื่องหรอก แต่พอจะทราบจากการที่เขาแสดงท่าทางให้ยืนรอที่นี่ก่อนด้วยท่าทีนอบน้อมกว่าเดิม  สักครู่ก็มีนายทหารออกมารับกระดาษใบนั้นไปดู แล้วพาผมกับหมอสมชัยฯเข้าไปในค่ายทหาร  พาไปพบกับคณะนายทหารคณะหนึ่งในห้องรับรอง  ในนั้นมีผุ้บัญขาการค่ายนั่งรออยู่ด้วย  คณะนายทหารเหล่านั้นยืนขึ้นโค้งคำนับเราทั้ง 2 อย่างนอบน้อมแล้วเชิญให้เราทั้ง 2 นั่ง  แล้วสอบถามผมว่าพบทหารบาดเจ็บของเขาที่ใด  ในสภาพอย่างใดและได้ช่วยเหลืออย่างไร ผมก็ตอบไปตามเป็นจริง  ในการสอบถามครั้งนี้มีล่ามคนไทยที่อยู่ในคณะนายทหารดังกล่าวเป็นผู้แปลเป็นภาษาญี่ปุ่นให้พวกทหารฟังและแปลภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาไทยให้พวกผมฟัง  ทำให้ผมได้ทราบว่าคณะเสนาร้กษ์ที่ทำแผลให้ทหารญี่ปุ่นผุ้บาดเจ็บคนนี้แล้ว ได้ออกเดินหน้าไปค้นหาทหารคนอื่น ๆ ที่อาจจะมี อีกหลายแห่ง  แล้วก็รีบกลับมาที่ ๆ ปล่อยทหารคนนี้ไว้ตามลำพัง แต่ก็เกิดพายุฝนกตหนักเสียก่อน  มาไม่ทัน ไปพบแต่หลุมที่มีน้ำท่วมขังเต็มหลุม  จึงได้พากันออกติดตามหาแม้จะตามไปหาที่โรงพยาบาลในช่วงแรกแล้วก็ตาม  กว่าจะรู้ว่าอยู่ที่โรงพยาบาลก็ตกดึกแล้วเมื่อทางโรงพยาบาลติดต่อแจ้งให้ทราบเพราะทหารผู้บาดเจ็บมีอาการหนัก   พวกเขาจึงไปรับตัวมาจากโรงพยาบาลเอามารักษาที่หน่วยพยาบาลของกองทัพ 000 อาการได้ค่อยทุเลางแล้ว ผมและคุณหมอแจ้งให้พวกเขาทราบว่าเหตุที่พวกเขาหาไม่พบในตอนแรกน่าจะเป็นเพราะพวกผมเอาคนเจ็บลัดคิวไปรักษาเป็นกรณีย์พิเศษโดยไม่ได้ผ่านหน่วยทะเบียนคนไข้ก็เป็นได้ จึงทำให้ไม่รู้กัน  หลังจากนั้น ผู้บัญชาการกองทัพน้อยที่ 1ของญี่ปุ่นได้มอบยาชนิดต่าง ๆ ให้แก่หมอสมชัยฯจำนวน 1 กล่องใหญ่ เป็นน้ำใจจากกองทัพพพระเจ้าจักรพรรดิ์เอาไปรักษาคนเจ็บคนไข้ทั่วไปอีก และยังมอบของกินของใช้ที่จำเป็นและหายากในขณะนึ้น ให้แก่ผมอีกถุงใหญ่ เช่นกัน  แล้วพวกเขาก็ทำพิธีมอบเกียรติบัตรให้แก่ผมเป็นการส่งท้ายพร้อมทั้งอออกหนังสืออนุญาติให้ผมเข้ามาเยี่ยมเพื่อนทหารต่างแดนที่ผมได้