๖๔๑. พรสวรรค์กับพรขยัน..
ผมไม่สนใจกับคำว่า..”ดีกว่า”..มานานแล้ว ตั้งหน้าตั้งตาทำให้..”ดีที่สุด” สุดกำลังความสามารถ..เต็มที่..เต็มเวลา..เต็มวัน..รวมวันเสาร์เข้าไปด้วย ชีวิตจึงมีรสชาติ ส่วนโรงเรียน..ก็มีบรรยากาศที่พร้อมสำหรับการเรียนการสอน..
วันเสาร์..ชื่นชมในความรับผิดชอบของครู ร่วมด้วยช่วยกันสอนเสริมเติมเต็ม ให้นักเรียนชั้น ป.๖..สู่ความพร้อมก่อนขึ้นเวที..โอเน็ต..และเตรียมศึกษาต่อมัธยมต้น..ต่อไป..
ผมไม่จำเป็นต้องมานิเทศติดตามและสังเกตการสอนของครูในวันเสาร์ก็ได้..แต่เขาเป็นเพื่อนร่วมงานของผม..ควรจะอยู่ดูการทำงานซึ่งกันและกัน..และผมก็ไม่ได้คาดหวังผลเลิศเลอของ..โอเน็ต..แต่นี่คือการทำงานระหว่างทาง..เป็นกระบวนการหนึ่งที่ช่วยให้เข้าถึง..เป้าหมาย...
โอเน็ต..เป็นงานนโยบาย..เป็นอะไรที่เราควบคุมและปฏิเสธ..ไม่ได้..ผมจะไม่เสียเวลาอีกแล้ว..สำหรับการบ่นที่ไม่มีคุณค่า ถือเสียว่า..เป็นการวัดและประเมินผลครั้งหนึ่ง..ที่เป็นกระจกสะท้อนการสอนของครู..การเรียนรู้ของเด็ก..ว่าผมควรจะซ่อมและเสริมอะไรให้กับเขา...ที่เรียกว่า..การพัฒนา..
ผมรู้ว่า..ผมไม่มีพรสวรรค์ในการบริหารจัดการงานวิชาการแบบนี้..ไม่มีพรสวรรค์ที่จะนำโรงเรียนขนาดเล็ก..เข้าถึงคุณภาพได้อย่างรวดเร็ว..ยิ่งโอเน็ตด้วยแล้ว ก็คงไม่ติดอันดับเช่นเคย..แต่ผมมี..พรขยัน..ที่จะนำโรงเรียนให้มั่นคงและอยู่รอด..
คุณภาพ..ไม่ได้สร้างขึ้นได้ในวันเดียว..และคุณภาพ..ไม่ได้เกิดขึ้นได้โดยบังเอิญ ตลอดจน..ผลโอเน็ต..ก็ไม่ได้การันตีหรือเป็นตัวแทนคุณภาพทั้งหมด ผมจึงไม่ได้หลงอยู่กับตัวเลข แต่อยู่กับความจริง..ที่เป็นโรงเรียนทั้งระบบ..เพื่อการพัฒนาอย่างรอบด้าน...
วันนี้..จึงมองไปรอบๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโรงเรียน..สวนป่า..มีต้นไม้เป็นทิวแถว ในนั้น..อีกไม่เกิน ๕ เดือน จะมีอาคารเรียนเกิดขึ้น..หลังจากที่..แหล่งเรียนรู้หลากหลาย กระจายอยู่ทั่วโรงเรียน รวมทั้งห้องสมุดในฝัน..ฝันที่เป็นจริงมาแล้ว..
พรสวรรค์..จะไม่ช่วยอะไรเลย..ถ้าไม่แสวงหาและขยันหมั่นเพียร..ผู้นำยุคใหม่..ในโรงเรียนขนาดเล็ก..ชำนาญการพิเศษจึงไม่พอ การยึดติดตำรา..จะทำให้มองไม่เห็นปัญหา แต่การศึกษาเรียนรู้ตลอดเวลา..ด้วยการลงมือปฏิบัติ..จะช่วยให้ก้าวข้ามปัญหา..ไปสู่..ความสำเร็จได้..แม้จะเป็นความสำเร็จเล็กๆ..ก็มีคุณค่าน่าภาคภูมิใจ..
ผมมี..พรขยัน..มาตั้งแต่เด็ก มันอยู่ในสายเลือด..ผมจึงไม่รอและไม่คิดว่ามี..พรสวรรค์..ผมจับไม้กวาดเก็บกวาดใบไม้บนถนน..จนโล่งเตียน..สักพัก..ลมกรรโชกแรงพาใบไม้ร่วงหล่นลงมาเต็มไปหมด..นับเป็นบททดสอบความอดทน..แต่ใบไม้ทำไรผมไม่ได้หรอก..ผมขยันกวาดอยู่แล้ว..
ผมเห็นใบไม้กองรวมกันบนหลังคาอาคารเรียน..มากมายก่ายกอง..ผมวางแผนที่จะนำมันลงมาให้ได้..นาทีนี้..ขยันคิดอย่างเดียว..ไม่สามารถขยันขึ้นหลังคา วันนี้จึงได้แต่มอง...และมอง
การทำงานวันเสาร์..ไม่ใช่พรสวรรค์แน่..และถ้าไม่ขยัน..ก็ทำไม่ได้ แต่ผมขยันจนชินแล้ว..และก็มักจะสร้างโอกาสดีๆให้แก่โรงเรียนเสมอ...
ช่วงบ่าย..คุณอารดา คงศิริ จาก ธกส.สำนักงานใหญ่โทรมา..จะนำวัสดุและสื่อการสอนมามอบให้ในช่วงเย็น..ผมรีบรับคำเพราะเป็นช่วงเวลาที่ผมยังต้องทำงานที่โรงเรียน..
ผมประทับใจ..ในศรัทธาและความมีน้ำใจของคุณอารดา..ตลอดมา..เธอดูแลโรงเรียนบ้านหนองผือและมองเห็นพัฒนาการมาโดยตลอด..เธอบริจาคต้นไม้และสื่อการสอนมาแล้วกว่า ๕ ปี/ ปีละ ๒ – ๓ ครั้ง...
คงเป็นเพราะ..พรขยัน..นี่เอง..ที่ทำให้ผมพบเจอแต่คนดีที่คอยให้กำลังใจ..พรขยันนี่แหละ..ทำให้ไม่มีใครทอดทิ้ง..โรงเรียนขนาดเล็ก..
และคงเป็นเพราะ..พรขยัน..นี่เอง..ที่สร้างความเชื่อมั่นให้ผมกล้ายืนหยัดอยู่ได้อย่างสง่างาม..ยามเย็นเช่นนี้..สมควรกลับบ้านได้แล้ว..กลับไปเขียนบันทึก เพื่อให้กำลังใจตัวเอง...
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๖ ธันวาคม ๒๕๖๐
