***...บันทึกแห่งความทรงจำ ครั้งหนึ่งในชีวิต กับงานพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพฯ ตอนที่ 5 : ด้วยพระบารมีฯ สานสู่ความหวังที่ประทับใจ ***
สื่อสัญญาณที่ดี
อาสาสมัครท่านหนึ่ง เดินมาเปิดประตูค้างไว้ให้กลุ่มคนด้านในลอบบี้ได้ยินเสียงจากมณฑลพิธีท้องสนามหลวง และบอกให้สวดมนต์อธิษฐานส่งพ่อหลวงฯ นึกขอบคุณอาสาสมัครท่านนี้อย่างสุดหัวใจ นับเป็นสื่อสัญญาณที่ดี เสียงด้านนอกเงียบสงัด ทุกสรรพสิ่งสงบนิ่งราวกับไม่ไหวติง หยิบภาพของพ่อหลวงฯ ที่ได้รับแจกขึ้นมามอง ตั้งจิตระลึกถึงเพื่อกราบถวายอำลา และอธิษฐานขอพร “ พ่อหลวงฯขาลูกอยากเข้าไปกราบถวายอาลัยพ่อหลวงข้างใน ขอบารมีพ่อหลวง ให้ลูกได้เข้าไปคืนนี้ด้วยเถิด"
เวลาล่วงเลยไปช้าๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เพื่อนที่นั่งอยู่ตรงช้าง 3 เศียรส่งข่าวมาว่า ไม่สามารถข้ามแผงกั้นมาหาได้ และจะขอกลับก่อน เพราะเด็กน้อยที่มาด้วยต้องการกลับไปพัก ตอบไปว่ากลับไปเถอะ ไว้โอกาสหน้าค่อยพบกัน กลุ่มคนยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ตนเองก็นั่งคุยกับเพื่อนใหม่ทั้ง 2 คน เฝ้ารอคอยโอกาสและจังหวะของโชคชะตา
ผู้คนเริ่มลุกขึ้นและเดินออกจากโรงแรม เมื่อเวลาเลยเที่ยงคืนไปเล็กน้อย เรา 4 คน(ผู้เขียน+หนุ่ย+พจน์และลูกชาย) เกาะกลุ่มกันเดินออกจากโรงแรม มุ่งไปทางจุดคัดกรองด้านหน้า มองไม่เห็นบุคคลที่เคยตวาดใส่อย่างไร้น้ำใจ ไม่แน่ใจว่ากลับไปแล้วหรือกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของแถวของกลุ่มตน...ที่เพิ่งเกิดจากการรวมตัวของบุคคลที่มากันคนละทิศ-คนละทาง หันไปดูจุดคัดกรองด้านซ้ายมือก็มีแถวของประชาชนที่ต่อคิวยาวอยู่ละแวกนั้นนัยว่าตั้งแถวรอมาจากสี่แยกคอกวัว แม้จะไม่ได้รับคำยืนยันหรือได้รับความหวังใดๆ ว่า จะได้เข้าไปด้านในมณฑลพิธีท้องสนามหลวงฯ แต่กลุ่มของเราก็ปักหลักคอย ณ หน้าจุดคัดกรอง จากประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่า ไม่มีสิ่งใดแน่นอน...ถ้าเรามีความพยายามและอดทนเชื่อว่าความหวังย่อมมีความเป็นไปได้
กลุ่มของเรานั่งรอกันอยู่จนเวลาผ่านเลยไปถึง 1 นาฬิกาของวันที่ 27 ตุลาคม 2560 หนุ่ยหายตัวไปพักหนึ่ง เธอกลับมาบอกว่าไปถามตำรวจที่ปฏิบัติหน้าที่ตรงจุดคัดกรอง ว่ามีเหตุผลใด ทำไมไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าไปกราบลาพ่อหลวงฯด้านใน ได้รับฟังคำบอกเล่าของหนุ่ย ไม่เกิน 10 นาที นายตำรวจก็ยืนเด่นอยู่หน้าแถว กล่าววาจาที่รู้สึกว่าไพเราะที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาในชีวิตว่า ขอให้ทุกท่านใจเย็นๆ เมื่อสักครู่นี้ได้ประสานไปถึงเจ้าหน้าที่ด้านใน ทุกคนได้เข้าไปแน่แต่ขอให้รอในหลวงฯรัชกาลที่ 10 เสด็จกลับก่อน ...
ความสุขใจแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางกาย...ขอบคุณสวรรค์ แม้ใจจะเกิดความกังขาว่า นี่ท่านยังไม่เสด็จกลับอีกหรือ มีบางคนบอกว่า ท่านเสด็จกลับไปแล้ว แต่ก็เสด็จมาใหม่เพื่อมาดูพิธีการฯ เป็นระยะๆ
ด้วยพระบารมีฯ สานสู่ความหวังที่น่าประทับใจ
01: 49 น กลุ่มของเราได้ผ่านจุดคัดกรอง เข้าไปยืนอยู่ด้านใน ขอบคุณพ่อหลวงฯที่ ให้โอกาสลูกได้มากราบลา สมความตั้งใจ พระเมรุมาศช่างงดงาม.. วิจิตรบรรจงยิ่งนัก เฝ้ามองด้วยความซาบซึ้งใจ ด้วยพระบารมีฯ สานสู่ความหวังที่น่าประทับใจจริงๆ
เวลาผ่านเลยมาถึง 02.36 น. ขณะเดินชมความงดงามของพระเมรุมาศเบื้องหน้าที่เห็นเด่นเป็นสง่ากับหนุ่ย เพื่อนใหม่รุ่นน้อง ใจประวัติคิดย้อนเหตุการณ์ที่ผ่านมา จึงกล่าวความรู้สึกกับหนุ่ยว่า เสียดายจริงๆ นี่ถ้าหากเราได้เข้ามาช่วงที่ถวายพระเพลิงจริง คงจะดีไม่น้อย จากนั้นก็เดินชมมโหรสพอย่างปลาบปลื้มใจ เวลาผ่านไป 10 นาที จึงหันไปมองพระเมรุมาศอีกครั้ง พลันก็ต้องแปลกใจที่เห็นควันลอยออกมา เสมือนหนึ่งว่าย้อนเวลากลับไปช่วงที่เราทั้งสองปรารถนาจะได้เห็น เลือดในกายสูบฉีบอย่างแรง.....ตื้นตันใจยิ่ง คว้าข้อมือหนุ่ยมากระชับไว้อย่างตื่นเต้น นี่พ่อหลวงฯ รับรู้สิ่งที่พวกเราต้องการหรือนี่ ควันลอยอ้อยอิ่งอยู่ประมาณ 2 นาที จึงถ่ายรูปเก็บไว้เป็นหลักฐาน
เราทั้งสองใช้เวลาเดินชมบรรยากาศรอบด้านอย่างตั้งใจ แวะดูการแสดงมโหรสพทั้ง 2 โรง และไปฟังการบรรเลงดนตรีที่ยิ่งใหญ่ไพเราะจับใจยิ่งนัก ณ เวทีด้านริมสุด
พบปะผู้คนกว่าพันคน นั่งชมมโหรสพอยู่หน้าเวที บางท่านก็ปักหลักนอนอยู่บริเวณนั้น
เวลาล่วงเลยมาถึง 03.20 น. แม้ร่างกายจะตรากตรำแดดและฝนมาทั้งวัน แต่ไม่เป็นอุปสรรคใดๆ มีแต่พลังใจที่เป็นสุขทวีเพิ่มขึ้นจนเต็มหัวใจ หันไปมองพระเมรุมาศอีกครั้งซึ่งเป็นการมองดูที่นับครั้งไม่ถ้วน พลันสายตาก็มองเห็นลำแสงสีน้ำตาลพุ่งเป็นเส้นตรงจากยอดพระเมรุมาศขึ้นไปเบื้องบนเป็นทางยาว...มหัศจรรย์ยิ่งนัก พยายามขยับกายมองในตำแหน่งแนวราบทั้ง 45 องศาซ้ายและขวา ว่าเกิดจากแสงใดๆมากระทบหรือไม่ แต่ประจักษ์แจ้งด้วยสายตาว่า...ลำแสงที่เห็นเกิดขึ้นเองจากยอดพระเมรุมาศไปสู่เบื้องบน เป็นเวลานานถึง 20 นาที ขอขอบคุณทุกสิ่งอย่าง... ที่ได้พบ-ได้เห็น-ได้รับรู้ ด้วยตนเอง
***... ด้วยพระบารมีฯ สานสู่ความหวังที่ประทับใจที่สุดในชีวิต...***
***...ขอขอบคุณผู้เข้ามาเยี่ยมชมทุกท่านนะคะ...***
ความเห็น (4)
สุดยอดของความอดทน
ขอบคุณที่เขียนบันทึกประวัติศาสตร์นี้
ดีใจที่มีคนดีดีเช่นนี้ค่ะ
ขอขอบคุณ คุณ *** แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช *** เป็นอย่างยิ่ง...ความทรงจำที่แสนประทับใจครั้งนี้คงจะตราตรึงจวบจนสิ้นอายุขัยของตนแน่ๆ ค่ะ
ศรัณยา เพชรโชติ
เป็นความทรงจำที่ทรงคุณค่าและน่าประทับใจที่สุดค่ะ ได้อ่านบันทึกนี้ตั้งแต่แรกจนจบด้วยใจจดจ่อปลาบปลื้มตื้นตันใจไปกับพี่พรด้วยมากๆค่ะ
ศรัณยา เพชรโชติ
เป็นความทรงจำที่ทรงคุณค่าและน่าประทับใจที่สุดค่ะ ได้อ่านบันทึกนี้ตั้งแต่แรกจนจบด้วยใจจดจ่อปลาบปลื้มตื้นตันใจไปกับพี่พรค่ะ