สมัยเรียนปริญญาโท อาจารย์บุญยงค์ (รศ.ดร.บุญยงค์ เกศเทศ) มักจะเล่าเรื่องดอนปู่ตาและพาลงพื้นที่ดอนปู่ตาเสมอๆ ในตอนนั้นก็เกิดความอยากรู้จัก อยากเข้าใจ ด้วยนิสัยของนักศึกษา ครั้นเมื่อสำเร็จการศึกษาและต้องมารับใช้ภาษีชาติที่ให้ทุนเรียนหนังสือ กอปรกับพื้นที่ในแอ่งสกลนคร ผู้คนมักพูดถึงดอนปู่ตาในลักษณะความเชื่อ ความเคารพ หรือหากจะให้โก้หรูหน่อยก็ทำการวิจัยทางพืชพันธุ์ไม้ จะมีสักกี่คนกี่หน่วยงานเล่าที่มองภาพของดอนปู่ตาในเชิงซ้อนมิติสัมพันธ์ในด้านต่าง ๆ อันเป็นข้ออธิบายเชิงชุมชนและเป็นแหล่งเชื่อมพหุศาสตร์ต่อการรักษา พัฒนา ฟื้นฟู และสืบทอด การทำงานเชิงฉาบฉวยของหลายหน่วยงานจึงทำให้ดอนปู่ตากลายร่างเป็นเพียงป่าเสื่อมโทรม ป่าเก็บศาล และวัดป่า ในที่สุด ครั้นเมื่อองคาพยพแห่งความรู้ในดอนปู่ตาวินาศไปทีละประเด็น ความเข้าใจเชิงพื้นที่เพื่อการพัฒนาแบบองค์รวมก็ถดถอยร่นหายไปเช่นกัน
อนิจจาเอ๋ยปู่ตา
อนิจาเอ๋ยดอนปู่ตา
อนิจจาเอ๋ยวิญญาณป่าไม้แห่งดอนปู่ตา
ไม่มีความเห็น