๑๕ ยึดศาลาวัดป่าหนองยาว

ผมจากวัดป่าหนองยาวไปหนึ่งปี พอกลับมาในปี พ.ศ. 2506 ปีที่แล้วตามขอบทางเดินที่เคยเป็นป่าหญ้าคาและมีไม้ยืนต้นสูงเลยศีร์ษะไม่มากแซมบ้างประปราย เมื่อก่อนพอเดินเข้ามาในเขตวัดยังมองเห็นหลังคาศาลาวัดและกุฎิพระอยู่บ้าง มาคราวนี้มองเห็นแต่ทางเดินและป่าไม้ยืนต้นที่สูงขึ้นจนมองไม่เห็นสิ่งก่อสร้างใดๆ 

เราเดินผ่านที่พักแม่ชีที่เงียบสงบ หน้าที่พักซึ่งก่อนนี้โล่งๆ ตอนนี้มีแปลงดอกไม้หลายชนิดหลากสีสวยงาม ข้างๆ ที่พักมองเห็นกอตะไคร้ ข่าและผักสวนครัวหลายชนิด กำลังสงสัยว่าแม่ชีไปไหนหนอ ก็ได้ยินเสียงสวดมนต์แว่วมา บอกว่าเป็นเวลาทำวัตรเย็นนั่นเอง

"ไปนอนที่ศาลานะ" หลวงปู่บอกผมสั้นๆ เมื่อเราไปถึงกุฏิท่านโดยที่ยังไม่ได้วางสัมภาระบนบ่าลง 

ผมสงสัยกำลังจะเอ่ยปากถาม หลวงปู่ก็พูดต่อว่า

"หลวงพ่อเจ้าอาวาสย้ายไปอยู่กุฏิใหม่แล้ว ศาลาก็ว่างไปนอนที่นั่นแหละ" 

ผมก็ยังสงสัยว่า ทำไมผมนอนที่กุฏิหลวงปู่ไม่ได้ แต่ผมถูกสอนมาให้เชื่อฟังผู้ใหญ่ อย่าต่อล้อต่อเถียงท่านต้องมีเหตุผลที่ไม่ให้ผมพักด้วย ดังนั้น เมื่อผมวางสัมภาระของหลวงปู่ลงที่พื้นกุฏิแล้ว ก็ลาท่านเดินไปที่ศาลาวัดคนเดียว ส่วนลุงทายกได้แยกตัวกลับเรือนของท่านที่บ้านหนองยาว

เมื่อผมมาถึงศาลาวัดการทำวัตรเย็นได้เสร็จแล้ว บนศาลาวัดไม่มีใครเลย ดวงอาทิตย์กำลังจะลับยอดไม้ แต่ยังพอมองเห็นที่นอนชุดหนึ่งอยู่ข้างฝาถัดจากยกพื้นสำหรับพระลงมาเล็กน้อย คงเป็นแม่ชีที่เตรียมไว้ให้ผม

ด้วยความอ่อนล้าและบริเวณโดยรอบที่เริ่มขมุกขมัว ผมไม่สนใจที่จะอาบน้าแม้แต่เปลี่ยนเสื้อผ้า วางกระเป๋าไว้หัวนอนกราบพระสามครั้ง แล้วล้มตัวลงนอน 

ผมยังไม่หลับทันทีแม้จะอ่อนเพลีย ในสมองยังฉายภาพบ้านวารินชำราบที่จากมา การเดินทางด้วยรถคอกหมู ลำโดมน้อย หนูน้อยกับแม่ น้ำใสเย็นในขันทองเหลือง และคำถามที่ยังคาใจ ทำไมผมนอนที่กุฏิหลวงปู่ไม่ได้

เสียงแมลงกลางคืนกรีดปีก ผมพลิกตัวนอนตะแคงขวาแขนขวาซุกใต้หมอน แขนซ้ายดึงผ้าห่มคลุมตัวแล้ววางแนบลำตัว สลัดความคิดที่วุ่นวายหันมาจับลมหายใจ ไม่นานผมก็จมลงสู่นิทรารมย์

ผมมารู้ภายหลังว่า พระภิกษุนอนร่วมกับอนุปสัมบันยิ่งกว่า 2-3 คืน เป็นอาบัติปาจิตตีย์

(พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ เล่ม ๒ หน้าที่ ๑๖๔ มุสาวาทวรรค สิกขาบท ๕ พระบัญญัติ ว่า “.... ภิกษุใดสำเร็จการนอนร่วมกับอนุปสัมบันยิ่งกว่า ๒-๓ คืน เป็นปาจิตตีย์.ที่ชื่อ ว่า อนุปสัมบัน คือ ยกเว้น ภิกษุ นอกนั้นชื่อว่าอนุปสัมบัน. บทว่า ยิ่งกว่า ๒  ๓ คืน คือเกินกว่า ๒ - ๓  คืน 4 บทว่า ร่วม คือ ด้วยกัน. ที่ชื่อว่า การนอน ได้แก่ภูมิสถานเป็นที่นอนอันเขามุงทั้งหมด บังทั้งหมด มุงโดยมาก บังโดยมาก)