บทกวี : สุข-ทุกข์

.....สุข-ทุกข์....

เพียงข้ามวันของกาลเวลา

นำมาเป็นเส้นแยกแตกต่าง

จากวันก่อนที่แสนอ้างว้าง

พอรุ่งสางวันนี้สุขพริ้มยิ้มบาน

ย้อนดูมีอะไรบ่งบอก

ลวงหลอกใจเราฟุ้งซ่าน

บังจิตเบียดใจทรมาน

ติดสำราญสุขสนุกเพลิน

ที่แท้สุขทุกข์คลุกเคล้า

คือเงาตามติดมิห่างเหิน

แนบชิดบางเบาใช่บังเอิญ

ไม่ก้าวเกินตัวตนคนเดินดิน

ด้วยจิตแยบยลดลเข้าข้าง

กายร่างคว้าไว้ให้ตนสิ้น

กองกิเลสไม่ละอายตะกายกิน

ล้นมลทินสนองเนื้อไม่เผื่อใคร

พอไม่สมดั่งหมายกายใจทุกข์

ไฟลามลุกสุมกองจนหมองไหม้

เที่ยวถามท้อต่อคนอื่นฝืนทำใจ

นั่งร้องให้ด้อยวาสนาน้ำตานอง

เห็นฟ้ามืดเคืองขุุ่นก็พาลโกรธ

กล่าวโทษกรรมเก่าเมามัวหมอง

เพลงไพเราะสิ้นเสนาะไร้ทำนอง

เสียงนกร้องหนวกหูดูรำคาญ

แล้ววันนี้ใยสุขสนุกเล่า

โลกใบเก่าบ้านหลังเดิมไม่เสริมสร้าง

ก้อนกรวดหินดินทรายไม้ริมทาง

เคยก้าวย่างเดินเดี่ยวเปลี่ยวดาย

หรือเพียงใจยึดติดคิดเอาสุข

ลืมความทุกข์ขังไว้ไร้ความหมาย

จริงทุกข์สุขเคียงกันจนวันตาย

คือใจกายให้รู้ทันผันอารมณ์.

.........................................