บทกวี : ท้องฟ้ากับหญ้าแพรก

...หญ้าแพรก...

หรือท้องฟ้าจะเปลี่ยนสี

ก่อนเคยมีฟ้าใสเข้มเต็มผืน

ลดหลั่นเจือจางผ่านวันคืน

แปรเป็นอื่นเปลี่ยนมืดหมองมัว

เป็นฟ้ามืดดำแม้ยังเที่ยง

หลบหลีกเลี่ยงกลางวันยังสลัว

แรงลมโบกกรรโชกดูน่ากลัว

หลงลืมตัวปลิวตามโลกโศกยิ่งนัก

จึงขออยู่เพียงดินถิ่นหญ้าแพรก

เหยียบย่ำแหลกโคลนตมจมปลัก

ยอมกดต่ำชอกช้ำไร้คนภักดิ์

ถูกหาญหักใต้ฟ้ากว้างเคว้งคว้างไป

รอคืนวันผันผ่านแม้นานเนิ่น

กลางรอยเดินก้าวย่างทางไกลใกล้

คอยชะตาเมฆกลั่นจากหนใด

หลั่งรดใจเงยหน้าฝ่าลมเย็น

จึงขออยู่อย่างด้อยน้อยคุณค่า

มิอาจท้าฟ้าฝนทนขู่เข็ญ

ท่ามแสงแดดแผดเผาเนาลำเค็ญ

ยังขอเป็นหญ้าแพรกน้อยต่ำต้อยดิน.

............................................