หลายคนอาจสงสัยว่าหนักใจเรื่องอะไร และอยากถามว่าทำไมไม่กลับไปสอนบัญชีเหมือนเดิม แต่ก็คงทำเช่นนั้นไม่ได้ในตอนนี้ ก็มันช่วยไม่ได้นะ ก็เราไม่เคยได้มีโอกาสได้เลือกงานที่อยากทำสำหรับการอยู่ที่นี่เลย มันเหมือนกับว่าชีวิตได้ถูกลิขิตไว้แล้ว เมื่อได้รับการมอบหมายหน้าที่จากผู้บริหาร เราก็ต้องปฏิบัติ แต่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจว่าต้องทำให้ได้ เพราะที่หนักใจไม่ใช่เรื่องความรู้ความสามารถ เพราะมันเป็นสิ่งที่พัฒนากันได้ แต่การให้โอกาสกันในการทำงานต่างหากเป็นสิ่งที่ต้องการ แต่ยิ่งหลายคนที่ไม่ยอมรับและพยายามปิดโอกาสในการทำงานของเรา นั่นก็ยิ่งหมายความว่า เรากำลังพัฒนาจนอาจจะแซงหน้าเขาก็ได้ เขาก็เลยไม่พอใจ ซึ่งนั่นก็ยิ่งเป็นแรงจูงใจให้เกิดการพัฒนาตนเอง และพัฒนางานให้ก้าวหน้าต่อไป ยิ่งนึกถึงตอนที่เรียนบริหาร ทฤษฎีแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ ที่ว่า แรงจูงใจ มีทั้งทางบวก และทางลบ ยิ่งสร้างแรงจูงใจเท่าไหร่ คนนั้นก็ยิ่งทำงานได้สำเร็จ "อดทน และพยายามจะนำเราสู่ความสำเร็จ"
ไม่มีความเห็น