๒๒๗...การให้..ไม่สิ้นสุด..จริงๆ

พอรู้สึกว่าตัวเอง..รู้จัก..ให้ แค่นี้ก็รู้สึกอบอุ่น ลองนึกทบทวนดูว่าอยู่โรงเรียนเล็กมาเกือบ ๑๑ ปี ให้อะไรแก่โรงเรียนบ้าง..และก็ต้องตอบคำถามให้ได้ด้วยว่า..ให้แล้วหวังอะไร..

ให้ค่าตอบแทนรปภ.(ยาม)..ทุกเดือน..ตั้งแต่ปี ๒๕๔๙..นานมาก..พอๆกับเงินที่ควักจ่ายไป มากกว่า ๒๐๐,๐๐๐ บาท(สองแสนบาท) แต่ละเดือน(๒,๕๐๐) ดูเหมือนจะไม่มาก รู้สึกว่ามาก ตอนรวมเงินนี่แหละ ให้มากและให้ต่อเนื่องดีจริงๆ

ให้องค์กรซะขนาดนี้..ไม่หวังก็บ้าแล้ว..และสมหวังดั่งตั้งใจอีกต่างหาก เพราะได้สร้างภูมิคุ้มกันให้โรงเรียน..ให้ความสะดวกสบายแก่ตัวเอง ครูและนักเรียน ..ที่สุดแล้ว..๒ – ๓ ปีมานี้ ก็หวังว่าจะใช้เป็นค่าลดหย่อนภาษีได้บ้าง..

แล้วให้อะไรอีก..บอกตรงๆไม่ต้องอ้อมค้อม..ให้ความมุ่งมั่นตั้งใจในการปฏิบัติราชการ..ทุกวัน..อันนี้ไม่ได้หวัง ๒ ขั้น แต่คาดหวังว่า..เมื่อทำแล้ว..โรงเรียนจะดีขึ้น ผู้ปกครองให้ความรักความศรัทธามากขึ้น ในที่สุด..ผมก็จะได้แนวปฏิบัติที่ดีในการปฏิบัติงาน..ในโรงเรียนขนาดเล็ก

ไม่ได้หวังถึงขนาดมีความสำเร็จด้านวิทยฐานะในวิชาชีพ หรือมีหน้ามีตาในสังคม เพราะไม่ได้ให้เวลากับการพัฒนางาน..กระดาษ..เลยแม้แต่น้อย แต่ความหวังลึกๆ เมื่อทำแล้วมีคนสนใจอยากมาช่วย ส่งเสริม สนับสนุน ประคับประคองให้ไปรอดตลอดรอดฝั่ง..,มิใช่ลอยคอ..เพื่อรอคอยอย่างเดียว.

ที่ผ่านมาเห็นชัดว่าได้รับการช่วยเหลือ..จากการให้..ต่อเนื่องไม่สิ้นสุด..ล่าสุด..โรงเรียนสมุทรปราการ..อลังการงานสร้าง..มโหฬารกับ “การให้” ตื่นตาตื่นใจ “ผู้รับ” และ ผู้ที่มารับรู้

อย่างวันนี้..คณะกรรมการประเมินประสิทธิภาพผู้บริหารโรงเรียนบ้านหนองผือ..มาตรวจเยี่ยม..ก็ต้องตะลึงในความเปลี่ยนแปลง..เกิดอะไรขึ้นในหนองผือ..ผอ.หนองผือได้รับแรงบันดาลใจอะไร จึงปรับเปลี่ยนโรงเรียนได้มากมายเช่นนี้...

คงเป็นเพราะความตรงไปตรงมา ความคงเส้นคงวาของความจริงใจให้งาน ส่งผลให้เกิดแรงดลใจให้ใครต่อใคร ก้าวเข้ามาให้”กำลังใจ”ไม่ขาดสาย ให้ก้าวต่อไป..ซึ่งไม่จำเป็นต้องไกลกว่าใคร..แต่ก้าวได้ทุกวัน..อย่างเข้มแข็ง..

ขอบคุณคณะครูสมุทรปราการอีกครั้ง..ที่ท่านเป็นครูผู้ทรงคุณค่าโดยแท้..ที่มีส่วนร่วมคิดกิจกรรมที่สอนทักษะชีวิตขั้นพื้นฐานให้นักเรียน..ให้รู้จัก..การให้..เพื่อชุมชนและสังคม..ผมก็สอนนักเรียนเหมือนกัน ให้เป็นผู้รับที่ดี..ขณะเดียวกัน..ก็ต้องให้ความสำคัญกับกิจกรรมของพี่ ให้ความตั้งใจในการเรียนรู้..

วันนี้ถามนักเรียนว่า ให้ครูได้ไหม..กระเป๋านักเรียนที่พี่ให้..นำไปใช้ตอนเปิดเทอมใหม่..จะได้เหมือนกันทั้งโรงเรียน..นักเรียนบอกได้ครับ..ได้ค่ะ..

ฝากบอกผู้ปกครองด้วยว่า..ต่อไปนี้..ใครย้ายมาหรือมาสมัครเข้าเรียนใหม่ จะได้กระเป๋านักเรียนทุกคน..พร้อมถุงเท้าอีก ๑ คู่..

พูดจบผมก็นำรองเท้าแฟชั่นใหม่ๆ..มาให้นักเรียนเลือกคนละคู่สองคู่..ปรากฎว่า..นักเรียนบางคนใส่ไม่ได้ และอาจไม่ถูกใจ..แต่พอบอกว่า..เลือกไปให้น้อง หรือเด็กข้างบ้านก็ได้นะ

ปรากฏว่า...นักเรียนช่วยกันเลือก ไปให้บุคคลที่อยู่ในใจ...อันนี้ก็เท่ากับ..ส่งต่อการให้..ไม่สิ้นสุดจริงๆ

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๑ มีนาคม ๒๕๖๐

[คุณมะเดื่อ]

พาน้องครูรุตมาทักทายจ้ะ