ใจ...ที่...หายไป
ตัวอยู่ตรงนี้...ใจหายไปไหนนะ
พาใจกลับมาอยู่ด้วยกันได้ไหม
ในเวลาที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
.
เทคโนโลยี...น่าจะทำให้เราได้มีโอกาสในอยู่ใกล้กันมากขึ้น
แต่ยิ่งนานวัน...ฉันกลับยิ่งรู้สึกตรงข้ามกัน..เทคโนโลยีพัฒนาไป
แทนที่จะรู้สึกใกล้กลับรู้สึกไกลกันกว่าเดิม
.
โทรศัพท์กลายเป็นเครื่องมือส่งข้อความ มากกว่าส่งเสียงถึงกัน
ความคิดถึง ความรัก มักส่งผ่านสติ๊กเกอร์จำเพาะ แปลกดีที่รู้สึกว่า
มันส่งมาไม่ถึงใจ
.
นึกถึงสมัยก่อนที่ความคิดถึง ความรัก มิตรภาพที่ส่งผ่านตัวอักษรด้วยลายมือที่เป็นเอกลักษณ์ บางที 4 หน้ากระดาษ คิดและเขียนบรรยายความรู้สึก เล่าเรื่องราวมากมาย และกว่าจะส่งมาถึงก็ต้องใช้เวลาพอสมควรทีเดียว...แต่กลับมาอ่านทีไร..ก็อมยิ้ม..อิ่มใจ...ความรู้สึกและความทรงจำคล้ายถูกบรรจุไว้ในซองจดหมายนั้นเสมอ
.
ฉันเข้าใจถึงความเปลี่ยนแปลง...ที่ต้องเปลี่ยนไป...แต่ฉันก็คิดว่า
เราควรเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตให้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นด้วยจริงไหม...ยิ่งมีความง่าย สะดวกสบาย มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกให้ชีวิตมากขึ้น...เหตุใดจึงใช้ชีวิตได้มีความสุขยากขึ้นนะ..รู้สึกไหม
.
สมัยก่อนไม่มีโทรศัพท์ เวลานัดกัน ก็นัดสถานที่ นัดจุดสำคัญๆ ก็ยังเจอกันได้สบายๆ ไม่ได้รู้สึกว่า เราจะไม่เจอกัน ก็แค่รอ....ในปัจจุบันนัดกันทั้ง ๆ ที่มีโทรศัพท์ก็ยังกระสับกระส่าย จะเจอไหม จะหลงกันไหม ใจร้อนรอนกระวนกระวาย ไม่รู้คนอื่นเป็นไหมอาการแบบนี้
.
นั่งดูรายการโทรทัศน์ด้วยกัน ก็กลายเป็นมีหลายจอให้ต้องดู ไหนจะจอโทรทัศน์ จอมือถือ ใจที่จะอยู่ด้วยกันหายไป นึกถึงสมัยเด็ก ๆ (สมัยที่ยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ) ที่ดูวีดีโอกับพ่อแม่ เราจะดูเรื่องเดียวกัน นั่งดูด้วยกัน ใจเราก็อยู่ตรงนั้นร่วมกัน รู้สึกถึงเรื่องราวในหนังที่ได้ดูด้วยกัน มีเรื่องราวให้ได้คุยกันในประเด็นหนังเรื่องนั้น ๆ ที่ได้ดู เราใช้เวลาที่จะอยู่ด้วยกันจริง ๆ
.
เวลาในทานข้าวกันร่วมกัน กินข้าวไป ใจก็ไหลไปอยู่ในจอโทรศัพท์ กินไป ดูจอไป..กินข้าวพร้อมความคิดมากมาย...ไม่รู้ๆไหมว่ารสชาติอาหารเป็นอย่างไร...นั่งด้วยกันแต่...ใจหายไป
.
ฉันอยู่ตรงนี้...เห็นฉันไหม..รู้สึกถึงการมีอยู่ของฉันหรือไม่..ฉันไม่ได้ต้องการเวลาทั้งหมดของเธอ...ฉันก็แค่ต้องการบางช่วงเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอย่างมีหัวใจอยู่ใกล้กัน...ฉันอยากรู้สึกว่าเธออยู่ตรงนี้เพื่อฉันจริง ๆ
.
ฉันอยู่ตรงนี้เพื่อเธอ...รักคือการอยู่ที่นี่...ทั้งกายและใจ
เธอมีเวลาเพื่อที่จะรักไหม...หรือต้องถามใหม่ว่า เธอยังรักฉันอยู่หรือไม่
.
ของขวัญล้ำค่าที่สุด..ที่ฉันอยากได้
คือการอยู่ที่นี้อย่างแท้จริงของเธอ
.
ฉันเองก็เคยลืม...ที่จะใส่ใจ...ลืมของขวัญล้ำค่าชิ้นนี้ไปเสียสนิท
มันค่อยๆ หล่นหายไปตามกาลเวลาและความเคยชินบางอย่าง
.
แต่วันนี้ฉันกลับมาค้นหาอีกครั้ง...เจอแล้ว...และฉันได้ส่งมอบของขวัญนี้ให้เธอเสมอ...เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน...เธอเห็นของขวัญของฉันไหม
.
กลับมานะที่รัก...กลับมาอยู่ด้วยกัน..ทั้งตัวและหัวใจ...ในวันที่ยังมีโอกาสใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน...เพราะวันพรุ่งนี้...อาจไม่มีจริง
+++
ขอบคุณหนังสือ "รักแท้...การฝึกปฏิบัติเพื่อหัวใจที่เบิกบาน"
ผู้เขียน ท่านติช นัท ฮันห์...ที่ทำให้เกิดตัวอักษรเหล่านี้ขึ้นมา
"ฉัน" ในที่นี้ แทนใครสักคนในครอบครัว ที่เขารู้สึกเช่นนี้ อาจเป็นตัวเอง อาจเป็นลูกของเรา สามี แม่หรือพ่อ ที่กำลังบอกกับเราว่า
"โปรดอยู่ตรงนี้กับฉันทั้งตัวและหัวใจ" ไม่ได้ชี้เฉพาะแค่คู่รักเพียงอย่างเดียว
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น