วันที่ 42 น้องไม่ปลื้ม (2 กุมภาพันธ์ 2560)

<p “=””> เหนื่อยใจกับพี่ที่ประจำอยู่ห้องสมุด ก็พอได้ยินเรื่องแกมาบ้างตั้งแต่เข้า โรงเรียน ตอนแรกเราก็สงสารว่าอะไรจะเม้าส์กันเว่อขนาดนั้นสงสารนาง มาวันนี้เข้าใจเลย เป็นคนที่เว่อกับทุกสถานการณ์มาก จะพูดอะไรทำไมไม่เอาตรงๆจะอ้อมอะไรนักหนา ก็รู้อยู่ว่าจะใช้เรา และช่วงนี้เนื่องจากนักศึกษายุ่งๆและตารางเวรห้องสมุดชนกับวิชาที่ได้รับผิดชอบครั้งใหม่ จึงทำให้ส่วนใหญ่ไม่ได้มาช่วยห้องสมุด แต่ตอนแรกสงสารนางไง เลยหาคาบมาจนได้ทั้งๆที่คาบต่อไปมีสอน (ถ้ามีคาบต่อ ร.ร.จะไม่ให้มาประจำห้อง) พอมาถึงวันนี้ก็พูดอะไรไม่รู้เรื่อง สรุปว่าให้ปั้มตราโรงเรียนลงหนังสือที่เขาบริจาคมา แกก็ปั้มเป็นตัวอย่างให้ เราก็ทำตามละเพราะดูไม่ยากอะไร ทำไปสักพักก็เดินมาละตินั้นตินี้ บอกปั้มจางบ้างหละ ปั้มไม่ตรงกลางบ้างหละ ก็ตอนแรกที่เจ๊ปั้มให้ดูก็ไม่ตรงไหมหละ อันนี้ไม่ได้ซีนะเพราะเข้าใจชี เหตุเกิดจากหนังสือที่เข้ามาส่วนใหญ่เป็นหนังสือการ์ตูนไงละเราอยากอ่านเลยไปถ่ามว่า ถ้าปั้มเสร็จละขอยืมอ่านหน่อยไปไหมค่ะตอนแรกไม่เค้าก็พูดไม่เครียไงบอกแค่ว่าถ้าเป็นพี่นะพี่ให้ยืมแน่ ก่อนออกห้องด้วยความอยากเลยไปถามว่ายืมได้ไหมอีกที กลายเป็นนางอารมณ์เสียวีนกลับมาว่า อะไรนักหนา ถ้าอยากยืมก็ไปถามหัวหน้าพี่เองไป โอ๊ยยย ก็บอกดีๆแค่ว่า ยังไม่ได้ค่ะ ก็จบไปตั้งแต่แรกแล้วไหมก็ไม่ได้จะอยากวุ่นวายอะไร ก็ตอนแรกตอบไม่เครีย ทำให้ต้องมาเสียความรู้สึกและไม่อยากไปช่วยอีกละ </p>

สวรรคช่างเข้าใจลูก อาทิตย์ก่อนโรงเรียนอนุบาลเชียงใหม่ รถโอวัลตีนมา อิจฉาเขามากวันนี้เป็นตาโรงเรียนเราแล้วดีใจมากอยากกินมากๆด้วย คิดถึงตอนยังเด็กเวลาเค้ามาโรงเรียนเราก็ได้กินแก้วเล็กๆ เห็นครูแต่ละคนได้เป็นกระติก วันนี้แหละวันแห่งการทวงคืน คือถึงคาบพักนี้วิ่งลงไปอย่างเร็วเลย พอไปถึงก็เกิดรู้สึกเขินเฉย เลยตีเนียนๆเข้าไปถ่ายรูปแต่เค้าคงรู้แหละ เลยเอากระบอกน้ำให้เค้าใส่โอวัลตินให้ ฟินมากค่ะคุณขาเวลาที่รอคอย