๔๗๔. ชีวิตของแตงและตาล..สืบสาน..ความพอเพียง

เย็นมากแล้ว..ฝนตกพรำๆ มองดูก้อนเมฆสีดำทะมึน อีกไม่นานฝนคงเทลงมาอย่างหนัก ฝนในฤดูหนาว ยิ่งจะเพิ่มความหนาวเย็น แต่ถึงอย่างไรผมก็ต้องไปเยี่ยมบ้านเด็ก บ้านของแตงและตาลที่อยู่กลางทุ่งนา ผมขับรถไปบนถนนหินคลุก มองเห็นบ้านของเด็กสองคนอยู่ตรงหน้า..เป็นบ้านสามหลัง ห่างจากโรงเรียน ๓ กิโลเมตร..

เป็นบ้านสามหลังจริงๆ..หลังแรกเป็นบ้านของป้า บ้านแตงและตาลอยู่ตรงกลาง ถัดไปเป็นบ้านของน้าสาว ผมเคยมาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่บ้านทุกหลังยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ที่ต้องมาคราวนี้ เพราะรู้ข่าวว่าบ้านข้างเคียง..ไม่รับเลี้ยงแตงและตาลแล้ว...

แม่ของเด็กสองคนมีสามีใหม่ มีอาชีพรับจ้างทั่วไป ไม่เป็นหลักแหล่ง เคยปล่อยให้ลูกอยู่กับน้าและป้า โดยไม่ส่งเสียเลี้ยงดู ตอนหลังกลับมาปลูกบ้านหลังเล็กๆให้ลูก แล้วไปทำงานก่อสร้างที่กรุงเทพฯ นานๆจะกลับมาหาลูกสักครั้ง..

“แตงตาล..วันนี้แกงอะไร..” ประโยคแรกที่ผมทักทายเด็กทั้งสอง แตงเป็นเด็ก ป.๒ ส่วนตาลอยู่ ป.๔ วันนี้... วันที่แม่ยังไม่กลับมา..ก็ต้องดูแลช่วยเหลือตัวเอง

“ยำปลากระป๋องครับ” ตาลตอบ “แล้ววันนี้ใครหุงข้าวล่ะ” “ผมครับ” เสียงแตงตอบมาจากในครัว ที่เป็นลานดินแคบๆ

“วันนี้ไปไหนกันมาหรือเปล่า ท่าทางมอมแมม” “ป้าพาไปตัดอ้อยครับ” แตงตอบอย่างฉะฉาน เหมือนอยู่ที่โรงเรียน ซึ่งแตงจะนั่งหน้า คอยตอบคำถามครูตู้ด้วยเสียงอันดัง จนครูประจำชั้นต้องอมยิ้มและบอกให้ลดเสียงลงบ้าง...

“อ้าว..แล้วตัดอ้อยไหวหรือแตง” “ไม่ไหวหรอกครับ ป้าให้ไปเฉยๆไม่กล้าให้ผมอยู่บ้าน กลัวจะลงเล่นน้ำ แต่ผมไม่เล่นน้ำหรอกครับ แม่บอกไว้ไม่ให้ดื้อ ถ้าผมดื้อแม่จะไม่กลับมาหา..”

แตง อ่านหนังสือคล่อง ลายมือสวยและเรียนหนังสือเก่งกว่าตาล ตาลออกจะดื้อและซน แต่ปีนี้ตาลตั้งใจเรียนมากขึ้นจนผิดสังเกต คงเป็น เพราะต้องเป็นหลักให้ครอบครัว ดูแลบ้านและน้อง

ผมถามผู้เป็นป้าว่าทำไมเด็กสองคนต้องใช้ชีวิตอยู่กันเอง ป้าบอกว่าเคยเลี้ยงให้แล้ว แต่แม่เขาไม่ค่อยสนใจ ถ้าให้อยู่แบบนี้ แม่จะกลับมาหาลูกบ้างและฝากเงินไว้ให้ลูกใช้จ่าย..

“หนาวไหมแตง” ผมถาม “หนาวครับ”

“คิดถึงแม่ไหม” “คิดถึงครับ แม่บอกว่าจะซื้อเสื้อกันหนาวให้ผม”

“ตาล แล้วใครให้ตังค์ไปโรงเรียน” “ป้าครับ” ตาลตอบ “ แต่ป้าไม่ให้ใช้มาก เดี๋ยวเงินหมดก่อนแม่จะมา” แตงพูดเสริมขึ้น จนผมรู้สึกตีบตันในหัวใจ ไม่ต้องมีคำถามแล้ว ทุกคำตอบมีอยู่ในบ้านหลังน้อยนี้ ที่ทั้งแตงและตาลเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างพอเพียง อบอุ่นทุกครั้งเมื่อคิดถึงแม่ ไม่เคยยอมแพ้ต่อความขัดสน ทำหน้าที่พี่และน้อง ทำหน้าที่เล่าเรียน เป็นลูกศิษย์ที่ดีของครูและไม่เคยสร้างปัญหาให้โรงเรียน..

ผมสวมกอดเด็กทั้งสอง แล้วขับรถออกมา..แต่ใจยังอยู่ในบ้านหลังนั้น บ้านที่สร้างโอกาสและภูมิคุ้มกันให้แตงและตาล ให้รู้จักประมาณตน อดทนต่อชีวิตและการรอคอย..ทั้งที่เป็นเด็กตัวเท่านี้เอง

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๘ มกราคม ๒๕๖๐