วันที่ 27 ความว่างเปล่า… (16/12/2559)

ความว่างเปล่า บนช่องคะแนนนี้

ที่สองที่ ก็ไม่อยากเจอ

ช่วยมาส่ง งานนะเธอ

แล้วจะเจอ คะแนนงาม

ขอมอบกลอนบทนี้ แด่ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ที่ยังค้างงานในรายวิชาภาษาไทยของครูนะคะ กลอนนี้แต่งไว้เพื่อใช้เตือนใจนักเรียนหลายๆคน หลายๆครั้งที่ฉันเองเปิดดูช่องบันทึกคะแนนผลงาน แบบฝึกหัดต่างๆ แล้วพบกับความว่างเปล่า และจะต้องเดินออกไปคุยกับนักเรียนที่มอบความว่างเปล่านั้นให้แก่ฉัน

หลังจากการแจ้งงานที่ค้างไปแล้วหลายครั้งหลายหน สิ่งที่ได้กลับมาจากนักเรียน 27 คน คือหนังสือแบบฝึกหัดเพียงสามเล่มนี้เท่านั้น เป็นบุคคลที่ส่งงาน ตามงานของตนเองตลอด บางทีฉันก็คิดนะ ถ้ามีแบบนี้สักครึ่งห้องก็คงดี เด็กๆก็คงจะมีความรับผิดชอบไปในตัว ฉันเองก็คงจะมีกำลังใจในการสอนมากกว่านี้ แม้จะใช้การแสตมป์ดาว สะสมดาวแลกของรางวัลก็ตามแต่ วิธีการเหล่านี้ล้วนไม่ได้ผล ถ้าไม่ได้อยู่ในความสนใจและการเอาใจใส่ของนักเรียน

จนกระทั่งมาถึงวันนี้ที่ฉันเองได้นั่งพิมพ์จดหมายแผ่นน้อย แจ้งงานที่ยังค้างส่งของนักเรียนทีละคน โดยติดลงในสมุดการบ้านให้ผู้ปกครองได้รับทราบและช่วยกันย้ำเตือนเรื่องงานด้วย และหวังว่า ในวันอังคารที่จะถึงนี้ ซึ่งกำหนดเป็นวันส่งงานก่อนที่จะสอบกลางภาคในวันพุธนี้ คงจะมีผลงานส่งกลับมาให้ฉันเช่นกัน ยังคงมีความหวังกับนักเรียนห้องนี้… ชั้น ป.4