ไอ้โง่

ฉันเป็นไอ้โง่คนหนึ่งที่ทุกวันได้แต่นั่งมองนั่งฟังไอ้คนฉลาด 2 คนพูดคุยกัน

คนฉลาดคนที่ 1 คือ คนเพ้อพร่ำรำพันถึงอดีต จดจำฝังใจในสิ่งที่ผ่านมา ย้ำคิดย้ำทำ ย่ำอยู่กับในสิ่งที่ผ่านมาแล้ว ชอบอวดวลีคำโต
"เราเคยยิ่งใหญ่เกรียงไกรครั้งในอดีต ถ้าเป็นแต่ก่อนนะเมิงเอ่ย"

คนฉลาดคนที่ 2 คือ คนที่เพ้อพร่ำย่ำฟุ้งถึงอนาคต
ไม่สนใจและชอบสาปแช่งปัจจุบันยันไปอดีต
มุ่งมั่นแต่เรื่องก้าวหน้าอย่างเดียว ชอบเฟี้ยวฟ้าวพ่นวลีเสมอ
"ทำไมคนสมัยนี้ไม่ค่อยพัฒนา พร้อมพ่นข้อเสนอแนะมากมายจนล้นทุ่ง"

ฉันมองไปรอบตัว เห็นเพื่อนมากมายคล้ายๆฉัน
แขวนป้ายที่คอ บางทีก็มีปากกาสีเขียนหน้าผาก
บางคนทันสมัยหน่อยมีสเปรย์สีพ่นใส่
แต่ก็นั่นแหละ ฉันไม่แปลกใจเลย
มีคำเดียวที่เหมือนกัน คือคำว่า "คนโง่"

เราทุกคนมองหน้ากัน ต่างส่งยิ้มให้
สายตาแสดงออกถึงความอ่อนโยน อบอุ่น มิตรภาพ
และความงดงามที่แปลกประหลาด

บางทีฉันก็แปลกใจ ปนดีใจด้วยซ้ำไป นี่ถ้าฉันเป็นคนฉลาด
ฉันคงไม่เจออะไรดีๆแบบนี้แน่
นึกๆแล้ว ขอบคุณพระเจ้าผู้ทรงใจดี

--นายหัว--

29/11/2559