"เกษียณสำราญ" 30 กันยายน 2559
และแล้วก็มาถึงวันที่เราไม่อยากรอคอยวันที่เราจะไม่มีครูพี่เลี้ยงคอยอยู่ดูแล จากวันแรกที่ก้าวเข้ามาเป็นนักศึกษาฝึกสอนที่โรงเรียนพุทธิโศภนก็จะมีครูพี่เลี้ยงคอยให้การดูแลให้คำปรึกษาและคอยสอนในเรื่องต่างๆอยู่ตลอด เวลาเราสอนในห้องเรียนครูพี่เลี้ยงก็จะคอยควบคุมนักเรียนให้ ทำให้เราอุ่นใจและสอนอย่างราบรื่น แต่พอมาวันนี้วันที่เรารู้ว่าในวันพรุ่งนี้จะไม่มีครูพี่มานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานอีกแล้วก็รู้สึกใจหาย เหมือนชีวิตขาดที่พึ่งพิง และต่อจากนี้ภาระหน้าที่ในการดูแลนักเรียนก็คงต้องเป็นเราแค่คิดก็เหนื่อยแล้วกับการที่ต้องมาเป็นครูประจำชั้นอย่างเต็มตัว แต่ถึงอย่างไรก็ตามเราจะต้องผ่านไปให้ได้เพราะรับปากกับครูพี่เลี้ยงไว้แล้วว่าในอีกหนึ่งอาทิตย์นี้เราจะทำหน้าที่แทนครูพี่เลี้ยงให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ และก่อนจะจากกันก็ได้มอบของขวัญเล็กๆน้อยๆแทนคำขอบคุณให้แก่ครูพี่เลี้ยง สุดท้ายก็คงทำใจกลั้นน้ำตาไว้ไมได้ก็เลยต้องปล่อยให้มันไหลออกมาด้วยความคิดถึง ไม่อยากจะคิดเลยว่าในวันจันทร์ถ้าหากมาโรงเรียนแล้วไม่เจอครูพี่เลี้ยงชีวิตจะหว่าเว้ขนาดไหน แต่ถึงอย่างไรเราก็ยังมีนักเรียนที่น่ารักของเราอยู่ เราจะอำลานักเรียนของเราไปก็ตอนสอบเสร็จ พอพูดถึงเรื่องการจากลาแล้วมันก็ใจหาย เราอยู่กับนักเรียนของเรามาตั้งแต่ที่ยังตัวเล็กๆไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร จนได้เห็นเขาโตเติบมาจนถึงตอนนี้ ก็รู้สึกภูมืใจนะที่เราได้เป็นส่วนหนึ่งในการอบรมสั่งสอนเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ให้กลายเป็นคนที่มีความรู้และเติบโตเป็นเยาวชนที่ดี เราอยู่ด้วยกันมาตั้ง 5 เดือนก็ต้องมีความผูกพันกันเป็นธรรมดา คิดไปก็น่าสงสารเด็กๆที่เปิดเทอมมาก็พบว่าครูประจำชั้นได้หายไปทั้งสองคน ก็จะคิดถึงกันแย่เลย ไม่ว่าจะยังไงเราจะขอเก็บภาพแห่งความทรงจำที่ดีนี้ไว้ตลอดไป
ความเห็น (1)
ปิดบันทึกการฝึกสอนภาคเรียนที่ 1/2559 ;)...