จะร้องไห้ .... (19 กันยายน 2559)

กับวันนี้ที่ต้องสอนสี่คาบรวด แต่ถึงจะ สี่ หรือ ห้า หก คาบรวดยังไง เราคิดว่าตัวเองไหว แต่กับสิ่งที่เจอในคาบห้า แค่คาบเดียวในวันนี้ทำเอาเราเกือบไม่ไหว.........กับวีรกรรมของห้องปอสองทับสองที่นับวันยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน ซึ่งจากที่เมื่อก่อนตอนมาที่นี่แรก ห้องนี้ดีมากๆ ห้องหนึ่งเลย พูดง่าย ว่าง่าย ตั้งใจทำงาน ตั้งใจทำกิจกรรมเอามากๆ แต่พักหลังๆมานี้ นักเรียนดูเหมือนจะเริ่มรั้นกับเรามากขึ้น อาจจะเป็นเพราะ เราเริ่มสนิท และคุ้นเคยกันมากขึ้นด้วยก็เป็นได้ ....พอมาวันนี้ก็เข้าสอนตรงเวลา ครูนวลจันทร์ ก็น่ารักมากเหมือนทุกครั้ง คือเก็บเด็กให้ แจกสมุดให้นักเรียนทุกคน เรียบร้อย พอเราเข้าห้องปุ๊ป ครูก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราเต็มร้อย วินาทีหลังจากที่ครูนวลจันทร์ หันหลังให้เท่านั้นแหละค่ะ นักเรียนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ นักเรียนทำเหมือนกับว่า เราไม่มีตัวตนในห้อง ระเบิดลูกแรกได้ลงก่อนที่จะให้นักเรียนเขียนวันที่ ทำการอบรมไปเบาๆ ก่อน 5 นาที ก็เหมือนจะดีขึ้น นะคะ ก็เลยนำเข้าสู่บทเรียน พูดเกริ่นก่อนนิดหน่อย ฝั่งผู้หญิงก็เหมือนจะฟังบ้าง แต่บางคนก็มีแอบเล่น พอเอ่ยชื่อ ก็ยังฟัง แต่มาที่ฝั่งนักเรียนชายนี่สิคะ เอ่ยเป็นสอง สามรอบ ยังเหมือนเดิม วุ่นวายมากยังไงก็มี เอาชื่อครูคนใดมาขู่ก็แล้ว บอกว่าจะติดศูนย์ จะซ้ำชั้น จะถูกทำโทษ ก็แล้ว สิ่งที่เราได้กลับมาคือ หน้าตาที่ล้อเลียนแบบขั้นสุดของนักเรียน นาทีนั้นคือมีความคิดว่าเรายังทนได้ โอเค...แล้วคำพูดของเพื่อนคนหนึ่งจากวันสัมมนาโครงการ ก็แว๊บเข้ามาในหัว คือเพื่อนบอกว่า บางอย่างหากมันไม่ได้เราก็คงต้องเท ก็เลยปล่อยค่ะ สอนอธิบายไปทั้งที่ไม่มีใครฟัง แล้วก็สั่งงาน มีนักเรียนที่หันมามองหน้าเรา แค่ไม่ถึง สิบคน แล้วก็ทำเฉยเดินดูเฉพาะคนที่สนใจ ตัวร้ายๆทั้งหลายก็ได้โอกาส เล่นฟัง วิ่งไล่จับ ไล่เตะ ตะโกนฟ้อง นายนั่น นายนี่ เราก็ทำไม่สนใจ เดินวนไปมา ดูเวลาก็เหลืออีกนานอยู่กว่าจะหมดชั่วโมง เหมือนเป็นการทดสอบตัวเองเบาๆ ว่าจะทนได้ถึงหมดคาบมั้ย.... และแล้วก็ทนไม่ได้ค่ะ ระเบิดลงจนได้ นาทีนั้นคือ ตะโกนเรียกให้นักเรียนนั่งที่ นับหนึ่งถึงสาม กว่านักเรียนจะนั่ง พอนั่งครบ ก็พูดออกไปดีๆ นะคะ ว่าครูขออบรมก่อน งานยังไม่ต้องทำ ให้ทุกคนเก็บสมุด นั่งหันมามองหน้าครู... ทุกคนก็ทำตามค่ะ แต่พอเราอ้าปากจะเริ่มพูดอบรมเท่านั้นแหละ เสียงพูดแข่งกลับดังขึ้นอีก ครั้งนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ ก็เลยใส่เต็มเสียง เต็มอารมณ์ นั่งเรียนทุกคนหันมามอง ทั้งห้องเงียบ ในใจคือสั่นมาก นาทีนั้นคือจะร้องไห้ น้ำตาจะไหลแล้ว ....พยายามเก็บอาการอย่างที่สุด พูดต่อไม่ได้แล้ว ความคิดมันสับสนไปหมด นี่เราทำอะไร ทำพูดอะไร เราเป็นอะไร ทำไมเราไม่โอเคกับความรู้สึกแบบนี้ ......เราไม่เข้าใจ..... ก็เลยเลือกที่จะเดินออกจากห้อง.........มาพร้อมๆกับความไม่เข้าใจ ว่าทำไมเราเป็นแบบนี้ ....?