๓๘ ประโยคเด่น ๆ ในหนังสือ "ไม่มีความเศร้าที่สูญเปล่าบนโลกนี้" โดย "คิดมาก"
ในความเป็นจริง
คนเราเลือกไม่ได้ว่าจะจำอะไรหรือจะลืมสิ่งใด
แต่คนเราทุกคนมี "เครื่องมือ" ที่จะช่วยให้ความจำ
เหล่านั้นแจ่มชัดขึ้นหรือว่าเลือนรางลงไป
เครื่องมือนั้นมีชื่อว่า "ความใส่ใจ"
ความฝัน
ไม่ใช่แค่สิ่งที่เกิดขึ้นจากจินตนาการ
แต่สำหรับหลายคน
ความฝันนั้นเปรียบเสมือนแผนที่ของชีวิต
ให้ชีวิตของเราเป็นสมุดบันทึก
ที่เต็มไปด้วยสิ่งที่เราได้ทำลงไป
ไม่ใช่สมุดบันทึกที่เต็มไปด้วยเรื่องราว
ที่เราอยากทำ แต่ไม่ได้ทำ
บางทีคงจะดี
ถ้าเราคิดถึงกันแต่เรื่องราวดี ๆ
และไม่เดินย้ำซ้ำความทรงจำแย่ ๆ
ที่เราเคยได้ทำ
ให้ความสุขเป็นพลัง
ให้ความผิดหวังเป็นบทเรียน
หัวใจก็ไม่ใช่เรื่องที่ใคร
ควรเอาไปล้อเล่นหรือทำร้าย
ไม่ว่าใจเขา ใจเรา หรือใจเขาอีกคน
แม้สุดท้ายความฝันนั้น
ยังเป็นได้แค่ความฝัน
แต่มันก็ยังดีกว่าการนั่งเพ้อฝัน
โดยไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย
คนเรามักลืมไปว่าทุก ๆ การกระทำของเรา
อาจเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างเสมอ
ความรักก็เหมือนการปลูกต้นไม้ร่วมกัน
คนสองคนต้องช่วยกัน
รดน้ำพรวนดินอย่างสม่ำเสมอ
ไม่ปล่อยให้ใครคนใด
ดูแลต้นไม้ต้นนั้นอยู่คนเดียว
เพราะรักตัวเองนั่นแหละ
เป็นยาขนานเอกที่สุด
ที่จะเยียวยาบาดแผลอันบอบช้ำ
จากความสัมพันธ์ได้เป็นอย่างดี
บางทีนะ, บางที
เราเองก็เป็นสาเหตุ
ที่ทำให้เขาคนเดิมได้หายไป
หรือลึก ๆ แล้วเราเอง
ก็ไม่ได้เป็นคนเดิมใช่หรือเปล่า
การจบความสัมพันธ์นั้นลง
แม้เจ็บปวด ... บางคราวโหดร้าย
แต่มันจะหยุดไม่ให้ทำลายความรู้สึก
ระหว่างเราไปมากกว่านี้
ถ้าเราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ปล่อยมันไป อย่าโทษอดีต
แต่เรียนรู้จากมัน ไม่มีคนให้บอกรัก
ก็บอกรักตัวเอง และคนที่ยังรักเรา
หัวใจของคนเรา
ควรเป็นเหมือนสมุดบันทึก
ที่เราจะเลือกจดแต่เรื่องราวดี ๆ
ความทรงจำที่สวยงาม
ความฝันที่เราวาดหวัง
ไม่ใช่ความทุกข์ ความเศร้า ความน้อยเนื้อต่ำใจ
แม้ว่าวันหนึ่งความสัมพันธ์ระหว่างเรากับเขา
จะกลายเป็นอดีตไป แต่ใช่ไหมว่า
เพลงเพลงนั้น หนังสือเล่มนั้น ภาพยนตร์เรื่องนั้น
อาหารจานนั้น สถานที่แห่งนั้น
ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของ "ตัวตน" ของเราในวันนี้
ถ้าเลือกได้ เชื่อว่าหลายคน
คงไม่อยากมีความสัมพันธ์แบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ
จะรักหรือไม่รัก จะเป็นอะไรหรือไม่ได้เป็น
ก็อยากให้ชัดเจนไปเลย
ความรักก็เหมือนของขวัญทุกชิ้น
ที่เราต้องมอบให้ถูกที่ ถูกเวลา และถูกคน
ความสัมพันธ์บางทีก็เหมือนการขับรถ
การเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว
ก็อาจดูว่าสนุกสนานเร้าใจดี
แต่ในทางตรงกันข้าม มันก็มาพร้อมความเสี่ยง
ที่อาจจะพลิกคว่ำไปง่าย ๆ
หัวใจเราไม่ได้มีไว้ให้ใครทำร้าย
ความทรงจำไม่ได้มีไว้ให้จำ
แต่เรื่องเจ็บปวด
การหลงทางในความรัก อาจคือการรักคนผิด
รักคนที่เราเข้าใจว่าเขารักเรา แต่เขาไม่ได้รัก
รักคนที่เราเข้าใจว่าเรารักเขา แต่เราไม่ได้รัก
และอาจคือการรักคนที่ใช่
แต่ผิดที่ ผิดเวลา ผิดวิธี
เท่าที่เรารักตัวเองมากพอ
หากแม้การอกหักเปรียบเหมือนการหกล้ม
การหกล้มนั้นก็ยังมีฟูกรองรับ
ไม่ให้เราต้องเจ็บปวดมาก
และมีแรงพอจะให้เราลุกขึ้นยืนใหม่
อยากประสบความสำเร็จ
ต้องเรียนรู้จากความผิดพลาดของคนอื่น
แต่ก็ต้องออกไปหาประสบการณ์
ลองผิด ลองถูก
ล้มเหลว ลุกขึ้นใหม่
ผิดพลาด แก้ไข
ด้วยตัวของเราเอง
ความเหงาเกิดขึ้นจากความน้อยเนื้อต่ำใจ
ความไม่เห็นในคุณค่าของตัวเอง
การเอาคุณค่าของตัวเอง
ไปยึดโยงอยู่กับคนอื่นหรือสิ่งอื่น
คงเหมือนกับที่มีคนบอกว่า
ความรักทำให้คนตาบอด
แต่ความจริงคือ
บางคนแกล้งหลับตา
เพื่อไม่ต้องรู้บางอย่าง
แต่กับบางคน
แม้ผ่านเข้ามาเป็นระยะเวลาสั้น ๆ ของชีวิต
แต่เขาจะยังคงเป็นความงดงามในชีวิต
ของเราเสมอ
ปาฏิหาริย์ในชีวิตบางคน
อาจคือการได้สมหวังในความรัก
แต่ปาฏิหาริย์ในชีวิตของบางคน
อาจอยู่ที่การได้รักใครสักคน
อย่างไม่ต้องกลัวที่จะผิดหวัง
ตราบเท่าที่ยังรักกัน
ความสัมพันธ์ก็เหมือนทุกสิ่ง
ที่เรายังอาจซ่อมแซมมันได้ ดูแลมันได้
ถ้าเราใส่ใจและศรัทธาในการมีกัน
อะไรก็ตามที่เราเห็นธรรมชาติของมัน
เราจะไม่ทุกข์ไปกับมันมาก
ถ้าเราเข้าใจธรรมชาติของความเศร้า
ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต
ที่มีขึ้นมีลง
อย่าเรียกร้องความยุติธรรมจากความรัก
หรือจากคนที่เรารัก
แค่เรารักใครสักคนด้วยความจริงใจ
รักเขาด้วยหัวใจของเรา
และก็ไม่ลืมที่จะรักตัวเอง
เท่านั้นเราก็ได้ทำในส่วนของเรา
ได้อย่างดีที่สุดแล้ว
สุดท้ายเราพบว่าสิ่งที่เราเฝ้ารอในตอนต้น
มักกลายเป็นสิ่งเดียวที่เราอยากให้มัน
ผ่านไปไว ๆ ในตอนใกล้จบเสมอ
แค่ค้นหาให้เจอว่าความรักของเราคืออะไร
และเมื่อเราเจอแล้ว เราจะไม่สงสัยอีกต่อไปว่า
เราเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร
เบื้องหลังความทรงจำที่สั้นลง
มันเกิดจากความใส่ใจที่ลดตาม
อย่ากลัวการรอคอย
อย่าหวาดหวั่นกับพรุ่งนี้ที่เราต่างไม่รู้
ใช้หัวใจนำทาง
แล้วความรักจะบอกเราเองว่า
คนไหนคือคนที่ใช่
ใครคือคนที่เราควรรอ
และเมื่อไหร่ที่การรอคอยควรสิ้นสุดลง
คงไม่มีใครอยากเป็นคนรัก
ที่ไม่อาจบอกรักตลอดไป
จริงอยู่ที่แรก ๆ เราอาจยังคิดถึงเขา
จริงอยู่ที่ความเศร้าไม่เคยหายไปง่าย ๆ
จริงอยู่ที่การเริ่มต้นใหม่ยากเสมอ
แต่เราก็ต้องทำให้ได้
บางคนต่อให้รักเขามากแค่ไหน
ดีกับเขามากเพียงใด
เมื่อไม่ใช่ เขาก็ไม่มีวันรักเราเสียที
ต่อให้ก้าวจากนี้จะมีเพียงเรา
แต่เราก็มีขาสองข้างของเราให้ใช้ก้าวเดิน
ต่อให้หัวใจจากนี้จะไม่มีเขา
ให้ได้รับรู้ความงดงามของโลกใบนี้
แต่ให้ความทรงจำในวันเมื่อวานเหลือเพียงอดีต
แต่เราสร้างความทรงใจใหม่ ๆ ได้ในทุกวัน
คนเรามักให้ค่ากับความสุข
ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผิด เพียงแค่ว่า...
เราอย่าประเมินค่ากับความเศร้าน้อยไปนัก
ความเศร้าและน้ำตา
บอกให้รู้ว่าเรามีหัวใจ
.................................................................................................................
บางที "ความเศร้า" ก็มีประโยชน์เหมือนกัน
แต่ก็คงไม่มีใครอยากเศร้า ถ้าไม่จำเป็น
บุญรักษา ทุกท่าน ;)...
.................................................................................................................
ขอบคุณหนังสือดี ๆ ...
คิดมาก. ไม่มีความเศร้าที่สูญเปล่าบนโลกในนี้. กรุงเทพฯ : สปริงบุ๊กส์, ๒๕๕๙.
ความเห็น (2)
ชื่อหนังสือน่าอ่านมาก
ได้อ่านบางส่วน
สงสัยต้องไปหามาอ่าน
ขอบคุณมากๆครับ
มีมุมคิดมากมายในหนังสือเล่มนี้ครับ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ;)...