ก้าวที่ห้าสิบเจ็ด...กายไม่ไหว แต่ใจต้องสู้ ( 8 สิงหาคม 2559 )

สวัสดีวันจันทร์

สวัสดีวันจันทร์ วันที่ร่างไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่ เจอเจ้าไข้หวัดเล่นงานซะแล้ว ร่างกายกับความคิดทำงานไม่ประสานกันเลยความคิดจะต้องทำนั้นทำนี้แต่ร่างกายนี้บอกว่าไม่ไหวแล้วอยากนอนพักเหลือเกิน แต่เธอทำแบบนั้นไม่ได้นะความคิดบอกไว้....

ถึงแม้ร่างกายจะไม่ค่อยไหว แต่ยังไงก็ต้องไหวเพราะเธอต้องสอนเด็กน้อยแสนซนเหล่านี้อยู่นะ เมื่อถึงเวลาสอนอยู่ต่อหน้าเด็กน้อยเหล่านี้ความไม่สบายที่เกาะกินเราอยู่ต้องสลัดทิ้งให้หมด อย่าแสดงความไม่สบายความเศร้าให้เด็กเห็น เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเขาเราต้องสดใสพร้อมที่พ้นพลังใส่พวกเขา ถ้าเขาเห็นเราในสภาพป่วย ๆ การเรียนในคาบนี้คงไม่สนุกแน่ เมื่อยืนอยู่หน้าห้องคือต้องสู้อย่างเดียว ทำหน้าที่ตรงจุดนั้นให้ดี ห้ามป่วยห้ามเศร้า หมดคาบการเรียนเมื่อใดถึงจะป่วยได้ การเป็นครูว่าไปแล้วก็เหมือนเป็นนักแสดงตัวหนึ่ง เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเด็กต้องสวมบทบาทของครูที่มีพลังการสอนเต็มร้อย พร้อมที่จะมอบความรู้และสิ่งดี ๆ ให้กับเด็กที่รออยู่ ถึงแม้ว่าช่วงเวลาก่อนหน้านั้นจะเจออะไรมาก็ตามต้องทิ้งสิ่งเหล่านั้นไว้ก่อน เพราะเด็กที่อยู่ตรงหน้าจะต้องสำคัญที่สุด เพราะเขามองและรอเราสอนอยู่

ช่วงบ่ายวันนี้ยังได้รับหน้าที่พิเศษ นั้นคือต้องไปช่วยดูแลเด็กอนุบาล เป็นครูต้องสู้และต้องทำได้ทุกบทบาท ไปอยู่กับเด็กอนุบาลก็ต้องสวมบทบาทที่แตกต่างจากเด็ก ป.1 ไปอีกแบบ แต่มันก็ทำให้เราได้รับประสบการณ์ไปอีกรูปแบบหนึ่ง ประสบการณ์ที่หลากหลายถ้าจะได้มันมาก็ต้องลงมือทำ……..