งานเขียนทุกงาน มันจะยากตรงจุดเริ่มต้น บางเรื่องมัวแต่นึกโครงเรื่องให้วุ่นวายไม่รู้จบ บางเรื่องเสียเวลากับการเปิดเรื่องอย่างไรให้คนอ่านสะดุดตาสะดุดใจเพื่อจะให้เขาอ่านต่อได้อย่างเร็วที่สุด บางเรื่องเขียนไปหลายหน้าแต่หาข้อสรุปไม่เจอ
เคยเป็นบ้างไหมที่นึกคิดเรื่องราวได้มากมาย ต่างน่าสนใจน่านำมาเขียน น่านำมาบันทึกไว้ แต่พอจะเริ่มลงมือเขียนกลับตะกุกตะกักไปไม่เป็น หรือไม่ลื่นไหลจนเขียนต่อไปไม่ได้ หลายครั้งที่ค้างเรื่องราวอยู่ในหน้าบันทึก เพื่อจะรอมาปิดเครื่องและลบหายไป
เรื่องราวที่คิดว่าดีเด่น ร้างจางหายไปอย่างน่าเสียดาย...
รับเขียนบทความ...จึงเป็นงานที่ทิ้งไม่ได้ด้วยเหตุต้องส่งงานให้ตรงตามเจ้าของงานมอบหมายให้ แต่ครั้นจะเขียนด้นไปสุ่มสีสุ่มห้าโดยไร้อารมณ์ของตัวอักษรก็ย่อมไม่ใช่คนรักงานเขียน แต่เพราะเขียนไม่ออกอีกเหตุผลแย้งทำให้สู้ต่อจนจบ
แล้วมาเกลาเพื่อใส่อารมณ์เข้าไปทีหลัง อืม..มันก็จบงานได้นี่นา
ดังนั้น ฉันจึงเขียน(คุ้นๆนะ) แบบไม่ลดละจนบ างครั้งอารมณ์มันเกิดขึ้นได้สำบัดสำนวนมาจากไหนก้หารู้ไม่ จากความเฉื่อยชากลับกลายวิ่งปรู้ดป้ราด จนเห็นความต่างของอารมณ์ในแต่ละวรรค สุดท้ายจะได้งานเขียนแบบไหนกัน
รับเขียนบทความทั่วไป จึงเกิดอารมณ์แบบทั่วๆไป แบบนี้
ท้ายสุด เจ้าของงานก็ให้แก้ บางเจ้าก็สุดโต่ง บางเรื่องก็เบาๆ
แต่ก็ยินดี เพราะใจรักในการเขียน
................
เขียนได้ตลอด จะดีและมีประโยชน์ค่ะ ขอบคุณค่ะ
สุดยอดเลยครับ พี่