ผี(หอใน)...มีจริงหรือ?
เรื่องเล่าสยองขวัญ
จากประสบการณ์จริงของผู้เขียนเอง ที่ได้ไปสัมผัสกับความหลอน เฮี้ยน อย่างน่าขนลุก ซึ่งเป็นความทรงจำที่ผู้เขียนเองคงไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน เรื่องที่ผู้เขียนจะเล่านี้ขึ้นอยู่ที่ความเชื่อของแต่ละบุคคล หลายคนคงเคยได้ยินเรื่องเล่าสยองๆจากหอในหรือในมหาลัยมาบ้างแล้วจากรุ่นพี่หรืออาจารย์ และหนึ่งในหอในที่คนส่วนใหญ่พูดถึง คือ "หอกุดรัง” หลายคนคงเคยได้ยินมาว่า มีนิสิตฆ่าตัวตายหรือตายภายในหอ หลังจากนั้นมีการเคลื่อนย้ายศพทางบันไดหนีไฟ หรือโยนลงหลังหอบ้างละ นอกจากนี้ทุกครั้งที่มีคนตายในหอพักทางมหาลัยจะตัดไฟให้มืดทุกหออยู่เสมอ จะไม่มีเสียงรถกู้ภัยหรือรถพยาบาล เพราะทุกอย่างจะต้องทำด้วยความเงียบ เพื่อไม่ให้นิสิตภายในหอพักแตกตื่นและหวาดกลัวนั่นเอง
ที่มารูปภาพ: http://pantip.com/topic/31584081
เรื่องทั้งหมดนี้ไม่มีใครรู้เพราะมหาลัยปิดเรื่องนี้เป็นความลับจริงหรือ? เรื่องนี้ไม่มีใครตอบได้นอกจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์ แต่หลังจากคนตายได้ตายไปแล้วต่างหากที่เป็นจุดเริ่มต้นของความเฮี้ยน หลายคนคงเคยได้ยินว่าหอกุดรังมีผีผู้หญิงจากการฆ่าตัวตายด้วยน้ำยาล้างห้องน้ำ แต่ไม่มีใครรู้แน่ชัดถึงสาเหตุที่ทำให้ฆ่าตายและชั้นของห้องผู้ตาย คาดกันว่าเป็นชั้น 4 หรือไม่ก็ชั้น 3 เนื่องจากในตอนนั้นหอกุดรังชั้น 4 ไม่เปิดให้นิสิตเข้าไปอยู่ เพราะกำลังปิดปรับปรุง แต่ก็ไม่สามารถหยุดความสงสัยของฉันไปได้ ฉันจึงขึ้นไปดูข้างบนเต็มไปด้วยฝุ่นและความเหม็นอับจากการไม่ได้ใช้งานมานาน และไม่พบการปรับปรุงใดๆ ฉันจึงลงมาหาเพื่อนที่อยู่ชั้น 3 ในขณะนั่งรอเพื่อนอยู่นั่นฉันเกิดความง่วงและเพลีย จึงขึ้นไปนอนบนเตียงของเพื่อน ซึ่งเตียงของหอกุดรังจะเป็นสองชั้น และฉันก็เผลอหลับไปในขณะที่เพื่อนซักผ้าอยู่หลังห้อง ในขณะที่ฉันพยายามลืมตาตื่นขึ้นมานั้น สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจกลัว นั่นคือ เงาดำๆของผู้หญิงผมยาวนั่งอยู่กลางห้อง ซึ่งเธอมองมาที่ฉันและเหมือนพยายามทำให้ฉันขยับตัวไม่ได้ ด้วยผ้าม่านข้างผนังห้องที่ส่องความสว่างมาๆหายๆทำให้ฉันเห็นเงาของเธอค่อยๆลุกขึ้นมาและพยายามจะเดินมาหาฉัน แต่ขาของเธอไม่ติดพื้น ตอนนั้นฉันกลัวมากและไม่รู้จะทำยังไงให้ขยับตัวได้ และฉันก็นึกท่องบทสวดมนต์ขึ้นมา และมีเสียงเล็กๆแหบๆแทรกเข้ามาว่า “ท่องไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก” ฉันจึงนึกถึงหน้าพ่อและแม่ ทันใดนั้นเงาดำนั่นก็หายไป และฉันก็สามารถขยับตัวได้ นี่หรือที่เขาเรียกกันว่า “ผีอำ” ถึงแม้ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่หอในแล้วแต่ความทรงจำนี้จะไม่มีวันเลือนหายไปจากความทรงจำฉันอย่างแน่นอน และตอนนั้นฉันก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร มีเพียงคุณคนที่อ่านเท่านั้นที่รู้ !
