วันที่ 19 เธอเจ็บ ครูก็เจ็บ (10 มิถุนายน 2559)

" เจ็บไหม? และคิดว่าครูเจ็บไหม? "

วันนี้มีสอนวิชาคณิตศาสตร์ 2 คาบด้วยกัน คือตอนเช้าสอนห้อง ป.5/4 ห้องนี้ตั้งใจเรียนมาก นักเรียนส่วนใหญ่จะให้ความร่วมมือในการตอบคำถามเป็นอย่างดี ชอบออกมาทำกิจกรรม อาสาออกมาสาธิตให้เพื่อนดู แต่วันนี้มีเวลาในการทำกิจกรรมน้อย เพราะเข้าแถวหน้าเสาธงนานไปหน่ย เลยทำให้กระบวนการไม่ครบขาดบางกิจกรรม

และคาบที่ 2 สอนตอนบ่าย ห้อง ป.5/3 ห้องนี้มีเวลาเรียนมาก เพราะช่วงบ่ายจะเรียน 1 ชั่งโมง(ช่วงเช้า 50 นาที) สอนห้อง ป.5/3 นักเรียนส่วนใหญ่จะตั้งใจเรียนดี แต่ขาดอาสาสมัคร เวลาครูถามก็มักจะไม่ค่อยมีคนตอบ ถ้าตอบก็จะน้อย ยิ่งของอาสาสมัคร ยิ่งไม่ค่อยมีคนออกมาเลย

พอถึงเวลาส่งงาน จะมีเด็กชายคนหนึ่ง นั่งอยู่หลังห้อง(เพราะตัวใหญ่สุดกว่าเพื่อนในห้อง) ไม่ชอบส่งงาน ชอบคุยเล่นกับเพื่อนข้างหน้า(เพราะข้างหลังมีคนเดียว)

เขาทำงานมาส่ง ทำงานแบบ เสร็จ ๆ ไปที ไม่มีความตั้งใจ ในแบบฝึกหัดชิ้นหนึ่งที่สั่งให้สร้างมุม จากขนาดที่กำหนดให้ ปรากฏว่าเด็กชายคนนี้ ขีด มาส่ง เป็นเหลี่ยม ๆ (ติดรูปไว้ก่อนนะคะ) ฉันเห็นแล้วครั้งหนึ่งจึงสั่งให้ไปแก่มาใหม่

แต่เขาก็ยังเอามาส่งแบบเดิม(เพราะครูประจำชั้นให้ทุกคนเคลียร์งานให้หมด) ตอนที่ฉันเห็นงานชิ้นนี้อีกครั้ง บอกเลยว่า ไม่ได้รู้สึกโมโห แต่รู้สึกว่า หากไม่ทำโทษ หรือทำอะไรสักอย่าง เขาก็จะไม่ยอมทำ และจะต้องมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอีก เพื่อน ๆ คนอื่น ก็มีทำงานแบบ ส่ง ๆ ไปที แต่ก็ดีกว่านี้เพราะยังใช้ไม่บรรทัดเขียนเส้นมุม

ฉันจึงลงโทษด้วยการ นับข้อ และใช้ฝ่ามือตัวเอง ดีลงไปที่ฝ่ามือของเด็กชายคนนั้น 21 ที หลังจากตีเสร็จฉันถามเขาว่า " เจ็บไหม? " เขาพยักหน้าให้ฉันทีหนึ่ง และฉันก็พลิกมือข้างทีตีเขาให้ดู แล้วถามอีกว่า "แล้วคิดว่าครูเจ็บไหม?" เขาก้มหน้าลง และพยักหน้า ฉันบอกเขาว่าอย่าทำงานแบบนี้มาส่งครูอีก ครูตั้งใจสอน เธอก็ต้องตั้งใจเรียน ตั้งใจฝึกการบ้าน และให้เขากลับไปแก้

บอกตรง ๆ ว่าหลังจากเห็นเขาก้มหน้าลงไป ฉันก็พูดไม่ออก รู้สึกส่งสารมาก ที่ทำนักเรียนเจ็บ และยิ่งเขากลับไปนั่งที่โต๊ะเรียน ไปแก้งาน มีนักเรียนคนหนึ่งบอกว่า "ครูค่ะ เขาร้องไห้ค่ะครู หนูเห็นเขาปาดน้ำตา เมื่อกี้" ฉันยิ่งรู้สึกผิดไปอีก แต่ก็ต้องทำท่าทางไว้ว่าไม่เป็นไร ปลอบใจตัวเองว่าทำถูกต้องแล้ว

ก่อนหมดคาบเรียน เขาเดินมาหน้าห้อง และพูดคุยกับเราแบบปกติ ก็ทำให้ความรู้สึกผิด เมื่อสักครู่จางหายไปได้มาก

นี้เป็นการลงโทษนักเรียนครั้งแรกที่ได้สอน ฉันไม่รู้ว่าฉันทำถูกหรือผิด แต่สิ่งที่ฉันคิดไม่ได้เป็นเจตนาที่ไม่ดีต่อนักเรียนแน่นอน

ดาวผลัดถิ่น