วันที่ 5 สู่การปรับและปรุงตัวเอง (23 พฤษภาคม 2559)

ขอยกให้วันนี้เป็นวันง่วงมหาชาติ เป็นอะไรที่ดูเลวร้ายมาก สำหรับชีวิตนักศึกษาฝึกสอน การหลับกลางอากาศ การง่วงหาวนอน (จนนักเรียนถาม) เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ยืนแทบไม่ไหว ต้องหลบไปนั่งพักที่ไหนสักที่ ที่ไม่มีใครเห็น เราไม่ต้องการชีวิตแบบนี้

กลับมาทบทวนตนเอง....ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวัน คนที่ดูไม่ดีก็คือเรา คนที่สอนไม่รู้เรื่องก็คือเรา คนที่ถูกจับจ้องก็คือเรา คงถึงเวลาปรับตัวเองให้ดีกว่าที่เป็นอยู่ ไม่เช่นนั้นชีวิตฝึกสอนคงหม่นหมองน่าดู ครั้งเดียวในชีวิตของคำว่า “นักศึกษาฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู” ทุกคนก็หวังว่าอยากเจอแต่เรื่องดี ๆ เราก็เช่นกันที่หวังและมากด้วย เพราะจุดนี้เป็นการจุดประกายฝันของนักศึกษาครู “ใช่หรือไม่ใช่” ตรงนี้มีผลมาก

สู่...สัปดาห์ที่สองของการฝึกสอน กับหน้าที่ครูประจำชั้นที่ทุกเช้าต้องมาดูแลห้อง ป.5/4 และ ป.5/5 วันนี้นักเรียนเรียกครูฟ้าและยกมือไหว้เราหลายคนมาก เห็นแล้วมีกำลังใจ ตอนแรกคิดว่าจะอยู่ที่นี่แบบเคว้งคว้าง เข้าใจแล้วกับคำว่าทุกอย่างต้องใช้ “เวลา”

สู่...การเป็นครู ตอนเป็นเด็ก เราจะเข้าไปห้องพักครู เพื่อเอางานไปส่ง แต่มาวันนี้ เรามีโต๊ะเป็นของตนเองอยู่ในห้องพักครู ถึงแม้มันจะไม่กว้างมาก แต่บอกเลย ภูมิใจมากค่ะ ชีวิตค่อย ๆ เรียนรู้ ค่อย ๆ เป็นและค่อย ๆ ไป อยู่ภายในห้อง ถ้าเปรียบเหมือนการเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ เราก็เหมือนเด็ก Freshly ที่มีรุ่นพี่หลายรุ่น รุ่นที่อยู่ใกล้เคียงเราหน่อยก็จะเข้าใจเรามาก รุ่นที่ห่างจากเราไปมาก ๆ ก็อาจจะบ่นเล็กน้อย ทุกอย่างคิดว่ามาจากความหวังดีและประสบการณ์เก่า ต้องการเห็นรุ่นน้องดี ปฏิบัติตามกฎก็เลยต้องบ่นเป็นธรรมดา เด็ก Freshly เข้ามาใหม่ มือไม้ต้องอ่อนค่ะ การไหว้ไม่ได้ทำให้เราเสีย..มีแต่ได้และได้ ได้ความเอ็นดู ได้ความรัก ความเมตตา

ขอบคุณสำหรับโต๊ะทำงานค่ะ

สู่....ความกังวล หนูเป็นหนึ่งคน ที่จะคิดทุกเรื่องในชีวิต เป็นคนที่มีความกังวลในตัวเองสูง (มาก) และหลาย ๆ คนที่อยู่รอบข้างก็จะมองไม่เห็นถึงจุดนี้ เพราะทุกครั้งที่หนูปรึกษา คำเหล่านี้ก็มักจะมาจากทุกคนที่หนูปรึกษา “ลัดดาตีงทำได้” จนทำให้ไม่กล้าปรึกษาใคร...”การเป็นผู้นำ...ไม่ได้บ่งบอกถึงความเข้มแข็งที่อยู่ภายในจิตใจ” กับการมาฝึกสอนเช่นกัน รู้สึกกังวลใจมาก กับการนิเทศการสอน “หลายคนมองเราในมุมของเด็กเรียนดีและเก่ง” จนทำให้ชีวิตเราอยู่บนความคาดหวัง ทั้งเราคาดหวังในตัวเองและคนอื่นคาดหวังในตัวเรา อาจจะบอกว่า “แค่เราทำให้เต็มที่ที่สุด” แต่ ณ จุดนี้ หาคำว่าที่สุดยังไม่เจอค่ะ

สู่...การหากำลังใจ คนเรามุมมองแตกต่างกัน หลายคนกลัวคน ๆ หนึ่ง ไม่กล้าถามหรือพูดคุย แต่ตรงข้ามกับหนู หนูเป็นหนึ่งคนในไม่กี่คนที่ชอบพูดคุยกับผู้ชายคนนี้ ทุกครั้งที่เข้าไปปรึกษาคำตอบจะมีความชัดเจนในตัวของมันเอง เข้าใจง่าย ลึกซึ้งและตรึงใจมาก อย่างน้อยการไปมหาวิทยาลัยในวันนี้ก็ทำให้หนูอุ่นใจมากขึ้น ได้พบ ได้คุย ได้เห็นรอยยิ้ม ได้หางานเข้าตนเอง เป็นอะไรที่สุขไปอีกรูปแบบหนึ่ง

“หนูคิดว่า..หนูอยากเป็นผู้บริหารจริง ๆ แล้ว”