วันที่ 4 หน้าที่ของคนเป็นครู (13 พฤษภาคม 2559)
วันนี้โรงเรียนเราหยุดครึ่งวันเนื่องจาก ท่านนายกจะประชุมทางไกลกับครูทั่วประเทศ ครูทั้งโรงเรียนเลยไปพร้อมกัน เด็กๆเลยคึกคักกันใหญ่ ถามอยู่นั้นแหละว่า “ครูขากี่โมงแล้วค่ะ ๆ” เมื่อมีเวลาน้อยแต่ก็ไม่อยากให้เวลาผ่านไปเปล่าๆ ครูเลยให้นักเรียนอ่านหนังสือภาษาไทยพาที บทแรกแล้วให้นักเรียนหาคำที่อ่านไม่เป็นเพื่อเป็นการทดสอบความรู้พื้นฐานไปในตัว เพราะครูก็เป็นครูใหม่ที่พึ่งย้ายมาได้4-5เดือนเหมือนกัน ละประเด็นคือในใบแจ้งผู้ปกครองบอกให้มารับเด็ก 11 โมง แต่เราลืม ดันสอนเด็กถึง11กว่า ต้องให้เด็กชั้นอื่นวิ่งมาบอกว่าครูครับเค้ากินข้าวกันหมดแล้ว เหลือแต่ชั้นเรา ตายแล้ววว แย่แน่ รู้สึกผิดแบบสุดๆ ต้องให้เด็กรีบเก็บของไปกินข้าวละกลับบ้านเลย คราวหลังคงต้องรู้จักสังเกตมากกว่านี้ จำไว้!
ละเฝ้าเด็กจนเด็กทยอยออกจนหมด จนเหลือ2คนสุดท้ายซึ่งเป็นเด็กเล็ก เราก็ไม่กล้ากลับกลัวเด็กกลับบ้านไม่ได้เข้าไปถามเด็กผู้ชายก็บอกรอแม่ ถามผู้หญิงก็บอกรอยาย เราก็เฝ้าจนจะบ่ายโมง แม่เด็กผู้ชายก็มารับ แล้วเหลือน้องผู้หญิงอีกหนึ่งเลยตัดสินใจถามหนูจำทางไปบ้านได้ไหมคะ เด็กบอกจำได้ เลยตัดสินใจแว้นไปส่งเลยท่ามกลางแดกร้อนๆ เฮ้อออ รู้สึกรักในวิชาชีพและรู้สึกก้าวสู่คำว่าครูขึ้นอีกนิด กับการทำอะไรเพื่อเด็กๆสักอย่างแบบนี้
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น