24/5/59
24/5/59
วันนี้เป็นอีกวันที่เริ่มสนุกกับการสอนแล้วครับ จากตอนแรกๆยึดติดกับแผนการสอนจนเกินไป ทำให้ไม่สามารถคุมชั้นเรียนได้ และที่สำคัญคือ ไม่เป็นตัวของตัวเองมาก
ผมเริ่มปรับเข้าหาน้องนิวเฟรน แกเป็นเด็กพิเศษที่หลายๆคนมองข้าม ที่จริงผมก็จะมองข้ามด้วยเช่นกันครับ แต่เขาก็คือคน ที่สำคัญเขายังเด็ก เขาไม่ควรที่จะได้รับการมองข้ามแบบนี้
ผมเริ่มสนทนาด้วย จากที่แรกๆผมทักเมื่อไหร่นี่คือได้รับผลตอบกลับที่รุนแรงมาก น้องก็คือเด็ก และเด็กก็คือเด็ก ผมตั้งใจว่าผมต้องทำอะไรซักอย่างให้ช่วยเขาให้ดีขึ้นซักหน่อยนี่แหละครับ วันนี้แบบฝึกหัดของน้องนิวเฟรน ยากเกินที่เขาจะเข้าใจได้ “ครั้งหน้านะหนู เดี๋ยวขอเวลาปรับอีกหน่อย จะเอาแบบที่ทำได้มาให้เลย”
วิทยาศาสตร์วันนี้ ผมไม่รู้ว่าเข้าข้างตัวเองรึเปล่า แต่รู้สึกว่าตัวเองควบคุมชั้นเรียนได้ (ที่จริงคือ มีครูพี่เลี้ยงนั่งอยู่ด้วย) แต่คนเราก็ควรมองโลกในแง่ดีนะครับ55555
ชุมนุมศิลปะของครูณัฐและครูจุ๊ปแจงวันนี้ “สนุกม๊ากกกกกกกกกกกก”
เด็กๆร่าเริงกันดีแต่ติดอย่างเดียวนี่แหละครับ นักเรียนว่าผมเหมือนกระเทย (มันมองอย่างไงให้เหมือน)
ผมรู้สึกว่าความรู้สึกมันสัมผัสกันได้จริงๆ ผมไม่เคยโกรธนักเรียนเลย แค่แกล้งทำให้น่ากลัวเฉยๆ แต่ก็มีนักเรียนมาถามว่า “ทำไมเวลาครูทำหน้าดุ ครูถึงไม่ดุเลย หนูตลกมากเลยค่ะ” (คือ อันนี้คือดุของครูละคับ 555)
บางคนก็ว่า “ทำไมเวลาครูเคยโกรธใครบ้างมั้ยค่ะ หนูเห็นครูยิ้มกับหัวเราะตลอดเลย” อยากจะบอกนักเรียนมากเลยครับ ว่าในชีวิตนี้ครูโกรธมากกว่าหัวเราะอีก 555 (หนูเคยเห็นครูตอนอยู่มหาลัยมั้ย)
ผมลืมบอกไป ในชุมนุมศิลปะ ทุกคนต้องมีผลงาน และผลงานของผมก็คือ “สิงโตเจ้าป่า” ผมถามเด็กๆ “ใครรู้บ้างว่านี่คือตัวอะไร” นักเรียนตอบเสียงดังมากแบบไม่แคร์ใครเลย “หมา”
(ผลงานชิ้นแรกได้ออกมาให้เห็นแล้วครับ ปล.คนซ้ายมือสุดว่าผมเหมือนกระเทย จดชื่อไว้ละค่อยหักคะแนนทีหลัง)
(สิงโตของผมเอง)
ใน บันทึกการฝึกสอนของ นายจิราวัฒน์ วิชัยศิริ (ภาคเรียนที่ 1/2559)
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น