ไปเยือนถิ่นเก่า มช. เชียงใหม่ (๑) สุวรรณภูมิ

วันศุกร์ ที่ ๖ พฤษภาคม ๒๕๕๙ เดินทางจากกรุงเทพฯ ไปเชียงใหม่ โดยสายการบินบางกอกแอร์ พร้อมกับลูกคนโต เพื่อไปเยี่ยมอาจารย์และเพื่อนเก่า มช. ที่เชียงใหม่ โดยทริปนี้ เริ่มต้นจากลูกสาวคนกลางเห็นว่า ในแต่ละปี พ่อไม่ยอมเดินทางไปเที่ยวที่ไหน ปีนี้ลูกวางแผนจะพาไปเที่ยวพร้อมกับหลาน ๆ แต่พ่อก็บอกว่าให้ไปเที่ยวกันเองกับครอบครัวเถอะ หลังจากพูดคุยกันอยู่ช่วงหนึ่ง พ่อก็เลยบอกว่า ไม่ได้กลับไปเชียงใหม่นานเป็นสิบปีแล้ว ปีนี้ขอไปเชียงใหม่ก็แล้วกัน....ลูกบอกว่า..จัดไป โดยมีลูกคนโตทำหน้าที่เป็นไกด์กิติมศักดิ์ เพราะเรียนอยู่ที่ มช. นานที่สุด ตั้งแต่ชั้นมัธยม (สาธิต) จนจบปริญญาโท ส่วนลูกคนกลาง เป็นสปอนด์เซอร์ และจัดการเรื่องจองตั๋วเครื่องบินให้

ตอนไปเช็คอิน ที่สุวรรณภูมิ ครั้งนี้ เห็นหลายคนทั้งคนไทยและต่างชาติ ถ่ายรูปกับยักษ์ก็เลยขอเก็บภาพบ้าง เพราะมีไกด์กิติมศักดิ์ เป็นคนช่วยถ่ายให้...

เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่เดินทางโดยบางกอกแอร์ และทราบจากลูกว่า เป็นสายการบินที่มีห้องพักรับรอง ให้ผู้ใช้บริการเข้าไปพักผ่อน และมีบริการเครื่องดื่ม อาหารว่าง และ อินเตอร์ฟรีให้ใช้ ระหว่างรอขึ้นเครื่อง โดยผู้โดยสารแต่ละคนจะได้ Pass word ของตนเอง เมื่อเช็คอินเข้าห้องรับรองด้วยตั๋วโดยสารสำหรับขึ้นเครื่อง สว. เลยได้โอกาสในการ ฝึกใช้ Note 8 โดยมีลูกคอยช่วยเหลือ และ บริการไปนำอาหารว่างและเครื่องดื่มมาให้....โอ้ช่างสะดวกสบายจริง ๆ เล่นเน็ตเพลินไปเลย เผลอเดี๋ยวเดียว เขาเรียกผู้โดยสารที่จะไปเชียงใหม่ ไปขึ้นเครื่องที่ประตูหมายเลข ๗ ซึ่งเเป็นช่วงที่ลูกขอออกไปทำธุระพอดี เราจึงนั่งรอต่อไปที่ห้องรับรอง อีกซักพักเขาก็ประกาศ เชิญผู้โดยสารที่จะไปเชียงใหม่ ขึ้นเครื่องอีก และแจ้งว่าเป็นการเรียกครั้งสุดท้าย แต่ลูกที่ออกไปทำธุระ (ซึ่งมาทราบภายหลังว่าไปเข้าห้องน้ำ) ก็ยังไม่กลับมา ผมจึงตัดสินใจ ออกจากห้องรับรอง เดินไปยังประตูหมายเลข ๗ ซึ่งอยู่ไกลจากห้องรับรองของบางกอกแอร์พอสมควร และพยายามโทร หาลูกเพื่อแจ้งว่า เขาเรียกขึ้นเครื่องครั้งสุดท้าย โทร. ไปครั้งแรก ลูกไม่ได้รับสาย จนกระทั่งผมเดินไปถึงประตูหมายเลข ๗ ที่จะออกไปขึ้นเครื่อง จึงแจ้งเจ้าหน้าที่ว่า ยังรออีกคน.... และโทร. หาลูกอีกครั้ง คราวนี้ ลูกรับสาย จึงบอกว่าผมอยู่ที่ประตูหมายเลข ๗ เพื่อรอขึ้นเครื่องแล้ว ให้รีบมา ในที่สุดจึงได้ไปขึ้นเครื่องเป็นกลุ่มสุดท้าย.......ซึ่งมีผู้ที่มาหลังผม แต่ ก่อนที่ลูกจะมาอีก ๓-๔ คน ก็ยังดีที่ไม่ใช้เป็น ๒ คนสุดท้าย.......ลูกมาเล่าในตอนหลังว่า ตอนเขาประกาศ หรือ ผมโทร.ไปครั้งแรก เขาน่าจะกำลังอยู่ในห้องน้ำ จึงไม่ได้ยินและไม่ได้รับสาย ก็เป็นประสบการณ์ที่ทำให้ตื่นเต้นนิดหน่อยสำหรับ สว. ที่นาน ๆ เดินทางด้วยเครื่องบินที......