บันทึกการเดินทางด้วยรอยเท้าตนเอง (25) : บ้านและเทศกาล
เกิดเป็นคนไทยก็ดีหลายอย่าง
อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้สึกรักที่เมืองไทยมีเทศกาลโน่นนี่อย่างไม่รู้เบื่อ
ยิ่งอีสานบ้านผม ยิ่งน่ารัก
เรียกได้ว่าทุกๆ เดือนมีเทศกาลรองรับอย่างเสร็จสรรพ
ดังที่เรียก หรือ เอิ้นว่า "ฮีต 12 คอง 14"
ว่าไปแล้ว โตๆ ขึ้นเราล้วนสัญจรห่างออกจากบ้าน
ประหนึ่งลูกนกที่โผบินสู่โลกใหม่ที่ไม่มีพ่อกับแม่คอยประคองชีวิต
ผมเองก็เป็นเช่นนั้น และหลายๆ ชีวิตก็เป็นเช่นนั้น
เราล้วนเดินทางไกลไล่ล่าหาความฝัน
พูดแบบตรงดิบ เจ้าความฝัน ก็คือปากท้อง นั่นเอง
หลายชีวิตสูญสิ้นที่มรดกผืนดินทำมาค้าขาย
จำจนต้องแรมรอนห่างบ้านไกลถิ่นเกิด
ขณะที่หลายชีวิตยังคงถือครองผืนแผ่นดินเกิดสืบเค้าเช่นอดีต
แต่กลับประสบภาวะดินฟ้าอากาศไม่เป็นใจ
หรือไม่ก็ยังไม่อาจพลิกความคิดขึ้นมาปั้นแต่งใดๆ ได้
เกิดเป็นคนไทย เรามีเทศกาลมากมายให้สัมผัส
หลายเทศกาลนำพาเรากลับบ้านอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องรอเทศกาลใดก็ได้
เพราะบ้านยังรอเราและเราทุกวัน
ไม่ว่าเราจะพร้อม หรือไม่พร้อมด้วยเงินตราวาสนาใด
แต่บ้านก็ยังเป็นบ้าน ที่ยังคงรักและเฝ้ารอเราและเราโดยปราศจากเงื่อนไข
อย่างก็ต้องขอบใจเทศกาลที่ทำให้เราได้กลับบ้านโดยไม่กระทบต่อการงานอันเป็นปากท้อง
คิดถึงบ้าน เป็นที่สุด
....
๑๒ เมษา ๒๕๕๙
มหาสารคาม
ความเห็น (4)
โชคดีจัง ครูนกได้กลับบ้านค่ะ
มาช่วยเติมเต็มนะครับ
