ดนตรีโรงเรียนนกฮูก คลาสสิกติดดิน
อันที่จริงจะว่าไป บ้านผมก็เป็นนักดนตรีกันหลายคน
ผมเล่นซออู้ในวงดนตรีของโรงเรียนประจำจังหวัด จิ๋มเป็นสตรีตีขิม ตาเป็นครูสอนดนตรีไทย ไม่รู้ว่าปู่ของผมจะเป็นคนดนตรีไทยหรือไม่ แต่ที่บ้านหลังเก่าของปู่มีระนาดเอกเก่าๆพังๆที่ผมแอบเอามาขึงตีเล่นตอนอยู่มัธยมอยู่ด้วย
ผมเคยพยายามเล่นเปียโนตอนเรียนหมอปี ๓ แต่ก็ไม่สำเร็จ เคยเรียนเป่าแซกตอนเป็นอาจารย์ปีแรกๆ ก็ไม่สำเร็จ เคยเล่นไวโอลินก็ได้เพียงครึ่งปี ท้ายที่สุดก็ไม่มีอะไรติดตัวสักอย่างเดียว แม้จะอยากเล่นดนตรีสักเพียงไหน กระทั่งกีตาร์ที่เคยแอบเล่นเป็นแบบกระเตาะกระแตะก็หยุดเล่นไปนานมากขนาดที่ไม่สามารถจับคอร์ทได้อีกเลย
แต่ที่บ้านผมมีเปียโน
มีมันเพื่อให้ลูกสาวทั้งคู่ได้เล่น ผมมีความฝันที่อยากจะให้ลูกสาวเล่นเปียโนให้ฟัง
นี่ผมฝันและหวังมากเกินไปไหมนะ
.....……......................................................................................
๒๕ มีนาคม ๒๕๕๙
หากมันเป็นวันอาทิตย์ธรรมดาของหน้าร้อนทั่วไป ผมคงนอนให้หมอนวดตัวยืดเส้นอยู่ที่บ้าน แต่วันนี้ผมและจิ๋มต้องไปโรงเรียนนกฮูกเพื่อดูลูกและเด็กๆแสดงเปียโนให้ชมและฟัง
มันเป็นการแสดงคอนเสิร์ตที่มีชื่อว่า "Mini Concert 20.3.2016 13.30 @Owl school"
ใช่ครับ ในทุกๆเทอม ในทุกๆปี คุณครู Akiko จะให้เด็กนักเรียนของครูได้มาแสดงดนตรีให้พ่อแม่และเพื่อนๆได้ชมกัน ปีนี้ก็ไม่ต่างกัน แต่หากจะว่าต่างก็คงเป็นนักแสดงที่โตขึ้นทุกปี มีฝีมือที่พัฒนามากขึ้น และมีนักเรียนใหม่เพิ่มขึ้น
"Venetian boat song Op.30, No 6" ผลงานของ Mendelsshon
แป้ง เป็นสาวขึ้นมาก และพัฒนาการที่มาพร้อมกับความสาวคือความเป็นตัวของตัวเอง เก็บตัว อย่ามายุ่งนะ และ terrible teens (อันนี้เป็นศัพท์บัญญัติเองของผมครับ เลียนแบบ terrible twos ที่เด็กอายุ ๒ ขวบจะต้องปฏิเสธทุกเรื่อง ไปอาบน้ำ ไม่อาบ กินข้าว ไม่กิน ถอดเสื้อ ไม่ถอด อย่าถอดเสื้อนะ จะถอด ไม่ให้อาบน้ำ จะอาบน้ำ)
Terrible teens ของแป้งคือการเงียบ ไม่แสดงออก ไม่ให้ดู ไม่ให้ถ่ายรูป ไม่อยากให้พูดถึง นั่นหากมาเข้าเรื่องของเปียโนก็คือ ไม่มีทางได้ยินเพลงที่แป้งซ้อม หรือแป้งเล่นหรอก แม้จะรู้ว่าพ่ออยากฟังมากแค่ไหน พ่อก็ไม่มีทางได้ยิน
เป็นเช่นนั้นจริงๆที่ผมไม่ได้ฟังแป้งเล่นเปียโนอีกเลยตั้งแต่เธอเป็นสาวมา และวันนี้เป็นวันแรกที่เห็นเธอได้เล่นเพลงนี้จนจบเพลง ที่มันแสนจะไพเราะ ดูมีความเศร้าอย่างรุนแรง (ผมไม่รู้หรอกว่าเพลงมันเกี่ยวกับอะไร แต่ฟังแล้วรู้สึกเศร้า) ในชุดที่แป้งเลือกสรรมาอย่างดี คือเสื้อสไตล์เกาหลียาวปรกเข่า ที่เขาสวมกันเวลาเดินออกไปเจอหิมะนอกบ้าน
"Kiki's Delivery Service"
มันคือเพลงที่แต่งโดย Joe Hisaishi ศิลปินคนโปรดของผม
จ้าก็เป็นอีกคนที่กำลังจะเข้าสู่วัยสาว เธอยังซ้อมเปียโนให้ฟังอยู่เรื่อยๆ เวลาเบื่อๆเธอก็จะเล่นเปียโน ผมยังสามารถมีความสุขในการนั่งฟังลูกสาวคนนี้เล่นดนตรีให้ฟังได้ แต่พฤติกรรมทางยีนส์เริ่มแสดงออกมาบ้างแล้ว หากเธอจะรู้ว่าพ่อโปรดเพลงไหน จ้าก็จะเล่นตัวทันที
ปีที่แล้ว เธอแสดงเพลง "Ashitaka and San" คู่กับฝน เพลงที่เธอปิดเป็นความลับไม่ให้พ่อรู้ อยากให้พ่อประทับใจเซอร์ไพร้สในวันแสดง แต่นั่นแหละ ท้ายที่สุดก็ต้องยอมบอกก่อนเพื่อที่จะได้ซ้อมเพลงนี้ที่บ้านกับฝน
"พ่อรู้ไหม วันนี้จ้าโล่งอกที่สุดในโลกเลย" เธอสารภาพออกมาในวันแรกที่เล่นเพลงนี้ให้พ่อนอนฟังตาค้างอยู่บนตั่งใต้บันไดบ้าน "จ้าต้องบอกเพราะจ้าต้องซ้อม และจ้าก็อยากให้พ่อรู้"
แต่แปลกที่ปีนี้จ้าไม่ยอมซ้อมเพลงคู่ที่บ้านเลย เธอจะไปซ้อมที่บ้านฝนตลอด ไม่ก็ซ้อมในวันที่ผมต้องไปคลินิกช่วงเสาร์หรืออาทิตย์ ไอ้เราก็ไม่ได้สนใจถามเพราะคิดว่าลูกคงอยากไปเที่ยวเล่นที่บ้านของเพื่อน จนมาถึงวันแสดงจริง ที่กระทั่งแผ่นพับกำหนดการแสดงดนตรี จ้าก็ขอร้องไม่ให้เพื่อนแจกพ่อ เพราะจ้าจะแสดงเพลง Kiki เพลงโปรดทั้งของพ่อและลูก จ้าอยากให้รู้ตอนเธอขึ้นเวที
และพ่อก็จะบอกลูกว่า ลูกก็พลาดโอกาสที่จะเห็นพ่อตะลึงอ้าปากค้างเหมือนกัน คุณครูและคนที่รู้ความลับนี้ต่างมองมาที่พ่อ และแอบหัวเราะกันใหญ่
"Jyounetsu tairiku" แต่งโดย Taro Hakose ถูกแสดงโดยแป้งและหนุน
สองสาวคู่นี้ได้แสดงเพลงคู่มา ๔ ครั้งเห็นจะได้ และครั้งที่ผมชอบมากที่สุดคือ "ลิซ คัมพาเนลล่า" แป้งเป็นมือขวา หนุนเป็นมือซ้าย และปีนี้เธอคู่นี้ก็ได้แสดงเพลงร่วมกันอีก โดยที่แป้งเป็นมือซ้ายและหนุนเป็นมือขวา ผมอยากจะบอกว่า เพลงนี้มันเป็นเพลงที่โคตรจะญี่ปุ๊นญี่ปุ่นเลย อย่าถามว่าเป็นยังไง ก็ลองไปหาฟังดูนะครับ "ญี่ปุ่นกลิ่นแจ๊ซ" เป็นเช่นนั้น
"I got rhythm" ของ Gershwin แสดงโดยจ้า ฝน และแก้มหอม
ผมต้องยกให้เป็นการแสดงที่สดใสที่สุดในงานวันนี้ครับ เพราะทั้ง ๓ สาวสามแม่ครัวบนเวทีเธอทั้งเล่นเปียโน ทั้งเต้น
เริ่มต้นด้วยความงงของผม ที่จู่ๆลูกสาวคนเล็กแอบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ และทั้งสามท่านก็ใช้ชุดแบบเดียวกัน เธอเริ่มต้นเพลงด้วยการเปล่งเสียง "หวาน ถู ถรี" และโยกไปเล่นไป แล้วมาจบด้วยท่าเชียร์ลีดเดอร์อย่างงดงามลงตัว งานนี้ผู้ชมกรี๊ดสนั่นห้องเลยครับ
"Think of me"
น้องหนุนแสดงเพลงนี้ เป็นการร้องเพลงโอเปอร่า
หลายคนคงจะทราบว่าเธอกำลังจะไปเป็นนักเรียนของวิทยาลัยมหิดลดุริยางคศิลป์ สาขาว๊อยซ์ แน่นอนว่าเสียงของเธอมีพลังมากมายยิ่งนัก วันนี้ครูเลยให้มาร้องเพลงที่ใช้ในบรอดเวย์เรื่อง "Phantom of the opera"
ขนลุกสิครับ ละครเวทีเรื่องนี้ผมไปนั่งดูมาแล้ว เพลงคุ้นหูจนแทบจะจำทำนองได้ และที่สำคัญก็คือเสียงครับ เสียงเธอดีเด็ดดวงจริงๆ
การแสดงในปีนี้มีเรื่องตื้นตันเพิ่มขึ้นมาอีกเรื่อง นั่นคือน้องเอลลี่
น้องเอลลี่เป็นด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีแขนข้างเดียว มีขาที่ไม่เท่ากันจนต้องใช้ขาเทียมมาต่อ ใช่ครับ เธอมีความพิการแต่กำเนิด สวรรค์ให้แขนขามาไม่ครบ แต่ได้ให้จิตใจที่แข็งแกร่งเกินร้อยมาให้เธอ เจ้าคนนี้ทำได้ทุกอย่าง วิ่งเล่น ทำงาน และว่ายน้ำ (แอบได้ยินพ่อเธอบอกว่า เริ่มว่ายน้ำได้บ้างแล้ว) และวันนี้เธอก็เล่นเปียโนคู่กับครูได้อย่างไพเราะจับใจในเพลง "Do-Re-Me" และ "When the saints go marching in"
ผมเชื่อว่า มีผู้ปกครองบางคนต้องกลืนน้ำตาด้วยความตื้นตันใจ ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
จบจากการแสดงของเด็กๆ ก็เป็นการแสดงของผู้ใหญ่บ้าง แต่เป็นการแสดงความสามารถในการหาของกินมาถวายหลังเลิกคอนเสิร์ต ผมคิดว่านี่คงเป็นประเพณีไปเสียแล้ว ที่จะต้องมีงานสังสรรค์กันต่อเมื่อลูกเลิกงาน
อาหารคาวหวานต่างถูกบรรจงออกมาคอยท่า โจ๊กผิดเวลา (เพราะไม่รู้ว่าจะเรียกว่ามื้อไหนดี) เต้าฮวยฟรุตสลัดมาช้าอด (ชื่อยังกะของกินญี่ปุ่น แต่นั่นเป็นเพราะความอร่อย หากออกมาช้า หรือคุยเพลินก็จะอดกิน) ลูกชิ้นกันตาย (เพราะคงเป็นอาหารคาวเพียงอย่างเดียวของมื้อนี้ที่ไม่ใช่โจ๊ก เหมาะสำหรับพวกที่ชอบของคาวๆ) สลัดคุณหมอออกจากใจ (ของใหม่ เพราะนายมาร์คจัดมาให้กิน บรรจงจัดซะ) ผลไม้ของใคร (ไม่ทราบจริงๆ) และอื่นๆอีกมากมาย ไม่ต้องกินข้าวเย็นกันเลย
..................................................................................................
ท้ายที่สุด ดนตรีก็ยังคงเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ทำให้ผมได้ผ่อนคลายเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการเล่นเองเมื่อตอนเป็นหนุ่ม หรือไม่ก็เป็นเพียงผู้นั่งฟังและส่งเสียงวี๊ดวิ่วเป็นกำลังใจให้ผู้เล่นบนเวทีเฉกเช่นปัจจุบัน
ความเห็น (7)
อ.แปร๊ะน่าจะเอาคลิปการแสดงของเด็กๆมาแปะฝากไว้ในบันทึกด้วยนะคะ
ในที่สุดก็แปะได้ ด้วยขั้นตอนซับซ้อนนิดหน่อยค่ะ
ขอบคุณครับป้าโอ๋
น่ารักจริง
เก่งมากๆ เลยพี่จ้าพี่แป้ง น้องต้นไม้กำลังเรียนเปียโนอย่างเมามันส์เหมือนกัน พ่อเขาก็ศิลปิน แต่แม่ไม่เอาไหนเลยนิเรื่องนี้