(123) เติมความสุข ด้วยการหยุด-พัก-ทบทวนตนเอง
20 มี.ค.59 สองสัปดาห์ก่อนดิฉันไปร่วมประชุมงาน HA Forum ครั้งที่ 17 ที่ กทม. ไปแบบส่วนตัว และเบี้ยวค่าลงทะเบียนอีกเช่นเคย ก็ดิฉันเบี้ยวค่าเดินทางค่าที่พักไม่ได้นี่คะ .. สองวันที่มีโอกาสเดินชมนิทรรศการ ฟังสัมมนาเวทีย่อย ฯลฯ ก็รู้สึก 'เต็มอิ่ม' ลาพักผ่อนไว้สามวัน จึงมีเวลาเหลืออีกวันหนึ่ง 'เรา' ดิฉันกับน้องอาย ลูกสาวคนเล็ก จึงวางแผนจะไปเยี่ยมชมเสถียรธรรมสถานด้วยกัน
ณ มธ.ศูนย์รังสิต ระหว่างรอน้องอายเรียกรถแทกซี่ไปเสถียรธรรมสถาน ระหว่างนี้มีโอกาสสังเกตธรรมชาติรอบตัว .. คลองสองข้างถนนน้ำใสนิ่ง มีกกน้ำขึ้นหนาแน่น มีลูกปลาตัวเล็กๆ แหวกว่ายเป็นฝูง ได้นั่งดูปลาน้อยแปรขบวนอยู่พักหนึ่ง
มองปลาแล้วสะท้อนมองตัว ชีวิตปลาตัวน้อยก็แค่หากินพออิ่มท้อง ไม่ต้องสะสม ไม่ซับซ้อนเหมิอนคน ถึงตรงนี้แล้วนึกถึงคำพูดคนข้างตัว วันก่อนขณะขับรถ เห็นคนคุ้นเคยแบกสัมภาระเดินอยู่ริมถนน เขาบ่นว่า "เริ่มสะสม เดินแบกของอีกละ เดี๋ยวก็ถูกจับมาอีก" (เข้าลักษณะบ้าหอบฟาง)
"ก็ไม่เห็นแบกอะไรนักหนา แค่ของถุงเดียวเอง" ดิฉันไม่เห็นด้วย
"อีกไม่กี่วัน ถุงจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ .. "
"ก็แค่ของถุงเดียว" ดิฉันก็ยังไม่เห็นด้วยอีก
"ตัวเองน่ะแบกสาระพัด .. ไปไหนก็แบกไปด้วย นี่ขนาดไม่มีบ้านไม่มีบริวารว่านเครือมากมายเหมือนบางคน .. พูดแล้วน่าสงสารเขานะ ชีวิตนี้เขาจะได้อยู่ได้พักแบบเบาสบายตัวบ้างไหม"
"ช่างเขาเถอะ!"
คงต้องหยุดเถียง เพราะเขาสรุปตัดบทแล้วค่ะ อันที่จริงดิฉันก็พอจะเรียกสติตัวเองคืนมาได้บ้าง เป็นพักๆ นึกอยู่ว่ายังต้องไปเสถียรธรรมสถานอีกหรือไม่ (ฮา)
เช้าวันนี้ได้อ่านบทความของ ศ.นพ.วิจารณ์ พานิช ท่านก็รำพึงไว้ในบันทึก 'ชีวิตที่พอเพียง 2621a.วันแห่งความสุข' ท่านเขียนถึง World Happiness Report หรือการจัดอันดับประเทศที่ผู้คนมีความสุขสูง 157 อันดับ ว่าไทยอยู่ในอันดับ 33 เป็นอันดับที่สองในอาเซียน อันดับที่หนึ่งเป็นของสิงคโปร์ ซึ่งได้อันดับ 22 ของทั้งหมด ถ้าสนใจว่าเขาวัดระดับความสุขกันอย่างไรแนะนำให้อ่านบันทึกของท่านค่ะ
สำหรับดิฉัน กำลังเติมความสุข ด้วยน้ำดำ+แทปเล็ต+มุมสงบ ในร้านกาแฟค่ะ
ความเห็น (3)
We all come to this world with a body, we accumulate more body, experience and some wisdom. We all depart this world without ... anything.
In between, we live!
สวัสดียามเช้าจ้ะคุณดารณี
ความสุขอยู่ที่ใจ กับการมองดูสิ่งต่าง ๆ รอบตัว
ให้เป็นปกติของชีวิตนะ
แหม .... คุณพี่ น่าอิจฉาจริงค่ะ