๓๗๓. บ้านของเรา..เราเห็น..เป็นสุขเอย

โรงเรียนก็เหมือนบ้าน..ผู้เขียนใช้เวลาอยู่ที่โรงเรียน..พอๆกับอยู่ที่บ้าน เพราะความเป็นข้าราชการ ทำงานให้องค์กรแห่งวิชาชีพครู..แม้จะเป็นองค์กรขนาดเล็ก แต่ก็มีเกียรติและศักดิ์ศรี ที่เป็นบ่อเกิดแห่งอุดมการณ์และจรรยาบรรณ สร้างความสุขสันต์ได้ทุกวัน จึงเป็นสถานที่ที่สำคัญของชีวิต ที่ช่วยให้รู้จักตนเอง..และได้พัฒนาตนเองอยู่ตลอดเวลา....

ผู้เขียน..บอกนักเรียนและเพื่อนครู..อยู่เสมอว่า..จงช่วยกันทำโรงเรียนให้เป็นปัจจุบัน..ด้วยการทำความสะอาด ให้ดูเรียบร้อย สวยงามอยู่เสมอ..โดยที่ไม่ต้องรอให้ใครมาเห็น ไม่ต้องรอการตรวจเยี่ยม ใครจะมาศึกษาดูงาน หรือมานิเทศ กำกับติดตาม ก็ช่างเขา..หน้าที่ของเรา คือทำบ้านของเราให้น่าอยู่ พร้อมจัดการเรียนรู้ สู่คุณภาพ อย่างมีความสุขทั้งครูและนักเรียน..

ไม่มีใครมาตรวจ ไม่มีใครมาเยี่ยมเยือน..แต่เราอยู่ เราเห็น..สัมผัสอยู่ทุกวัน นั่นคือ..สิ่งที่สำคัญที่สุด ที่สามารถปลูกฝังให้นักเรียนรักความสะอาดและรักการทำงานร่วมกัน ตลอดจนฝึกให้เกิดความรับผิดชอบ...

ผู้เขียน..เชื่อว่า..ยังมีโรงเรียนอีกหลายพันโรง..ที่ขาดแคลน..มีขนาดเล็กเหมือนกัน ไม่มีลูกจ้าง..(นักการภารโรง)..อาคารเรียนเก่า..ห้องเรียนไม่เพียงพอ..เมื่อเทียบกับโรงเรียนขนาดกลาง หรือโรงเรียนดีศรีตำบล...ความอลังการ..เทียบกันไม่ได้เลย...
เมื่อเกิดการเปรียบเทียบ..ทุกข์..จะเกิดขึ้นทันที วิธีคิด..จึงจำเป็น รักที่จะอยู่โรงเรียนขนาดเล็ก..ต้องคิดบวกไว้เสมอ..และยึดถือความพอเพียง..ไว้ให้มั่น..

ย้อนไป..เกือบ ๑๐ ปี..ที่ผู้เขียน..เริ่มต้นบุกเบิก จำได้ว่า..แทบไม่ได้พัฒนาอาคารสถานที่เท่าที่ควร จับในสิ่งที่ผู้ปกครองต้องการ..นั่นคือ..คุณภาพ..การอ่านออกเขียนได้..เมื่อสิ่งนี้ยั่งยืนและเห็นผลแล้ว..จึงค่อยกลับมาหาแหล่งเรียนรู้ ดูแลเรื่องอาคารประกอบต่างๆ ..นับถึงวันนี้..แม้ว่า..จะมีอาคารไม่มากพอ..แต่ผู้ปกครองเชื่อมั่นและศรัทธาแล้ว...วัตถุ หรือ สิ่งก่อสร้าง..ก็ไม่อาจลดความน่าเชื่อถือลงได้..

สิ่งที่ผู้เขียน..ต้องทำอย่างเนืองๆ ก็คือ..ปรับปรุงและซ่อมแซมสภาพแวดล้อมให้ดูเรียบร้อยสวยงาม แม้ว่าจะไม่มีอาคารใหม่ๆ แต่อาคารที่เก่า และไม่ใหญ่โต..ผู้เขียนจะตกแต่งด้วยป้ายนิเทศ ดูแลภายนอกภายใน ให้สะอาดสดใสอยู่เสมอ บางครั้งก็ต้องซ่อมบำรุง ให้ใช้ประโยชน์ได้นาน คุ้มค่า ด้วยการทาสีให้ดูใหม่ อนุรักษ์ไว้ให้มั่นคงแข็งแรง...และใช้ประโยชน์ได้อย่างยาวนาน..

ครับ..ผู้เขียนจึงอยากฝากโรงเรียนขนาดเล็ก ว่าอย่ารอให้เกิดความพร้อม..การศึกษาไทย..ไม่เคยมีความพร้อม..ทำอะไรได้..(ช่วยกัน) ทำเลย..ค่อยๆคิดค่อยๆทำ..ทำวิกฤติ..ให้เป็นโอกาส..แล้วจะพบว่า..โรงเรียนขนาดเล็ก..น่าอยู่มิใช่น้อย..

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙

[โอ๋-อโณ]

เห็นได้ชัดเจนถึงความใส่ใจทุกอณูค่ะ ภูมิใจกับสิ่งที่เราทำเพื่อตัวเราและสิ่งแวดล้อมรอบๆตัวเรา แล้วบททดสอบใดๆก็เป็นเพียงเครื่องมือพิสูจน์ผลงานเท่านั้นเองนะคะ

[คุณมะเดื่อ]

สวัสดีวันทำงาน อังคาร สดใส จ้ะ

ท่าน ผอ.คนเก่ง