ใจเท่านั้น...บันดาลแรง

ใกล้ถึงเวลาเลิกงาน วันนี้ผมอยากกลับบ้าน ด้วยอารมณ์อธิบายไม่ถูก

คงเพราะวันนี้อากาศหนาวจนมือสั่นและเหน็บชา ลมแรง ๆ ฝนโปรย ๆ อีกต่างหาก

กลับถึงบ้านอ่านกวีทำให้อุ่นใจ และอ่านหนังสืออีกเล่ม ทำให้ได้แรงบันดาลใจไปด้วย

ชื่อเรื่องหนังสือก็ได้แรงบันดาลในแล้ว "ใจเท่านั้น บันดาลแรง"

ของนักเขียนนาม "คามิน คมนีย์"

ที่มาของการเขียนของผู้เขียน

ในวันหนึ่งของห้วงยาม ที่มีปัญหาสารพัด

เป็นไข้ไม่สบาย เหนื่อยหน่ายและหลงทาง

แต่มีเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาชีวิต....ทั้งเข้มข้นและพิเศษผุดขึ้นในห้วงสำนึก

ทำให้เขาเห็นปัญหาตนเองเล็กจ้อยไปถนัด

เกิดความรู้สึกฮึกเหิมขึ้นกะทันหัน

ตระหนักถึงความมหัศจรรย์

เขาจนลงมือเขียนเรื่องกระตุ้นหัวใจนี้เอาไว้

สำหรับใช้งานเอง และแบ่งปันเพื่อนฝูง

แล้วก็ค้นพบว่า เรื่องเหล่านี้มีอยู่รอบตัวทุกหนแห่ง

เปรียบได้กับลมหายใจของคนเราเลยทีเดียว

ผมชอบเรื่องสุดท้ายมากที่สุด เรื่อง "แม่"

แม่ของผู้เขียนที่สูงวัยขึ้น และหูข้างหนึ่งหนวก อีกข้างหนึ่งตึง

ลูก ๆ ซื้อเครื่องช่วยฟังให้ แต่แม่ไม่ชอบใส่ บอกว่า ไม่สะดวก รำคาญ

"หูหนวกก็ดีแล้ว จะได้หมดทางรับความทุกข์ไปอีกช่องหนึ่ง"

(ผมชอบตรงนี้ เพราะแม่เป็นคนชอบศึกษาธรรมะ)

ผู้เขียนเป็นคนไม่อยู่บ้าน ไม่ชอบโทรศัพท์หาแม่ ไม่กล้าแสดงออกที่บอกรักแม่

วันหนึ่ง...

ผู้เขียนกลับบ้าน และเมื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ

ต้องบอกลาแม่ แต่ครั้งนี้ ต้องไปใกล้ ๆ และพูดข้างหูแม่ จึงได้กอดแม่ด้วย

แม่ไม่พูดตอบ แม่บอกว่า พูดกับหูผิดข้าง "เมื่อครู่ว่ายังไงนะ แม่ไม่ได้ยิน"

ผู้เขียนกอดแม่ รู้สึกตระหนักว่า การกอดแม่เป็นเรื่องธรรมชาติ

ความกระดากอายที่ตนเคยเป็นต่างหากที่ผิดธรรมชาติ

จึงแนบแก้มประทับแก้มแม่

ป้องปากบอกแม่ตรงข้างหู

ผม - รัก - แม่

มาถึงบรรทัดนี้ พลอยทำให้ผมคิดถึงแม่

แม้วันนี้อากาศหนาวเย็นมาก ๆ

แต่กลับอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

[คุณมะเดื่อ]

อุ่นใดไหนเล่า ...

จะอบอุ่นเท่า....รักของแม่

[ขจิต ฝอยทอง]

อ่านแล้ว

ได้แรงบัลดานใจโดยพลัน

ชอบใจข้อเขียนครับ

ขอบคุณมากๆครับ