อัตตาหิ อัตตโน นาโถ
อัตตาหิ อัตตโน นาโถ
ตนแลเป็นที่พึ่งของตน
พุทธสุภาษิต ที่เราคุ้นเคยกันดี ความหมายเข้าใจง่าย แต่ทำยาก
ที่ว่าเข้าใจง่ายเพราะไม่ต้องตีความให้มากมาย หรือใครจะจับไปตีให้มากความก็คงหนีไม่พ้นคำสอนที่ให้เราพึ่งตัวเองให้มากที่สุด แม้แต่จะเข้าใจในพุทธสุภาษิตนี้กระจ่างแจ้งแล้ว แต่เราก็หนีไม่พ้นที่จะยังพึ่งพิงคนอื่นๆ พึ่งพิงสรรพสิ่งอื่นๆ รายรอบโดยทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว
ที่ไม่รู้ตัว เพราะเราเป็นสัตว์สังคมอยู่กันเป็นกลุ่มเป็นครอบครัว เป็นสังคมแต่ละวัฒนธรรม แต่ละวิถีสังคมนั้นๆ ที่เอื้ออาทร เกื้อกูลกันอย่างถ้อยทีอาศัยซึ่งกันและกันอยู่ตลอดเวลา
ผู้ที่เข้มแข็งเพรียบพร้อมบารมี ต่างก็พึ่งบริวารว่านเครือ แผ่ขยายอำนาจเพิ่มบารมี โดยเข้าใจไปว่านั่นคืออำนาจที่ได้มาด้วยตัวเอง ตนเอง และคนอื่นๆก็ยินดีปรีดาไปด้วย ไม่รู้ตัวหรอกว่าถึงจะเข้มแข็ง แต่ก็ไม่ได้มาด้วยการพึ่งตัวเองไม่
ผู้ที่อ่อนแอ ที่ไม่รู้ตัวต่างหวังความช่วยเหลือทั้งทางตรงและทางอ้อม ตกเป็นบริวาร เป็นผู้พึ่งพิงต่อทั้งผู้มีอำนาจและไม่มีอำนาจต่อตัว ตนเอง
ที่กล่าวมา เราต่างไม่สามารถพึ่งตัวเองได้ทั้งผู้ที่เข้มแข็งและผู้อ่อนแอ ทั้งผู้ที่มีอำนาจและผู้อยู่ใต้อำนาจ เราต่างพึ่งพาอาศัยกันและกันอยู่เนืองนิจ
โดยที่ไม่รู้ตัว...
หากเรารู้ตัว...รู้อารมณ์แม้จะไม่ตลอดเวลา ขอเพียงสักเสี้ยวหนึ่งของอารมณ์แห่งการเรียนรู้
ในความเข้าใจนั้นบอกว่า เราไม่สามารถพึ่งใครได้จริงๆ ...
สิ่งที่เราได้จากความช่วยเหลือเกิดจากความไม่รู้จิตของตัวเอง แต่เป็นภาวะแห่งธรรมชาติของคนที่ต้องการแสดงออกซึ่งความเห็นใจของผู้ช่วยเหลือเผื่อแผ่ และแสดงออกถึงความต้องการเห็นใจ สนใจ ของผู้ได้รับการช่วยเหลือตัวเอง ตนเอง จนประสบความสำเร็จในของแต่ละคน
และเข้าใจว่านั่นคือการพึ่งตัวเอง...และการเป็นทีพึ่งพิง
ในความเข้าใจนั้นบอกว่า...
การพึ่งตัวเอง คือการหลุดออกมาจากสิ่งที่กล่าวมาทั้งหมด หรือมากกว่าที่กล่าวมาทั้งหมดอีกมากมาย หลุดออกมาว่า เราไม่สามารถให้ใครช่วยเหลือได้จริงๆ ทั้งคนอื่นๆ คนใกล้ชิต สัตว์ สิ่งของ ต่างไม่มีตัวตน ไม่มีเรามีเขา
มันคือความว่างเปล่า ...
หลุดออกมาเผชิญกับความว่างเปล่า ที่มีสรรพสิ่งรายรอบ ให้แสดงออกซึ่งการพึ่งพิงกันและกัน อย่างที่เราเองรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ตลอดเวลาจริงๆ จึงจะเป็นการรู้ถึงการพึ่งตัวเอง ตนเอง
แม้แต่วินาทีที่บันทึกนี้ที่รู้ว่าต้องการแสดงออกถึงการรับรู้อะไรบางอย่างย้อนแย้งไปมาทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
เพื่อต้องการพึ่งพิง คนอื่นๆให้รับรู้ในสิ่งที่ตัวเองคิดว่ารู้
ใช่หรือไม่
............................
ขอบคุณภาพประกอบที่ไม่น่าจะเกี่ยวกับบันทึกนี้ จาก Facebook
ความเห็น (5)
ผมเข้าใจว่าสรรพสิ่งเกิดมาเพื่อพึ่งกันและกัน แต่สุดท้ายทุกสรรพสิ่งคือความไม่มีตัวตนใช่ไหมครับ
ขอบคุณครับอาจารย์ต้น
เป็นแว็บหนึ่งของอารมณ์แห่งการพึ่งตัวเอง
ใช่เลยจ้าาา ตนคือที่พึ่งแห่งตนจ้ะ
สำหรับดิฉันการพึ่งพาตนเองคืออิสรภาพที่แท้จริงค่ะ