วันที่ 26 ที่ผ่านมา ผมไม่ได้ไปร่วมงานเวทีตำบล ปล่อยให้ผู้ใหญ่สมคิด ดำเนินการเอง เหมือนครั้งที่แล้ว ส่วนหนึ่งผมไม่มีเวลาในวันนั้น แต่ก็ได้ลงไปเตรียมก่อนในวันที่ 24 ได้มีโอกาสร่วมกันกำหนดประเด็นว่าในครั้งนี้ เราควรเน้นประเด็นเดียว คือ การพัฒนาบัญชีกลุ่มให้โปร่งใส ตรวจสอบได้ ทำได้ทุกคน และปิดบัญชีเป็นปัจจุบัน โดยให้เป็นมติของเวทีตำบล ให้ใช้มตินี้ร่วมกันในการพัฒนาความสามารถด้านบัญชี ผมบอกว่า ที่ผ่านมาเราเน้นการ ลปรร กันมามากแล้ว ควรถึงเวลาปฏิบัติได้แล้ว
วันนี้ได้โทรไปตามเรื่อง ผญ.สมคิด พูดคำแรกว่า "ล่ม" หมายถึงเวที ก็ได้ซักไซร์ถามว่า เกิดขึ้นตรงไหน เวลาไหน ก็ได้ความว่า หลังจากที่ตั้งประเด็นเรื่องบัญชีจบแล้ว ได้ข้อสรุปแล้ว แกก็ตั้งประเด็นต่ออีกว่า แล้วจะพัฒนาอย่างไร ทำให้กรรมการกลุ่มบางกลุ่ม ไม่พอใจ บอกว่า เวลานี้จะเป็นเวลาตรวจบัญชี ไม่ใช่มาถามคำถามเดิม มันซ้ำ และเขาไม่อยากทำซ้ำ .... ทำให้เสียเวลาต้องชี้แจง และจบประเด็นก็บ่ายไปมาก ... จนมาถึงการตรวจบัญชีประจำเดือนเหลือเวลาอีกชั่วโมงเดียว
ผู้ใหญ่ บอกว่า มันเป็นอุปสรรคที่เกิดขึ้น เป็นบทเรียนที่แกได้รับตรงๆ และรู้ว่า อะไรคือจุดอ่อนที่แกมีอยู่ ประเด็นของผมอยู่ที่ว่า เมื่อคนที่เจออุปสรรค เขาจะผ่านด่านเหล่านี้ไปได้อย่างไร เพราะเป็นช่วงของความอ่อนแอที่สุด จิตใจที่ขาดความมั่นใจ ผมเองก็เคยเจอ มิใช่ครั้งเดียว แต่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เราผ่านมาได้ เพราะเรามองในเชิงบวก แน่นอน เราคงต้องพักใจบ้าง แต่มุมมองเชิงบวกจะช่วยให้เรากลับมาอย่างมั่นใจมากขึ้น และเริ่มเห็นตามความเป็นจริง
บทเรียนที่อยากจะแชร์
ข้อดีของการทำงานระยะยาวๆ ก็คือ มันเปิดโอกาสให้คนรู้จักความผิดพลาด และยังมีเวลาที่จะเรียนรู้ในการพลิกกลับมาใหม่
ชาวบ้านแท้ๆ ที่ไม่ใช่นักวิจัยแบบเราๆ ที่อยากจะก้าวไปสู่การเป็นคนจัดการความรู้ในท้องถิ่น ต้องเรียนรู้ที่จะก้าวพลาดด้วย
เราในฐานะพี่เลี้ยงภาคชุมชน ต้องอดทนที่จะคอยให้เขาพลิกกลับมาใหม่ โดยไม่ผลีผลาม และให้ความสำคัญกับภาคีอื่นมากกว่าภาคีชุมชน ในสถานการณ์เช่นนี้ เพราะ ภาคชุมชน ไม่มีทักษะเพียงพอในการจัดการตนเอง จัดการความรู้ตนเอง คอยอีกสักนิดครับ
