ก้าวที่หนึ่ง คุยกับตัวเอง
การสอบเข้ามหาวิทยาลัยนั้นถือว่ายากแล้ว แต่สิ่งที่ฉันคิดว่ายากกว่าก็คือ...
นี่ฉันจะเรียนอะไรดี!?!
การตัดสินใจครั้งนี้ถือว่าเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ เพราะนี่ไม่ใช่แค่การเรียน 4 ปีแล้วก็จบ แต่นี่คือการเรียนเพื่อนำไปต่อยอดในการประกอบอาชีพและการดำเนินชีวิตในอนาคต
ฉะนั้นการเลือกครั้งนี้จึงสำคัญมาก
ตัวอย่างง่ายๆ ก็เหมือนคนไม่ชอบเทคโนโลยี แต่ต้องมาเป็นโปรแกรมเมอร์ หรือ ฉันไม่ชอบมีปฎิสัมพันธ์กับคน แต่ก็อยากเป็นพยาบาลนะ เป็นต้น จะเห็นได้ว่านอกจากเราจะไม่มีความสุขในการทำงานแล้ว เราอาจจะทำให้งานออกมาได้ไม่ดีเท่าได้ทำในสิ่งที่ตนเองชอบอีกด้วย
ในเมื่อเราต้องอยู่กับสภาวะแบบนั้นไปอีกนานเราจะเลือกให้ตัวเองไม่มีความสุขหรือ!?!
แน่นอน ฉันเริ่มมาคุยกับตัวเอง อะไรคือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันชอบที่จะทำอะไร ไม่ชอบที่จะทำอะไร ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยถูกกับการทำงานกน้าคอมพิวเตอร์ แต่หากเป็นงานที่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ฉันสามารถทำได้ ฉันพร้อมที่จะช่วยเหลือคนอื่นเสมอ รักในการออกแบบและสร้างสรรค์ ฉันคิดว่าฉันเองเป็นพวกพลังงานเยอะและไม่สามารถอยู่นิ่งๆได้ ฉันอยากที่จะประกอบอาชีพที่จำเป็นแต่ยังขาดแคลนบุคลากรอยู่ และฉันอยากที่จะเรียนสายวิทยาศาสตร์สุขภาพตามที่แม่ได้หวังไว้...
ในตอนนั้นฉันยังไม่รู้จักอาชีพต่างๆมากนัก ก็ต้องมาค่อยๆไล่ไปทีละอาชีพว่าสายวิทยาศาสตร์สุขภาพนี้มีวิชาชีพอะไรที่ตรงกับเราทุกข้อบ้าง อ่านไปอ่านมาหาข้อมูลไปหาข้อมูลมา จนมาสะดุดอยู่ที่อาชีพ "กิจกรรมบำบัดค่ะ"
ความเห็น (1)
มีดอกไม้มาฝากเป็นกำลังใจ จ้ะ