เมื่อปีที่แล้วได้ไปออกค่ายชุมชนกับคณะเป็นครั้งแรก ในตอนนั้นหนูยังเป็นนักศึกษากิจกรรมบำบัดปีที่1 จึงมีหน้าที่เพียงช่วยพาผู้รับบริการไปยังจุดตรวจต่างๆ บรรยากาศค่ายในวันนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความดีใจต่างๆมากมาย มีผู้มารับบริการกันมากทุกฝ่ายที่ให้บริการต่างก็ทำหน้าที่กันอย่างเต็มที่สุดความสามารถ แต่การที่หนูได้ช่วยพาผู้รับบริการไปยังจุดต่างๆก็ทำให้รู้สึกภูมิใจและประทับใจเพราะถึงแม้ยังมีความรู้ไม่มากพอที่จะให้บริการได้แต่ก็ยังเป็นเหมือนคนที่คอยร่วมให้ความหวัง พลังและกำลังใจให้กับพวกเขาเพิ่มขึ้น
ในขณะทำกิจกรรมต่างๆเหล่านั้นทำให้หนูมีคำถามในใจว่า
-ทำไมคนเราจึงเกิดมาไม่เท่ากัน
-ทำไมคนเราถึงมีไม่เท่ากัน
-ทำไมคนเราไม่ช่วยเหลือกัน
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้หนูคิดได้ว่า หากเราต้องการจะช่วยเหลือคนอื่น เราจะต้องเริ่มทำสิ่งนั้นๆจากตัวเราเองก่อนจะไปช่วยคนอื่นได้ เพราะจะทำให้เกิดความสุขกายสบายใจทั้งผู้ให้และผู้รับได้ในที่สุด
ขอบคุณที่อ่านบทความนะคะ
ไม่มีความเห็น