ความฝันไม่มีวันสิ้นสุด
ตั้งแต่จำความได้ ผมก็มีความคิดต่างๆ มากมาย ตอนเด็กผมก็ยังไม่ค่อยมีความเข้าใจอะไรเกี่ยวกับโลกใบนี้ แต่สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้่อยากจะทำ อยากจะเป็น ส่วนหนึ่งก็มาจากโทรทัศน์ หนังต่างๆ ที่เคยดู พระเอกที่คอยปราบเหล่าร้าย ช่วยเหลือส่วนรวม คนดีมักมีคนคอยช่วยเหลือ สนับสนุน ตอนที่เราลำบากก็มักจะมีคนมาช่วยเสมอ เพราะเราก็เคยช่วยคนอื่นไว้ พระเอกต้องเก่ง ต้องเป็นคนที่รอบรู้
พอเริ่มขึ้น เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น ได้อยู่กับสิ่งต่างๆ มากขึ้น มันทำให้ผมผูกพันธ์กับบ้านเกิด เมืองเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีอะไรพิเศษ แต่สิ่งที่พิเศษที่สุด คือธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ วิถีชีวิตที่เรียบง่าย น้ำใจของคนในชุมชน มันทำให้ผมอยากจะพัฒนาสิ่งต่างๆ เหล่านี้ให้มันดีขึ้น อยากจะทำให้ป่าเป็นป่าที่ทุกคนพึ่งได้ มีอาหารให้เรากินตลอดทั้งปี เป็นที่สร้างรายได้ให้คนในชุมชน มีสมุนไพร แต่มันก็เป็นแค่ความฝันที่เด็กน้อยคนหนึ่งอยากจะทำ พอโตขึ้นมาอีก ต้องเรียนหนังสือ ต้องพยายามเรียนให้ดี มีการงานที่ดี โอกาสที่จะทำมันก็เลยค่อยๆจางหายไปด้วย
พอเริ่มเป็นวัยรุ่น สิ่งที่ทุกๆ คนต้องเป็นก็คือ อยากจะดูเด่น ดูดีในสายตาคนทั่วไป อยากจะให้ทุกคนยอมรับในตัวเอง เริ่มเป็นช่วงนี้เริ่มรู้ตัวตนของเราเอง ว่าเราชอบอะไรจริงๆ อยากจะทำอะไรจริงๆ ช่วงมัธยมศึกษาตอนปลาย ก็เริ่มมีกลุ่มเพื่อนใหม่ ทำอะไรใหม่ๆ ที่เด็กบ้านนอกคนหนึ่งไม่เคยทำ เริ่มเล่นกีฬาอย่างจริงจัง บาสเก็ตบอล เป็นกีฬาที่ผมชื่นชอบมากหลังจากได้ลองเล่นไปไม่กี่ครั้ง ทำให้ผมเริ่มหาเทคนิค วิธีการเล่นต่างๆ เพื่อตัวเองจะได้เก่งขึ้น ตั้งใจยิ่งกว่าการเรียนซะด้วยซ้ำ อยากจะเป็นนักกีฬาให้ได้ แต่สุดท้ายก็ได้แค่เล่นเพื่อออกกำลังกาย ไม่มีโค้ชคอยสอน ไม่มีงานให้ลงแข่งทดสอบฝีมือ โรงเรียนไม่สนับสนุนงบในการไปแข่งที่อื่นๆ สุดท้ายก็จบมัธยมศึกษาตอนปลายออกมาเรียนรู้ชีวิตมหาลัยต่อครับ
ช่วงมหาลัย เป็นช่วงที่ผมไม่รู้จะไปทางไหนดีเหมือนกัน ผมไม่เคยมีคอมเป็นของตัวเอง เล่นคอมได้แค่เปิดปิดและเล่นเกม แต่สาขาที่ผมเรียนคือเทคโนโลยีการศึกษา แต่พอผมเรียนไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกชอบเหมือนกัน เพราะมีวิชาหลายๆ ตัวที่ผมรู้สึกว่านี้แหละคือตัวผม เช่น การออกแบบกราฟฟิค แต่ผมวาดภาพได้ไม่สวยเลย การตัดต่อวีดีโอ การถ่ายภาพ มันเหมือนการท้าทายตัวเอง สิ่งที่เราไม่เคย แต่เราชอบ ผมก็เริ่มศึกษาเพิ่มเติมจากอินเทอร์เน็ตต่างๆ ช่วงแรกๆ ที่เรียน ผมทำได้ไม่ค่อยดี เพราะเหมือนกำลังเริ่มต้น แต่ทุกวันนี้ผมคิดว่าผมทำได้ดีในระดับหนึ่ง ขอบคุณอาจารย์ทุกท่านที่คอยสอนผมมาครับ
อีกเส้นทางหนึ่งของผม คือ เต้น ผมชอบเต้น ชอบตั้งแต่สมัยมัธยมแต่ผมไม่มีโอกาส ไม่มีเพื่อน พอเริ่มเข้ามหาลัยผมจึงหาเพื่อน หาคนสอน ก็ได้มาเจอน้องคนหนึ่งครับ เค้าเต้นบีบอย และเต้นโคพเวอร์ด้วย หลังจากที่ได้รู้จักกัน น้องก็ได้พาไปเจอกับกลุ่มเต้นอีกกลุ่มหนึ่ง ที่ทำให้ผมเต้นมาถึงทุกวันนี้ สอนผมตั้งแต่ศูนย์จนตอนนี้ผมสามารถเต้นแข็งได้ ได้รางวัลต่างๆมากมาย และเป็นอีกหนึ่งเส้นทางที่ผมรักมาก เพราะมันทำให้ผมได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ จากต่างมหาลัย เพื่อนที่ถนัดคนละด้าน มีอะไรที่เราเรียนรู้ได้จากสังคมตรงนี้
และตอนนี้ผมก็กำลังจะจบการศึกษาแล้ว สิ่งหนึ่งที่ผมคาดหวังไว้คือ การสอบบรรจุเป็นครูให้ได้ เพื่อจะได้กลับไปใช้วิชาทั้งหมดที่ได้เรียนมา ถ่ายทอดความรู้ให้แก่เด็กรุ่นหลัง ได้สอนให้เด็กๆ เติบโตมาเป็นคนดี และนี้คือความฝันทั้งหมด หลายๆช่วงอายุของผม และผมคิดว่าความฝันของผมมันจะยังไม่จบแค่นี้ครับ ฝันไปเรื่อยๆ และทำมันให้สำเร็จ การหารายได้ การกลับไปพัฒนาหมู่บ้าน กลับไปทำสวนที่เคยอยากทำ และอยู่กับครอบครัว อย่างมีความสุข
ความเห็น (4)
อยากให้เขียนบันทึกแบบนี้ไปเรื่อย ๆ นะครับ ;)...
สวัสดีค่ะ นายรังสรร
ขอให้คุณได้สมหวังในสิ่งที่หวังไว้นะคะ
ขอบคุณมาก
สวัสดีครับ อาจารย์ Ongkuleemarn
ผมจะเขียนบันทึกไปเรื่อยๆครับ
ขอบคุณมากครับ
สวัสดีครับ วระชยา
ขอให้สมหวังเช่นกันครับผม
ขอบคุณมากครับ