สาธารณะ- สุข หรือ สาธารณะ – ทุกข์ (ตอนที่ 1 ไสยศาสตร์การแพทย์ ชนะ วิทยาศาตร์การแพทย์อีกแล้ว )
3 วันที่ผ่านมานั้น วุ่นวายกับการจัดงานบวชให้หลาน ชายสุดที่รักซึ่งจากงานบวชนี่เองที่ได้มีโอกาสคุยกับ ชาวบ้านที่มาช่วยเตรียมงาน มีอยู่เรื่องที่คุยแล้วรู้สึกว่า เหม่...สาธารณสุข ....เป็นเหตุให้สาธารณทุกข์ ....จริงแท้
ในเรื่องที่นั่งคุยนั้นส่วนใหญ่ก็จะมาถามเราเรื่องความเจ็บป่วยของเขานั่นแหล่ะ อันไหนที่เรามีความรู้ ก็แนะนำไป เรื่องไหนที่ไม่รู้ก็ขอติดไว้ก่อน แล้วจะมาตอบอะไรประมาณนี้ มีคนหนึ่ง เพศหญิงอายุประมาณ 46 ปี เล่าเรื่องน้องสาวอายุ 40 ปีที่อยู่ต่างจังหวัด เป็นอัมพาตให้ฟัง เราถึงกับหูผึ่ง เฮ้ยงง ? อ่ะ เกิดไรขึ้น เธอเล่าว่าอยู่ๆ น้องสาวของเธอก็แขนขาอ่อนแรง เดินไม่ได้มาเกือบปีแล้ว เราก็ถามว่าป่วยเป็นอะไร เธอตอบว่าไม่เป็นอะไรเลย ไปหาหมอมาหมดแล้ว บอกปกติดีทุกอย่างไม่เป็นอะไร เราฟังก็งง ? เฮ้ย เดินไม่ได้แล้วบอกว่า ไม่เป็นอะไรเลยนี่นะ ไม่เป็นอะไรมันต้องเดินได้ซิ เดินไม่ได้มันต้องเป็น ( นึกด่าหมอใจใน หมอเฮี้ยที่ไหนว่ะ ) เธอก็เล่าว่าไปรักษาที่โน่นนี่ ไป ก็บอกแต่แบบนี้ไม่มีอะไร แต่ตอนนี้ไม่รักษาแล้ว รู้แล้วว่าเกิดจากอะไร เราหูผึ่งอีกรอบ ห๊า!!!! อยู่ๆก็หายเองนี่นะ เธอบอกว่า ไม่ ไม่หายแต่ไม่ต้องหา สาเหตุแล้วว่าเป็นอะไร ชลัญงงว่ะ ไม่หายแต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องหาสาเหตุ อยู่ๆแบบอัมพาตต่อไป ประมาณนี้ หรือ ??? งง ??? เธอบอกว่าก็ไปหาหมอเมื่อไหร่ก็บอกว่า "ปกติดีนะ ไม่เป็น ไร รับยากลับบ้านได้" เธอบอกว่า ตรวจเลือดก็แล้ว ทำไรก็แล้ว หมอบอกปกติดี หมด แล้วก็ให้กลับบ้าน เธอก็เลยเข้าใจว่า ในเมื่อทางโรคไม่หายก็ไปเลยทางโลก สูตรเดิมครับ หมอดู ป๊ะเลย ฟันธง ถูกผีเจ้าที่เจ้าทางกิน เนื่องจากยัยนี่ ไปลบลู่เขา ไปเยี่ยวใส่เขา คนไข้ก็นึกออกปั๊บ เคยไปเยี่ยวนอกสถานที่( หมายถึงนอกเหนือจากห้องน้ำ )อยู่ก่อนมีอาการสักเดืนหนึ่ง (แหม!! มันช่างว่าแม่นอะไรปานนี้ เฮ้ย )เนื่องด้วยว่าเธอไปรับจ้างตัดอ้อย แล้วเกิดปวดเยี่ยว (หมายถึงปัสสาวะ สำหรับคนที่ไม่รู้จักเยี่ยว ) ก็เลยไปเยี่ยวในป่าอ้อย ( ชลัญคิด ก็ตรงไปตรงมา ปวดเยี่ยวขณะตัดอ้อยก็ตรงไปตรงมา ก็เยี่ยวในป่าอ้อย คงไม่มีส้วมไว้บริการแน่ ก็ถูกแล้วที่เยี่ยวในป่าอ้อย แต่หากปีนขึ้นไปเยี่ยวบนต้นไม้นี่ซิแปลก ) เราก็เลยถามต่อว่า แล้วไม่ทำพิธีขอคมาล่ะ ก็เราไม่รู้ว่าเขานอนอยู่ตรงนั้น เจ้าที่คงมีเหตุผลมั๊ง เธอบอกแล้ว ถามอาจารย์มาแล้ว แก้ไม่ได้ เพราะวิญญาณตัวนี่แข็ง และแรงมาก หาก ทำญาติหรือคนในบ้านจะเป็นหนักกว่านี่เพราะผีปอบจะเข้าสิง (เอ้ย....นี่มันคนละเรื่องแล้วนะ ผีเจ้าที่ ผีปอบมาได้ไง ) ชลัญห๊า !!! แล้วทำไง เธอเล่าต่อ อาจารย์บอก ไม่ต้องทำไรหรอก เดี๋ยวท่านหายโมโห อาการจะดีขึ้นเองตามลำดับอาจเป็นปี 2 ปี ก็เลยไม่ทำไรต่อ ได้แต่ บีบนวดทำกายภาพบำบัดเองตามที่หมอ รพ.แนะนำเพื่อไม่ให้ข้อติด หรือกล้ามเนื้ออ่อนแรง ( ฮ่วย!!! ทีงี้คิดได้ )
มาตรงตรงนี้ปุ๊บชลัญนี่ถึงบางอ้อเลย คิดว่าคนป่วยน่าจะเป็นโรคหลอดเลือดสมอง สักอย่างหนึ่ง ซึ่งการนัดไปติดตามอาการ ญาติอาจไม่ได้พบหมอคนเดิมที่วินิจฉัยไว้ จึงไม่ทราบสาเหตุของโรคพอหมอคนไม่มาตรวจก็คงเข้าใจว่าหมอคนแรกอิบายแล้วจึงไม่พูดไร ได้เพียงติดตามอาการที่บอกปกตินั้นในความหมายอาจคือ อาการของโรคน่าจะคงที่แล้ว ไม่เป็นมากกว่าเดิม การรักษาได้เพียงประคับประคอง อาการ เท่านั้น อายุคนไข้ ก็ไม่แก่มาก สมองอาจมีการฟื้นฟู ได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องช่วยกายภาพบำบัด ไว้ เพื่อไม่ให้อ่อนแรง ต่อไป
เล่าจบตรงนี้ ชลัญถามเลยว่าตอนนี้คนไข้อยู่ไหน จะขอไปเยี่ยมนิด เกิดอาการปรี๊ดสุด งานนี้น่าจะแจก ปริญญา จิตวิทยา การจัดการคนไข้ แถมเกียรตินิยมอันดับ 1 ให้ด้วยเพราะ เหม่ .... ถ้าหากคนไข้หาย อาการ เริ่มดีขึ้น นั่นกลายเป็นว่า หมอดูได้แต้มไปมากโข เจ้าที่ หรือผีปอบจะหายโกรธ ส่วนหมอปริญญา ดันเตะลูกเข้าประตูตัวเอง ฮ่วย !!!! เคืองอ่ะ เหราะหมอปริญญา ไม่อธิบาย ทำงานแค่รีบๆเร็วๆ ให้เสร็จ อย่างนี้ไปโทษคนไข้อย่างเดียวก็คงไม่ได้หรอกนะคุณหมอ อ้อ คุณพยาบาลด้วย นี่แหล่ะอีกหนึ่งตัวอย่างที่สาธารณสุข ทำให้ สาธารณะ – ทุกข์
ยังมีอีกไว้จะมาเล่าให้ฟังต่อ พิมพ์จนเมื่อยมือแล้ว
ปล.ว่าแล้ววันนี้จะเดินทางไปเยี่ยมคนป่วยหน่อย อยากรู้จริงว่าเป็นอะไร
ชลรรธร
ความเห็น (3)
แวะมาทักทายค่ะ
-สวัสดีครับ
-ตามมาอ่านบันทึก..ดี ๆ
-เป็นเรื่องราวที่เจอบ่อยๆ ในพื้นที่...
-ถือว่าเป็นที่พึ่ง...ที่พึ่งได้....สบายใจ...นะครับ..
ชอบค่ะ...คุณชลัญธรสบายดีนะเจ้าคะ...ยายธีค่ะ