มีความสุขทุกครั้ง ที่กลับมาอ่านบันทึกตัวเอง
ในวันนี้ผมได้เรียนจบระดับปริญญาตรี คณะครุศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีการศึกษาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แต่บางทีการที่เราเรียนจบ มันก็รุ้สึกเหนื่อยและท้อกับการที่ต้องหางานทำเป็นดำรงชีวิตอยู่
ในส่วนตัวผมนั้นโชคดีมาก ที่มีน้าที่แสนดี พอดีน้าเป็นโรงแรมแล้วน้าช่วยผมมาทำตั้งแต่เปิดโรงแรม
ถึงแม้งานด้านบริการมันจะไม่ใช้งานที่ตรงกับสายที่เรียนมานั้น ... แต่ผมก็ได้พยายามใช้ความรู้ทุกอย่างในการจัดการโรงแรม
ทั้งดูแลระบบอินเทอร์เน็ต ระบบจองห้องพัก และนำข้อมูลต่าง ๆ นำเสนอในเว็บชื่อดังต่าง ๆ
...
บางครั้งงานที่ผมทำมันก็รู้สึกเบื่อหนาย อาจจะเป็นเพราะมันไม่ใช่งานที่เราต้องใช้ความคิดอยู่ตลอดเวลา
นั่งอยู่เฉย ๆ รอรับสายลูกค้า รอลูกค้าเช็คอิน วันๆทำอยู่แค่นี้ . แต่ก็ต้องไปทำเพราะตอนนี้ ผมกำลังเตรียมสอบ
บรรุจุ และระฟว่างนี้ก็หางานตามโรงเรียนเอกชนไป .... ในส่วนที่เวลา ก็นั่งอ่านหนังสือไป อ่านหนังสือเบื่อก็กับมาดูเรื่องราว
เดิม ๆ ที่เราเคยทำในการฝึกสอน ... บางครั้ง เราอ่านดูแล้ว รู้สึกร้องไห้ออกมาเองก็มีเพราะ อะไรหรอ
เพราะรู้สึกว่าทำไมถึงทำได้ขนาดนี้ เราผ่านอะไรมามากมายเหมือนกันเนอะ สู้ต่อไปอีกนิดจะเป็นไรไป
ปล. สุดท้ายนี้ขอขอบคุณ อ.ประจำวิชานี้ (สุดใจร้าย) ที่ให้นักศึกษาเขียนบันทึกทุก ๆ วันในการฝึกสอน
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า บันทึกพวกนี้มันไม่ใช่แค่บันทึกที่เขียนผ่านไปแล้วผ่านไปเลย มันเป็นเหมือนเรื่องราวที่คอยเตือนใจเรา
ว่าเราผ่านอะไรมาบ้าง และจะต้องสู้อะไรต้องไป โดยไม่ยอมแพ้ต่อมัน
และที่สำคัญ มันสร้างกำลังใจให้กับตัวผมมากเมื่อได้อ่านมัน ..... นึกถึงเวลาที่เคยเป็นนักศึกษา
ความเห็น (1)
ยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้งหนึ่งครับ ว่าที่คุณครูพงศ์พันธ์
เธอคงเป็นคนแรก ๆ ที่จะได้พิสูจน์สิ่งที่ครูพูดเอาไว้ในห้องเรียน
ด้วยตัวของเธอเองแล้ว
ขอให้โชคดีในสิ่งที่ปรารถนา
มาช่วยกันยกระดับสังคมบ้านเราให้สูงขึ้นนะครับ ;)...
ขอบใจมาก ;)...