เพราะคิดถึง...จึงเขียนมา
ถ้าเราได้ทุกอย่างดั่งที่คิด สิ้นชีวิตจะเอาของกองตรงไหน
ได้บ้างเสียบ้างช่างปะไร เราตั้งใจทำงานเท่านั้นพอ
กลอนวิหารพระพุทธชินสีห์ วัดพระศรีมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดพิษณุโลก
เป็นกลอนที่เตือนใจ แล้วใช้เป็นข้อคิดในการดำเนินชีวิตจนถึงวันนี้
ตอนนี้ขณะนั่งทำงานวิจัย แล้วเปิดเพลงบรรเลงฟังทำให้นึกถึง
จังหวัดพิษณุโลก ดินแดนอันเก่าแก่ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้มาอยู่
ตอนฟังผลเอนทรานซ์ครั้งแรก แล้วรู้ว่าได้มาเรียนที่มหาวิทยาลัยนเรศวร
ตอนนั้นรู้สึกไม่อยากไปเลย เพราะตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยอยู่ห่างบ้าน
ยังจำความรู้สึกตอนที่แม่มาส่งครั้งแรก ตอนนั้นงอแงเหมือนถูกทิ้งไว้คนเดียว
เพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกันมาเรียนที่นี่น้อยมาก ยิ่งเพื่อนสนิทไม่มีเลย
ฉันต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ดินแดนที่ฉันไม่รู้จักกับสิ่งใดเลย
แต่ที่นี่ได้ให้อะไรฉันมากมาย ฉันได้รับมิตรภาพ ความอบอุ่น
ได้รับความรู้ที่อาจารย์คอยพร่ำสอน และทำให้ฉันอยากกลับมาเป็นอาจารย์สอนที่นี่
แต่กว่าจะจบก็อีกตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าพอถึงกาลนั้นพิษณุโลกจะเป็นเช่นไร
ความเห็น (1)
เคยมีความรู้สึกเช่นนั้นมาก่อนครับ
จากบ้านมาแดนไกล เพื่อใครบางคนที่อยู่เบื้องหลัง ;)...