ชอบถ่ายรูปเหมือนกันไหม?
สำหรับบทความนี้จะมาถามว่าชอบถ่ายรูปกันบ้างหรือเปล่าชาวGotoknow แล้วเหตุผลที่คุณชอบถ่ายรูปคืออะไร เหมือนกับจ๋อมมั้ย?
ตัวจ๋อมไม่ใช่ช่างภาพมืออาชีพอะไร แต่เป็นคนหนึ่งที่พยายามที่จะถ่ายรูปให้สวยซึ่งเชื่อมั่นในฝีมือตัวเองมากในทุกรูปว่ามันสวยแม้ว่าสายตาคนอื่นอาจจะมองว่ามันไม่สวยก็ตาม 555 อยู่ๆไม่ได้เป็นคนชอบถ่ายรูปหรอกแต่เห็นกล้องมาตั้งแต่สมัยเด็กๆตอนนั้นยังเป็นกล้องฟีล์มอยู่เลยและยอมรับว่าใช้กล้องฟีล์มไม่เป็นด้วย แค่เคยเห็นไม่เคยหยิบมาใช้เพราะเป็นของคุณอา รู้แต่เพียงว่าก่อนจะถ่ายนั้นต้องโพสดีๆเตรียมให้พร้อมถ้าถ่ายเสียไปก็เสียไปเลย1ภาพ 1 ฟีล์ม ซึ่งมันทำให้เห็นว่าคนถ่ายและคนถูกถ่ายนั้นต้องมีความตั้งใจเป็นอย่างมาก มาถึงในยุคของปัจจุบันนี้เรื่องเสียดายฟีล์มตัดทิ้งได้เลย เพราะระบบดิจิทัลครองเมืองแล้ว กล้องดิจิทัลมีความหลากหลายใช้งานง่ายด้วยโหมดต่างๆ จึงเห็นว่า..เฮ้ย มันก็ไม่น่าจะยากนี่นาาาา
จัดการเก็บเงินเพื่อให้ได้กล้องมาสักตัว และแน่นอนว่าจ๋อมไม่ได้ซื้อกล้องดิจิทัลคอมแพคเครื่องเล็กๆธรรมดามาใช้ เหมือนมือใหม่เขาทำกันเล่นกระโดดข้ามขั้นไปหากล้อง DSLR ตัวใหญ่เลย ได้มาด้วยความภาคภูมิใจบอกเลยเพราะเก็บเงินเองแม้เงินบางส่วนที่เก็บจะมาจากกองทุนคุณพ่อคุณแม่บ้างก็ตาม จ๋อมเล่นสายNIKON เหตุผลเพราะตากล้องส่วนใหญ่ที่รู้จักอยู่สายนี้กัน และก็ชอบสีของโลโกนิคอนด้วย เหตุผลง่ายใช่ม้าาาา พอได้กล้องมาแล้วสิ่งที่ตามมาก็คือรูปสินะ ถูกแล้วมันมีความสุขมากเมื่อได้มองดูรูปถ่ายฝีมือตัวเองจะชัดจะเบลอก็สวย บ้าไปแล้ว!!!
ในห้องจึงมีแต่อัลบัลรูปกองจะทับคอตัวเองอยู่แล้ว แต่ดูเมื่อไหร่ก็ไม่เบื่อนะ ดูได้ทั้งปีทั้งชาติเลย ถ่ายรูปมาปั๊บก็จัดการล้างรูปลงอัลบัมเก็บไว้ จะรูปใครก็เก็บจะรูปอะไรก็เก็บออกแนวคลั่งรูปไปแล้ว ในส่วนของเทคนิกการใช้กล้องนั้น บอกเลยว่าได้มาแรกๆก็จัดแต่โหมด ออโต้ หรือไม่ก็โหมดที่เขาจัดเฉพาะมาให้แล้ว แมนนวลไม่ได้เเตะเลย แต่พอมานานๆไปก็เริ่มนึกถึงคุณค่ามันมากขึ้นละว่ามันแต่ถ่ายๆๆอย่างเดียวไม่ได้ซื้อกล้องมาตั้งแพง เล่นให้มันเป็นทุกโหมดหน่อยดีกว่า ...... คิดปุ๊บทำปั๊บเลยค้าาา
จัดการนัดพี่ๆในชมรมของมหาลัยใครว่างออกมาสอนจ๋อมใช้งานกล้องหน่อย .พี่ๆใจดีทั้งนั้นและก็มีคนออกมาตามนัด ตามสถานที่ก็แถวๆมหาลัยนั่นแหละไปไหนได้ไม่ไกลหรอก พวกพี่ๆชมรมช่างภาพของมหาลัยมาสอนใช้โหมด A โหมด S และอื่นๆอะไรไป ก็สอนดีนะ แต่ผลปรากฎว่าหลังจากที่กลับไป อ้าว เฮ้ยย ลืม เขาสอนอะไรบ้างว๊ะเนี่ย .... ลืมคิดว่าไปตัวเองเป็นคนความจำส้น จะจำอะไรได้ไม่นาน ใช้วิธีใหม่ ไปหาซื้อหนังสือมาอ่าน ..ถ้าว่าคู่มือกล้องไม่มีมาให้หรอ มีสิ...แต่มันเป็นภาษาอังกฤษไงก็ ได้แต่ A-Z จะมานั่งแปลก็คงไม่ต้องทำอะไรพอดี ไปหาซื้อหนังสือดีกว่าง่ายดี อันนี้ค่อนข้างได้ผลเปิดหนังสือไปทำตามไป เฮ้ยมันใช้ได้ถ้าลืมก็เปิดดูใหม่ แม้หนังสือมันจะรำคาญเราแต่มันก็ไม่มีสิทธิ์จะบ่น
พัฒนาฝีมือไปเรื่อยๆ ฝึกถ่ายนางแบบ นายแบบ ต้นไม้ ใบหญ้า ดอกไม้ ทะเล ท้องฟ้า อากาศ หมา แมว มด ฯลฯ ถ่ายมันหมดทุกอย่างก็ไม่รู้ว่าแต่ละแนวแต่ละอย่างมันเรียกว่าอะไร เอาไว้ก่อนละกันขอปรับกล้องให้มันเป็นก่อน ค่อยดูแนวทีหลัง ฝึกไปฝึกมาฝีมือมันก็ไม่ไปไหนหรอกก็อยู่เท่าๆเดิม 555 แต่ก็ดีขึ้นบ้างนะจากเสียงตอบรับของคนรอบข้าง หรือเขาแค่พูดให้กำลังใจก็ไม่รู้
ในที่สุดก็ติดกล้องไปไหนก็มีกล้องไปด้วยตลอด บางครั้งไปเรียนยังต้องแบกกล้องไปด้วยเลย ไม่ต้องคิดว่าจะแบกอะไรไปเยอะแยะนะ ก็มีแค่กล้องกับเลนส์คิดตัวนึงเท่านั้นแหละ เผื่อเจออะไรตอนเลิกเรียน หรือก่อนเข้าเรียนเท่านั้นเอง
...ในความคิดบวกกับความชอบตัวเองแล้ว เวลากดชัตเตอร์นี่มันมีความสุขดีเมื่อได้ภาพมา แล้วยิ่งถ้าภาพมาลงอัลบัมให้มานั่งชมแล้ว โอ้ววว ฟินไปใหญ่เลย ..... เหตุผลที่ถ่ายเก็บเยอะๆในช่วงบางสถานะการณ์เพราะว่า มันไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกแล้วไง มันจะกลายเป็นแค่อดีต ฉะนั้นการเก็บความทรงจำดีๆสำหรับคนความจำสั้นอย่างจ๋อมนี่ ภาพถ่ายก็ช่วยให้คิดอะไรออกได้ตั้งเยอะนะ และเก็บไว้ได้นานด้วย ถ้าใครคิดวิธีเก็บความทรงจำไม่ออกลองเก็บผ่านภาพถ่ายดูสิ ความสุขอีกแบบกำลังเบ่งบานเลยล่ะ
จะกล้องดีไม่ดี กล้องแพงไม่แพง มันอยุ่ที่ว่าเราถ่ายอะไร มันมีคุณค่ามากแค่ไหนอยู่ที่เรื่องราวของภาพนั้นเอง
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ
.........จ๋อมแจ๋ม ..............
ความเห็น (2)
ภาพถ่าย คือ ความทรงจำ ;)...
@Wasawat Deemarn
ใช่แล้วคะ ภาพถ่ายคือความทรงจำ