ชีวิตที่มีคุณค่าในผู้ป่วยจิตเวช

ดิฉันได้เรียนรู้ อีกแง่มุมหนึ่งของผู้ป่วยจิตเวช จากการแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับจิตแพทย์สมรัก ชูวานิชวงศ์

....หลายคนคงมีคำถามเกิดขึ้นมากมายเมื่อเจอผู้ป่วยที่มีอาการทางจิต และเกิดทักศนะคติในแง่ลบจากพฤติกรรมที่เขาได้แสดงออกมา ดิฉันเองก็เคยคิดเช่นนั้น แต่วันนี้เมื่อได้ฟังการบรรยายแลกเปลี่ยนประสบการณ์จากจิตแพทย์ที่ทำงาน ณ โรงพยาบาลศรีธัญญา ทำให้ดิฉันเข้าใจถึงชีวิตของคนที่แม้ว่าเขาป่วย แต่เขาก็ยังคงเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่อยากจะกลับเข้ามาใช้ชีวิตร่วมกับคนในชุมชน

ชีวิตคนทุกคนเป็น ชีวิตที่มีคุณค่า รวมถึงชีวิตของผู้ป่วยด้วย คนๆหนึ่งสามารถทำอะไรได้หลายอย่าง แต่เมื่อป่วยแล้ว อาการทางจิตก็อาจจะขัดขวางไม่ให้คนๆนั้นสามารถแสดงศักยภาพบางอย่างออกมาให้เราเห็นได้ และแน่นอนว่า สิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นคือ แรงผลักดันในชีวิต ซึ่งช่วยให้เขาได้ก้าวผ่านเหตุการณ์ร้ายๆที่เกิดขึ้นมาได้ สิ่งนั้นก็คือ ตัวของผู้ป่วยเอง ที่สามารถตระหนักถึงความเป็นจริงและการควบคุมตนเอง ครอบครัวที่่ต้องอคอยเอาใจใส่ดูแลทั้งสุขภาพกายและใจ คอยเป็นกำลังใจ ไม่ทอดทิ้งผู้ป่วย และทีมสหวิชาชีพอื่นๆที่คอยสนับสนุน ให้คำปรึกษา/แนะนำ รักษาทั้งทางการแพทย์และผ่านกิจกรรมบำบัดต่างๆ เช่น การทำพฤติกรรมบำบัด การฝึกทักษะากการให้ทำกิจกรรมต่างๆ จนกระทั่งคนๆนั้นเกิดทักษะ ปรับความคิดและพฤติกรรมให้เข้ามาสู่ความเป็นจริงและสามารถเดินไปถึงจุดมุ่งหมายที่ตั้งไว้ โดยกลับเข้ามาสู่สังคม สามารถกลับมาใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นได้ สังคมไม่คิดในแง่ลบกับผู้ป่วย ให้เขาได้เข้าทำงานตามศักยภาพและทำประโยชน์ให้กับสังคมได้ในที่สุด

ที่มารูป : http://misweb.csc.ku.ac.th/OASKM/wp-content/uploads/2012/04/community.jpg

ในความคิดของดิฉัน ในฐานะนักศึกษากิจกรรมบำบัด ดิฉันคิดว่า การนำกิจกรรมมาเป็นสื่อในการบำบัดรักษาร่วมกันกับการรักษาทางการแพทย์ทั่วไปเป็นเรื่องที่ดี การฝึกให้ผู้ป่วยรู้จักการทำกิจวัตรประจำวัน และค้นหาศักยภาพที่ผู้ป่วยมีดึงมันออกมาเป็นสื่อในการรักษาทางกิจกรรมบำบัด เช่น ถ้าผู้ป่วยสนใจและมีศักยภาพพอที่จะทำงานศิลปะต่างๆ นักกิจกรรมบำบัดสามารถดึงกิจกรรมนั้นมาให้ผู้ป่วยทำและสนุบสนุนส่งเสริมให้เกิดกำลังใจในการทำ จนในที่สุดได้ผลงานที่สามารถนำกลับไปสู่สังคม ทำให้ผู้ป่วยเองเกิดความภาคภูมิใจในผลงานที่ทำได้ เกิดความสุขที่ได้ทำ และยังสามารถคงศักยภาพที่มีไม่ให้หายไปตามสภาพของโรคที่เป็น

คนเราเกิดมาไม่มีใครอยากจะป่วยไม่ว่าจะทางกายหรือใจ ใครๆก็อยากที่จะมีชีวิตที่มีความสุขปราศจากโรคภัย แต่บางคนก็ไม่สามารถเลี่ยงจากโรคภัยนั้นๆได้ ถ้าเราเลี่ยงไม่ได้ เราก็จะต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้มีความสุขที่สุด