..“นิยายรักคุดของนายช่างใหญ่เมื่อ ๔๐ ปีก่อนโน้น”..

..เริ่มจากมีกลอนอยู่สองบทที่จำขึ้นใจ เขียนหรือท่องได้ทันทีตลอดเวลา..

+พี่มาง้อ ขอโทษ อย่าโกรธขึ้ง

พี่คิดถึง ห่วงรัก มากนักหนา

ภาพความหลัง ยังซึ้ง ติดตรึงตา

ห่างคุณมา ผมเศร้า ร้าวดวงใจ

++ทุกนาที มีแต่พิษ ความคิดถึง

ใจคนึง แน่วอยู่ คุณรู้ไหม

ผมทำผิด เคืองยิ่ง ด้วยสิ่งใด

โปรดอภัย ผมพร้อม ยอมทำตามฯ

....เรื่องมีอยู่ว่า..กาลครั้งหนึ่งนานมาพอควรแล้ว เมื่อปี ๒๕๑๘ บางท่านก็อาจเกิดแล้ว บางท่านก็ยังไม่ทราบประทับอยู่สวรรค์ชั้นไหน ช่วงนั้นนายช่างใหญ่ในปัจจุบัน ก็เล่าเรียนอยู่ที่วิทยาลัยเทคนิคภาคใต้ มีถิ่นพักอยู่ที่วัดโรงวาส หน้าโรงพยาบาลสงขลา ได้มีความพอใจหญิงสาวต่างสถาบันท่านหนึ่ง ได้คบหากันเป็นเวลานานพอสมควร มาระยะหลังเห็นความเปลี่ยนแปลงจึงได้สอบถามและได้คำตอบว่า " เราเลิกกันเถอะ" กลับมานอนคิดที่ศาลาวัดโรงวาสอยู่พักใหญ่ เลยตัดสินใจเขียนกลอนให้สาวเจ้าดั่งปรากฏอยู่ด้านบน...โปรดติดตามตอนที่ ๒ ในวันต่อไปครับ.....

[นายช่างใหญ่]

ขอบคุณครับ Pojana Yeamnaiyana Ed.D.