ความหวังและศรัทธา

นานมากแล้วที่ห่างหายไปจากสมาชิก...1ปีเต็มๆที่จากไป หลายเรื่องหลายราวในชีวิต..แต่นั่นก็มีอะไรมากมายรอบด้านที่เราได้เผชิญ มีทั้งสุขและทุกข์ ผสมกันไป ใครบ้างเล่าที่มีแต่สุขอย่างเดียว ใครบ้างเล่าที่มีแต่ทุกข์อย่างเดียว ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ท่านก็ยังมีความหวัง ยังมีศรัทธาในเรื่องต่างๆที่ท่านเผชิญ....

.....ชีวิตหนึ่งชีวิตที่อยู่ด้วยความหวังและอยู่ด้วยความศรัทธามาตลอด 7 ปี เมื่อไหร่ที่หมดหวังหมดศรัทธา เธอก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ....5 ปีแล้วซินะที่เธอจากเราไป เหลือแต่ชื่อและความดีที่เธอเหลือเป็นอนุสรณ์ไว้ให้รุ่นหลังได้ศึกษาและเรียนรู้ เรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่เราได้เก็บไว้เเป็นเรื่องเล่าตลอดมา..นั่นก็คือ..." ผู้หญิงคนนี้ชื่อรอน"

หลายท่านถ้าติดตามบทความจะจำได้ว่า รอน คือ ผู้ติดเชื้อเอชไอวี/ผู้ป่วยเอดส์ที่มารับการรักษาที่กลุ่มตะวันฉาย โรงพยาบาลปะทิว ตั้งแต่ปี 45 และเสียชีวิตไปเมื่อ ปี52 เป็นผู้ติดเชื้อรายแรกที่เป็นครูให้ผู้เขียนได้ศึกษาชีวิตของเธอแบบเข้าถึงอย่างเข้าใจ ถึงแม้จะเป็นข้อมูลเชิงประจักษ์เมื่อ 10 ปี ที่แล้วก็ตาม เธอยังเป็นบทเรียนที่สำคัญในการทำงานด้านเอดส์ของผู้เขียน..เธอต่อสู้กับ HIV ด้วยความหวังว่าเธอจะหาย และเธอก็โชคร้ายซ้ำสองที่ตรวจพบมะเร็งปากมดลูกเมื่อปีกลางปี 52 เธอไม่ยอมรักษามะเร็ง เธอท้อแท้กับโชคชะตา และนี่เองที่เป็นาสาเหตุให้รอนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ...

...รอนขอบคุณที่เป็นเอดส์ เอดส์สอนให้เธอรู้ว่าชีวิตมีค่าแค่ไหน สอนให้ทำความดี เอดส์ทำให้เธอมีความสุข มีรอยยิ้ม และมีเพื่อน ที่สำคัญ เอดส์สอนให้เธอมีความหวังและมีศรัทธาในตัวเอง

...ขอให้ดวงวิญญาณของรอนไปสู่สรวงสวรรค์ตลอดกาล....