วันที่ 17 ลืมตัว... (11/11/2557)

เนื่องจากภาคเรียนที่แล้ว ผมได้สอนในโรงเรียนขยายโอกาส ที่ที่แทบไม่ค่อยมีสิ่งอำนวยความสะดวกใดใดมากนัก ทำให้เวลาสอนในห้องเรียน ผมต้องตะโกนแทนการใช้ไมค์ ตอนแรก ๆ ก็เหนื่อยมาก พอนาน ๆ ไปร่างกายเริ่มเคยชิน ทำให้สอนได้อย่างไม่ยากลำบาก และด้วยความเคยชินนี่เอง ทำให้วันนี้ผมโดนตำหนิเรื่องเสียงดัง จากครูหัวหน้าสาขา

ในขณะที่สอน ผมชอบตะโกนเสียงดัง เพื่อให้ได้ยินทั่วทั้งห้อง และได้สนุกกับกับการออกท่าออกทางประกอบแบบสุดขีด จนบางครั้งก็ลืมไปว่า เรากำลังตะโกนอยู่ เมื่อย้ายมาโรงเรียนแห่งใหม่นี้ ที่นี่มีเพียบพร้อม มีทั้งกระดานอัฉริยะ ทั้งคอมพิวเตอร์ทันสมัย และที่สำคัญคือ มีไมค์ให้ผมใช้ได้ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ ผมเคยชินกับการตะโกนเสียแล้ว

ครูหัวหน้าสาขาเตือนสติผมมาว่า "การตะโกนคือการทำให้ได้ยินในระยะไกล ๆ ได้ แต่คนที่อยู่ใกล้ จะหนวกหู และเจอกับน้ำลายของเราเยอะมาก แต่หากลองใช้ไมค์ จะได้ยินทั่วทั้งห้อง โดยที่ไม่มีใครหนวกหูเลย ไม่เหนื่อยด้วย" พอถึงชั่วโมงสอนวันนี้ ครูศุภลักษณ์ ก็ทำการทดลองใช้ไมค์ทันที

จริงดังที่ท่านว่า เรารู้สึกไม่เหนื่อยกับการสอน สอนสบาย แต่ที่เป็นปัญหาคือ เสียงของผมออกไมค์แล้วมันนุ่ม นักเรียนพากันหลับเป็นแถว บ้างก็บ่นว่าเลิกใช้ไมค์แล้วสอนแบบปกติได้อารมณ์กว่า ตอนนี้หากมองภาพรวม ผมว่านักเรียนชอบให้ผมสอนสดมากกว่า จึงตั้งปฏิภาณกับตัวเองว่า ทั้งอาทิตย์จะลองใช้ไมค์สอนดู แล้วดูผลตอบรับจะเป็นยังไง เพราะไม่ว่าอย่างไร ผมก็ยึดนักเรียนของผมเป็นสำคัญอยู่แล้ว

สิ่งไหนที่ดีงามก็เก็บไว้ สิ่งไหนที่ผู้ใหญ่สอนให้ลองทำตาม แต่หากทำแล้วมันไม่เหมาะกับเรา ก็ทำในสิ่งที่เราสนุกและเหมาะกับเราน่าจะดีกว่า