ทฤษฎีความยุ่งเหยิง ตอนที่ 1 มายาคติ
... 23 กรกฎาคม 2557 ไปสังเกตการณ์การเดินขบวนพาเหรดงานแข่งกีฬาอำเภอขนอม จังหวัดนครศรีธรรมราช พบว่าวุ่นวายดี แต่ก็ทำให้คิดได้ว่า ความวุ่นวายมันก็สวยงามไปอีกแบบ ปีที่แล้วก็มาสังเกตการณ์ขบวนพาเหรดนี้ ซึ่งมีหลายโรงเรียน ทุกโรงมีเครื่องดนตรี พอไปถึงก็ปลุ้งปลั้งๆแต้ดชึ่งๆ ไม่มีใครยอมใคร ข้าพเจ้ายืนงง ว่าเดี๋ยวเขาจะเดินไปได้อย่างไร ใครไปก่อนไปหลัง มั่วดี แต่พอเอาเข้าจริง ขบวนก็ทยอยเดินไปได้ ประมาณ 5 กิโลเมตร ไปถึงหมดทุกโรง ก็เลยได้ข้อสรุปวันนั้นว่า ความไม่เป็นระเบียบมันก็เป็นความสวยงามอย่างหนึ่งได้เหมือนกัน อยู่ที่ว่าเราต้องไม่ยึดติดมายาคติเดิมๆ ที่กำหนดไว้ว่าขบวนพาเหรดต้องเดินเท้าพร้อมกัน เป็นแถว เป็นแนว อะไรประมาณนี้ พอปล่อยวางตรงนี้ได้ ก็ได้เห็นความสวยงามในรูปแบบใหม่ ปีนี้ก็เป็นอย่างนั้น หัวขบวนไปไกลแล้ว แต่ในสนามยังถ่ายรูปกับผู้ปกครองอยู่ อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วก็ไปถึงสนามกีฬาได้อย่างสวยงามทุกโรง ...
ความเห็น (1)
Let have more of this "5 km walk" every week. A good way to build restraint, healthy exercise and "order" in our society.
;-)