จดหมายถึงลูก "เพรียง" ฉบับที่ ๒๒ ตอนผลงานกำลังเหลืองอร่ามเต็มท้องทุ่ง
สำหรับน้องเพรียงของแม่...มีชีวิตที่แตกต่างจาก "พี่ภัคร"
พี่ชาย...น้องเพรียงเรียนรู้จากประสบการชีวิต ด้วยตัวของ
หนูเอง...ปัจจุบันน้องเพรียง เก่ง คล่องขึ้นมากเลยเชียวล่ะ
กับคำว่า "เกษตรกร"...หนูเคยบอกแม่ว่า...เกษตรกร...เป็น
อาชีพอิสระ ไม่ต้องให้ใครมาบีบบังคับ ซึ่งเพรียงก็ไม่ชอบ
ให้ใครมาบงการชีวิตของเพรียง ๆ จะเดินของเพรียงเอง...
จากคนที่ไม่รู้เรื่องในการทำนาเลย แต่ปัจจุบันหนูรู้ทุกเรื่อง
แถมมีการรับจ้างชาวนาคนอื่นได้อีก...เนื่องจากหนูมีอุปกรณ์
ไม่ว่ารถลากข้าว รถไถนา...เหตุเพราะแถว ๆ บ้าน คนส่วนใหญ่
มักจะส่งลูกไปเรียนในเมืองกันหมด...เรียนแล้วก็ทำนากันไม่เป็น
บางคนพ่อ แม่ มีนาเป็นร้อย ๆ ไร่...แต่ส่งลูกไปเรียนต่อเมืองนอก
กันบ้าง ในเมืองหลวงกันบ้าง...และก็ไม่มาทำนา ทิ้งให้พ่อแม่
ต้องมาทำนากันเอง...น่าแปลกดี...อาจเป็นค่านิยมดั้งเดิมก็เป็นได้
ที่พ่อแม่ ไม่ต้องการให้ลูกทำนา...เลยส่งลูกไปเรียนอย่างเดียว...
นี่คือ ข้อเสียของความคิดของคนสมัยก่อน...
เมื่อวานน้องเพรียง น้องอ้อม ฟ้าคราม ไปดูข้าวที่นา เห็นข้าว
กำลังออกรวงเหลืองอร่ามเต็มท้องทุ่ง ก็เลยถ่ายรูปส่ง Line
มาให้แม่ได้ดู เพราะแม่มัวแต่เอาตาทวดของฟ้าครามอาบน้ำ
ป้อนข้าว...
ถึงหนู น้องเพรียงจะไม่ได้เรียนต่อในระดับสูง ๆ กับเขา
แต่ลูกของแม่ก็หาอาชีพที่สุจริต เลี้ยงตัวเองและครอบครัว
ของหนูได้ ครั้งแล้วครั้งเล่า...ก็พิสูจน์ให้ใคร ๆ ได้เห็นว่า
ลูกของแม่ก็สามารถทำมาหาเลี้ยงตัวเองได้ โดยไม่ต้องแบมือ
ขอเงินใคร ๆ เขา...
ช่วงนี้ พ่อเรก็เลยต่อหลังคาเพื่อเก็บรถอีแต๋น รถไถนา
เพื่อไม่ให้ถูกฝน เพราะมันจะทำให้รถผุได้...
...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๗
ความเห็น (3)
รวงข้าวงาม น่าปลื้มใจจริงๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ พี่ใบบุญ 
ธรรมชาติแห่งท้องทุ่งค่ะ
ขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยค่ะ