ขึ้นดอย
ประเพณีรับน้องขึ้นดอยประจำปีการศึกษา 2557 CMRU
การได้เข้าร่วมประเพณีนี้ในทุก ๆ ปี ปีละ 1 ครั้ง
เหมือนเป็นเครื่องเตือนความจำให้เราได้ย้อนนึกถึงวันวาน...
วันที่เราได้เคยมาเดินขึ้นดอยในปีที่ผ่าน ๆ มา
มองดูน้องปี 2 จับมือกันและกันแล้วล้อมน้องปี 1
เห็นน้องปี 1 จับมือกันและกัน
ทำให้คิดถึง...ตอนที่ตัวเราเองอยู่ปี 1 ที่จับมือกันและกัน
คิดถึง...ตอนที่ตัวเราเองอยู่ปี 2 ที่จับมือกันและกันแล้วล้อมน้อง
มือที่เราจับกันในวันนั้น...
เราก็ยังคงจับมาจนถึงวันนี้
ระยะทาง 10 กว่ากิโลเมตร เป็นทางขึ้นเขา...
มีโค้งยาว... มีตลิ่งชัน... มีแสงแดดสาดส่อง...
มีลมพัดวูบไหว... มีฝนโปรยปรายเม็ดใหญ่เล็ก...
สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ล้วนเป็นอุปสรรคในการเดินทางสายนี้...
แต่ในวันนี้...
หลาย ๆ คนก็ได้พิสูจน์ตนเองให้เห็นแล้วว่า...
อุปสรรคต่าง ๆ เหล่านี้ ไม่สามารถขัดขวางการเดินทางบนถนนสายนี้ได้
ขอแค่พวกเราไม่ปล่อยมือกัน...
สิ่งที่คาดหวังในการร่วมประเพณีขึ้นดอยในวันนี้ วันนั้น หรือวันไหน ๆ
ก็คือการที่เรา " จับมือกันและกัน " ในทุก ๆ วันของการเดินทาง ถนนสายชีวิต
" เพื่อน " คือสิ่งมีชีวิตที่จำเป็นต้องมี
ทั้งในวันที่เราหัวเราะและร้องไห้
ในวันที่ต้องยืนอยู่เพียงลำพังและวันที่อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
ในวันที่ประสบความสำเร็จและวันที่ล้มลง
การเดินทางขึ้นที่สูง...
ยิ่งสูงมาก ก็ยิ่งเหนื่อยมาก...
แต่ถึงแม้ว่ามันจะลำบาก ยากเย็น มากกว่าการเดินบนทางตรงมากสักเพียงใด
แต่สิ่งที่เราได้มาระหว่างทาง มันก็จะมากมายและมีคุณค่ามากมายเช่นกัน
และในตอนที่เราเดินไปถึงยอด...
เราก็จะได้รู้ว่า...ใครบ้าง ที่ยังคงจับมือเราอยู่
และถึงแม้ว่า..ในตอนสุดท้าย
บนยอดนั่นจะไม่มีอะไรเลย
สิ่งที่มีค่ามากที่สุดที่เราได้รับมาก็คือ...คนที่จับมือยืนข้างเรา
ที่พร้อมจะลงจากยอดนั้น และเดินขึ้นยอดใหม่ไปกับเรา
โดยไม่ปล่อยมือ...
ขอให้ทุกคนเดินทางสู่ที่สูงในชีวิตอย่างมีความสุข ......
ความเห็น (4)
ตามมาอ่านและเชียร์
คงได้พบกันที่เชียงใหม่
ใช่ไหมครับ
สวัสดีค่ะ คุณ 
ขจิต ฝอยทอง หวังว่าจะได้พบกันที่เชียงใหม่ค่ะ ^^
จักได้พบกันพรุ่งนี้แน่นอนครับ ;)...
เอารูปมาฝาก 555555555
