สัจธรรม
....อันดอกไม้ สดสวยใส ในยามเช้า
ดอกไม้เจ้า รอแบ่งแสง สุรีย์ศรี
อรุณฤกษ์ เบิกฟ้า ทั่วปฐพี
แสงสุรีย์ อ่อนละมุล อุ่นละไมล์
....เผยอรีบ กลีบดอก ออกรับแสง
ท้องฟ้าแจ้ง ดอกบานจ้า อวดฟ้าใส
สิ้นสายัณห์ ตะวันลา จากฟ้าไป
เริ่มหวั่นไหว กลีบลู่ ดูซบเซา
....เหมือนมนุษย์ สุดเริงร่า คราแรกรุ่น
ชีวิตหมุน ตามโลกผัน ลืมวันเฉา
พอบั้นปลาย ให้นึก สังขารเรา
รู้สึกเหงา ใจหวั่น รอวันลา
ความเห็น (5)
มันเป็นเช่นนั้นเอง..อ้ะะ
มีดอกไม้มาฝาก มีรักมามอบให้เหมือนกับแมลงที่ไชชอนดอกไม้...อันเหงากับความรู้สึกของเวลา..
ปลง ๆ แต่รู้สึกเศร้านะคะ เมื่อนึกถึงว่า "รอวันลา" ขอบคุณสำหรับบทกลอนเพราะ ๆ เตือนสติค่ะ
เกิดแล้ว แก่แล้ว และเจ็บแล้ว
คงไม่แคล้ว แดดิ้น สิ้นสังขาร์
นี่แหละคือ ชีวิต อนิจจา
ไม่เร็ว...ก็ช้า...จบเหมือนกัน.....จ้าาาา
ทุก ๆ ชีวิต จบเหมือนกันค่ะ คุณลุง...
ขอขอบคุณ คุณวอญ่า
คุณยายธี
คุณตุ๊กน่ารัก
คุณบุษยมาศ
คุณมะเดื่อ
คุณ ส.รตนภักดิ์
คุณ จีดี
คุณกุหลาบ มัทนา
สำหรับความคิดเห็นและดอกไม้เป็นกำลังใจครับ
ขอบคุณทุกท่านครับ