​โทรณาจารย์ เปรียบเที่ยบกับโค้ชเกาหลี

โทรณาจารย์ द्रोणाचार्य  อาจารย์ที่แสนดี???

(อ่านข่าวโค้ชเกาหลี นึกถึงอาจารย์ดีอย่างโทรณาจารย์ในมหาภารตะ -ภาพบนโทรณาจารย์และอรชุน)

โดย ดร. วรเดช มีแสงรุทรกุล (เขียนเมื่อวันที่ ๑๘ กรกฎาคม ค.ศ.๒๐๑๔)

หรือพราหมณ์โทรณะ द्रोण เป็นพ่อของอัศวัตถามา अश्वत्थामा
เป็นผู้เก่งกล้าสามารถในการรบมาก โดยเฉพาะการใช้ธนู แต่ยากจนมากเพื่อภรรยาคือนางกฤปีและลูกอัศวัตถามา จึงนึกถึงเพื่อนคือท้าวทุรบท กษัตรย์แห่งปัญจาละ पञ्चाल แห่งอุตตรประเทศ (ไม่ใช่แคว้นปัญจาบปัจจุบัน panjab ที่ในอดีตอาณาเขต ส่วนหนึ่งอยู่ในแคว้นกุรุ แต่แคว้นปัญจาละเป็นชื่อ ๑ ใน๑๖ ชนบทในสมัยพุทธกาลด้วย)

(ภาพบนอัศวัตถามา หรืออัศวัตถามัน ก็ว่าบุตรของโทรณาจารย์)

หวังจะใช้เส้นกวยจั๊บ ให้ได้ฐานันดรศักดิ์ในวังถ้าเรียกในสมัยปัจจุบันก็คือขอตำแหน่งกันนั้นเอง

แต่ท้าวทุรบทกลับกล่าวดูถูกว่า

“ถ้าจะให้ทานในฐานะที่กษัตริย์จะต้องให้กับพราหมณ์คนหนึ่งที่ร้องขอเขาก็ให้ได้ แต่ถ้าจะให้เขาให้ในฐานะของเพื่อนนั้นไม่ถูกต้อง”

(สมัยนี้คงว่าเป็นคนตรงยกนิ้วให้ )

แต่โทรณาจารย์ก็ไม่หมดที่พึ่งจึงไปหา กฤปา พี่เขยพี่ชายของนางกฤปีภรรยา ใช้เส้นสายเพื่อเข้าไปและแสดงฝีมือให้ ท้าวภีษมะดู ท้าวภีษมะเลยให้มาทำหน้าที่เป็นครูสอนพวกเการพและปาณฑพแทน กฤปาจารย์ พี่เขย หรือโค้ชคนเก่า ที่ก็พร้อมใจยกตำแหน่งให้

เมื่อโทรณาจารย์เป็นอาจารย์สอนพวกปาณฑพก็ทุ่มเทสอน พวกปาณฑพและเการพอย่างสุดความสามารถพร้อมกับจิตใจที่ต้องการแก้แค้น ท้าวทุรบทตลอดเวลา โทรณาจารย์จึงรักศิษย์เพราะความเก่ง ไม่ได้รักเพราะความดี

เพราะในกลุ่มศิษย์ระหว่างพวกปาณฑพและเการพ ยุธิษฐิระ เป็นคนดีซื่อตรงสุด ส่วนกรรณะเป็นผู้มีความเสียสละสูงเคารพผู้ใหญ่ แต่โทรณาจารย์ไม่ได้แลหรือสนใจศิษย์เหล่านั้นเลย แม้กรรณะที่ว่าเก่ง แต่ก็อยู่ในฐานะลูกของสารถี ย่อมเป็นคนที่ช่วยโทรณาจารย์แก้แค้นไม่ได้ โทรณาจารย์ยังไม่ได้วางรากฐานที่ดีให้กรรณะนัก แต่กรรณะกลับเก่งเองแบบครูพักลักจำ

หรือแม้แต่ เอกลัวยะ एकलव्य ศิษย์ผู้โชคร้ายที่เป็นลูกชายของพวกนักรบชาวนิษัธ ที่ชาวอารยันแต่เดิมดูถูกว่าเป็นคนป่าที่มีฝีมือเก่งในการยิงธนูมากมาขอเป็นศิษย์ โทรณาจารย์แต่โทรณาจารย์กับไม่ยอมรับเพราะกลัวว่าจะเก่งกว่า อรชุน ศิษย์ที่เขารักที่สุด และวางแผนให้เป็นผู้แก้แค้นท้าวทุรบทแทนเขา ดังนั้นเพื่ออนาคตของอรชุน
โทรณาจารย์จึงวางแผนทำลายอนาคตของ เอกลัวยะ ในการที่จะเป็นนักยิงธนูมือหนึ่ง

ด้วยการขอนิ้วโป้งข้างขวาของ เอกลัวยะ เพื่อเป็นค่าบูชาครู ซึ่ง เอกลัวยะ ก็ยอมตัดให้ ทำให้ในโลกนิ้ศิษย์ที่เก่งที่สุดของโทรณาจารย์คือ อรชุนเท่านั้น (เพราะเอกลวัยะถนัดขวา เมื่อไม่มีนิ้วโป้งข้างขวาจะยิงธนูมือขวาไม่ได้ถนัดหรือไม่ได้เลย แม้ใช้มือซ้ายฝึกอย่างไรก็ไม่ถนัดเหมือนมือขวา)

และก็เป็นดังคาดหวัง เมื่ออรชุนสำเร็จการศึกษา ก็ไปจับท้าวทุรบท และริบทรัพย์ครึ่งหนึ่งของเมืองปัญจาละ มาให้โทรณาจารย์ด้วยทั้งความสามารถเขาที่โทรณาจารย์แนะนำฝึกฝนมาเป็นอย่างดีกว่าศิษย์คนอื่นๆและอำนาจของกษัตริย์แห่งหัสตินาปุระ

(โทรณาจารย์ออกรบเพื่อฆ่า อภิมันยุ นักรบคนสำคัญของฝ่ายปาณฑพ,ลูกของอรชุนศิษย์รัก)

แต่เหมือนกรรมตามทันอาจารย์โทรณะ เพราะเมื่อเกิดสงครามมหาภารตะ โทรณาจารย์และภีษมะ เข้าข้างฝ่ายเการพด้วยสัตย์ที่ให้ไว้ว่าจะปกป้องบัลลังก์แห่งอาณาจักร หัสตินาปุระ ทำให้ต้องรบกับพวกปาณฑพและอรชุนศิษย์เอกของตน ที่รวมกับพี่ๆ และพระกฤษณะวางแผนฆ่าโทรณาจารย์ผู้วางแผนฆ่าอภิมันยุลูกของอรชุนในสนามรบ สุดท้ายพราหมณ์โทรณะจึงตายด้วยแผนการของพวกศิษย์รักที่ปั้นมากับมือ

ส่วนศิษย์อื่นเช่น กรรณะ ก็ตายในสงครามมหาภารตะเช่นกัน

และเอกลัวยะตายเพราะพระกฤษณะฆ่าในตอนที่กฤษณะชิงนางรุกมินีเทวีมาเป็นชายา

( พระกฤษณะถูกกษัตริย์ชราสันธ์ जरासंध แห่งมคธและศิศุบาลขัดขวาง เอกลัวยะเป็นทหารของชราสันธ์จึงตายเพราะเหตุนั้นด้วย)

ซึ่งถ้าอาจารย์โทรณะ มอบความรู้ให้กับศิษย์อย่างเอกลัวยะ หรือกรรณะ ที่มีทักษะที่ดี ไม่ได้รังเกียจในชาติตระกูลแบบผิดๆ เอกลัวยะและกรรณะ อาจจะสามารถช่วยเหลือตัวเองและอาจารย์โทรณะที่เขารักเคารพอย่างแท้จริงไม่ให้ต้องตายในสงครามก็ได้

หลังที่รบกับโทรณาจารย์ไม่ชนะพวกปาณฑพจึงวางแผนร้ายฆ่าโทรณาจารย์เพราะรู้ว่าโทรณาจารย์รักลูกคือ อัศวัตถามามาก จึงวางแผนกันว่าจะโกหกว่าอัศวัตถามาตาย เพื่อทำให้โทราจารย์เสียใจและหาทางฆ่าภายหลัง

แต่เนื่องจากยุธิษฐิระโกหกไม่เป็น พวกปาณฑพจึงจัดการฆ่าช้างตนหนึ่งที่ตั้งชื่อว่า อัศวัตถามา และเมื่อโทรณาจารย์คิดว่าศิษย์ที่ซื่อสัตย์ที่สุดของตนคือยุธิษฐิระ

จะไม่โกหกแต่จะเอาอะไรกับศิษย์ที่อาจารย์ไม่เหลียวแล ยุธิษฐิระผู้ไม่เคยโกหกจึงบอกโทรณะว่า อัศวัตถามา ตายแล้วแบบให้ พราหมณ์โทรณะได้ยิน

แต่เมื่อพราหมณ์โทรณะหมดอาลัยทิ้งอาวุธเดินออกจากสนามรบไปแล้ว จึงพูดต่อว่า อัศวัตถามา ที่ตายแล้วนะเป็นช้างไม่ใช่คน (บางตำราก็ว่าส่วนที่บอกว่าอัศวัตถามาเป็นช้างพูดเบาๆไม่ให้โทรณาจารย์ได้ยินในตอนนั้นๆแหละ)

แล้วลูกของกษัตริย์ทุรบท ยุวกษัตริย์ ธฤษฏัทยุมัน धृष्टद्युम्नก็ยิงศรฆ่าโทรณาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่แทนพ่อ

คือท้าวทุรบทที่ก็ตายในสงครามมหาภารตในที่สุดเหมือนกัน

เรื่องมาเปิดเผยว่า การที่โทรณาจารย์ไม่เข้ากับพวกปาณฑพสาเหตุหนึ่ง

(ท้าวทุรบท และเจ้าชายศิขัณฑี{อดีตเจ้าหญิงศิขัณฑินีผู้เปลี่ยนเพศกับปีศาจ เพื่อฆ่าชายที่เคยทำให้ตนอกหัก})

อาจจะเป็นเพราะ กษัตริย์ทุรบทที่เป็นศัตรูตอนนี้กลับกลายเป็นพวกปาณฑพแล้ว เพราะพวกปาณฑพทั้งห้า แต่งกับนางกฤษณา พระธิดาของกษัตริย์ทุรบท ซึ่งหลังจากที่ต้องอับอายเพราะการถูกพราหมณ์โทรณะแก้แค้น

ท้าวทุรบทต้องการแก้แค้นกลับบาง ก็ไปทำยัญพิธีขอลูกให้ได้ลูกสาวที่จะได้เป็นชายาอรชุน เรียกว่ายืมมืออรชุนแก้แค้นกลับ

และขอลูกชายที่จะเป็นผู้ฆ่าพราหมณ์โทรณะกับมือซึ่งก็คือ ธฤษฏัทยุมัน धृष्टद्युम्न

ตามเรื่องว่าเรียกขึ้นมาจากไฟยัญพิธี มาถึงก็โตเลย และถือว่าเป็นลูกของท้าวทุรบทโดยตรง ไม่ใช่ลูกที่เกิดจากชายา

ซึ่งความจริงก็อาจจะเป็นการเอาเด็กมาเลี้ยงเพื่อเตรียมการแก้แค้นโทรณาจารย์มากกว่าถ้าว่าตามความเป็นจริง

เหมือนเด็กฝากเด็กเส้นที่เข้ามาเล่นการเมืองในองค์กรต่าง ๆ ในปัจจุบันหรือเปล่า ??? ( ...ที่แท้นางกฤษณาก็เป็นนางเอกแบบเรื่องทรายสีเพลิง/กุหลาบไฟ...??? )

(ธฤษฏัทยุมัน धृष्टद्युम्न เป็นพี่ชายนางกฤษณา เทราปที และ เจ้าชายศิขัณฑี शिखंडी

{ผู้เกิดเป็นหญิงแต่แปลงเพศเป็นชายเพื่อฆ่าภีษมะ เพราะแค้นที่ภีษมะทำให้ตนเป็นม่ายขันหมากในอดีตชาติที่เป็นเจ้าหญิง อัมพา เพราะภีษมะประกาศตนเป็นพรหมจรรย์ เธอแค้นและอายมากจึงประกาศให้ใครก็ได้ที่ฆ่าภีษมะได้นางจะแต่งงานด้วย แต่ทุกคนต่างก็ไม่มีใครทำได้นางจึงขอพรพระเจ้าให้เกิดมาฆ่าภีษมะเอง ต่อมาจึงเกิดเป็นเจ้าหญิงศิขันฑินี บุตรีท้าวทุรบท จึงเปลี่ยนเพศกับยักษ์ตนหนึ่งให้เป็นชายกลายเป็นเจ้าชายศิขัณฑีเพื่อฆ่าภีษมะได้ คือเป็นเหตุให้ภีษมะตาย เพราะภีษมะไม่ฆ่าศิขังฑีที่มีกำเนิดเป็นสตรีมาก่อน เพราะสาบานไว้จะไม่ฆ่าสตรี เจ้าชายศิขังฑีจึงขับรถบัง อรชุนให้อรชุนยิงธนูนับพันปักบนตัวภีษมะจนตาย}

ภายหลัง ศิขัณฑี ก็ถูกอัศวัตถามาฆ่าเช่นเดียวกับพี่ชายคือธฤษฏัทยุมัน ผู้ฆ่าพราหมณ์โทรณะ พ่อของอัศวัตถามา)

หมายเหตุ

อัศวัตถามา अश्वत्थामा หรือ อัศวัตถามัน अश्वत्थामन्ก็ว่า อัศวัตถามันเป็น ผู้โหดร้ายฆ่าอุปปาฑวาะ ซึ่งเป็นลูกๆของ นางกฤษณากับปาณฑพได้แก่ ประติวินธา,สุตโสมะ,ศรุตกรรมะ,สตนีกะ และ ศรุตเสนา ตายจนหมด และจะฆ่าหลานของอรชุนที่ยังอยู่ในท้องลูกสะใภ้ ทำให้พระกฤษณะโกรธมากถึงกับสาป (บางตำราว่าฤๅษีทั้งหลายเป็นคนสาป) อัศวัตถามันไม่ให้ตายแต่ต้องเจ็บปวดกับโรคร้ายมีเลือดและหนองออกจากร่างกาย จนต้องร้องขอความตาย แต่ความตายก็ไม่มีความเมตตาให้แก่เขา ถึง ๓๐๐๐ ปี จนกว่าจะได้พบกับพระวิษณุปางสุดท้ายคือ พระกัลกี

อัศวัตถามันเป็น ๑ใน ๗ จิรันชีวี चिरंजीवी ในวรรณคดีสันสกฤตผู้เดียวที่มีชีวิตที่ยืนยาวเพราะต้องสาปให้ทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น
สัปตจิรันชีวี หรือ จิรันชีวีทั้ง เจ็ดได้แก่

सप्त चिरंजीवी स्मरण :
สปฺต จิรํชีวี สฺมรณะ
अश्वत्थामाबलिर्व्यासोहनुमांश्च विभीषण:।
कृपश्चपरशुरामश्च सप्तैतेचिरंजीविन:।।
อศฺวตฺถามาพลิรฺวฺยาโสหนุมำศฺจ วิภีษณะกฤปศฺจปรศุรามศฺจ สปฺไตเตจิรํชีวินะ /

ที่มา http://www.hinduculture.info/2011/04/blog-post.html

๑.ราชาอสูร พลี หรือรู้จักในไทยคือเจ้ากรุงพาล หลานของประหลาด สาวกของนรสิงห์ ที่โดนวามเทพปราบด้วยความซื่อสัตย์จึงให้พรให้อยู่ในเมืองบาดาล

๒.พระรุทราวตาร หนุมานได้พรจากพระรามให้อยู่ต่อไปในโลกมนุษย์ตราบใดที่คนยังเล่าเรื่องพระรามเขาก็จะยังมีความสุข

๓.ฤาษีกฤปา เป็นอาจารย์คนเก่า หรือโค้ชคนเดิมของพวกเการพและปาณฑพ เป็นพี่นางกฤปี เมียของโทรณาจารย์พราหมณ์ ในระหว่างสงครามเข้ากับพวกเการพเมื่อเสร็จสงครามไม่ตายได้เป็นครูหลานอรชุน (รัชทายาทปรีกษิต)

๔.ฤาษีปรศุราม เป็นอวตารปางหนึ่งของพระวิษณุจะอยู่มอบอาวุธวิเศษให้พระวิษณุอวตารปางพระกัลกี

๕.รากษสบดี วิภิษณะ ไทยเรียกว่า ยักษ์พิเภก จะอยู่จนสิ้นมหายุค (น่าจะสิ้นแล้ว เพราะตอนนี้แขกว่าเป็นกลียุคของเขา)

๖.ฤาษีวยาสผู้แต่งเรื่องมหาภารตะจะอยู่จนเริ่มกลียุค

๗.อัศวัตถามา หรือ อัศวัตถามันก็ว่า คนเดียวที่มีอายุยืนเพราะต้องสาปให้ทรมานเหมือนตายทั้งเป็นจนถึงยุค กลียุค และได้พบพระกัลกี (ไม่เหมือนกับกระสือและปอบที่คลายน้ำลายแล้วให้ลูกหลานแล้วก็ตายได้)

บางแห่งว่าฤาษีมารฺกณฺเฑยา ผู้ได้พรจากพระศิวะให้มีอายุยืนจนวันสิ้นโลกถือว่าเป็น คนที่แปดรวมเรียกว่า อัษฏา จิรันชีวินะ หรือ อัษฎาจิรันชีวี

(from ,Shanti Lal Nagar.( 2008)Hanuman. Ṭrāṃsaglobala Pabliśiṇga Kampanī, p 38.)

บางแห่งก็อ้างตำนานอื่นอีกมี ชามภวาน (พญาหมีจากเรื่องรามายณะ ไทยว่าชามพูวราช ปล.จิตรกรรมฝาผนังวัดพระศรีรัตนศาสดารามตอน อินทรชิตทำพิธีชุบศรแต่ถูกชามพูวราชที่แปลงเป็นหมีมาทำลายพิธี) หรืบสัปตฤาษี ก็เป็นจิรันชีวีด้วย

ประเด็น น่าสงสัยว่าทำให้ไม่ปาณฑพปล่อยให้ลูกที่เกิดจากนางกฤษณาตาย แต่กลับอ้างว่าหลานที่เป็นลูกของอภิมันยุที่อัศวัตถามาพยายามฆ่าเช่นกันกลับช่วยไว้ได้

อภิมันยุ เป็นลูกของนางสุนทรีน้องสาวพระกฤษณะที่ตายในสนามรบอย่างกล้าหาญ กับอรชุน แต่เมื่ออภิมันยุตาย อุปปาณฑวาะ ก็เหมือนว่าจะมีอำนาจในทางการเมืองมากกว่า กลุ่มราชวงศ์ยาทพในราชสำนักหัสตินาปุระ และเป็นภัยกับหลานของพระกฤษณะ เจ้าชายปรีกษิต ที่อยู่ในครรภ์นางอุตตระชายาอภิมันยุหรือเปล่า? 

(นางกฤษณา เทราปที :กุหลาบไฟแห่งวรรณคดีสันสกฤต..../...ในวรรณคดีไทย นางกฤษณามีบทบาทเป็นกุลสตรีเท่านั้น)

แม้ว่าการเป็นสหชายาของนางกฤษณะนางงามแห่งปัญจาละ ซึ่งเป็นอริกับหัสตินาปุระ จะไม่เดือดร้อน เพราะนางถูกฝึกมาให้ยอมเพื่อให้แก้แค้นหัสตินาปุระและโทรณาจารย์หรือไม่ นางอาจจะมีสภาพเป็นทั้งเจ้าหญิงและเชลยแห่งหัสตินาปุระตั้งแต่อรชุนไปจับท้าวทุรบทมาก็ได้ นางกฤษณาเองเป็นเหมือนกุหลาบไฟผู้เป็นคนสร้างความโกรธเพิ่มขึ้นให้ทุรโยธนะพี่ใหญ่ของพวกเการพเพื่อให้รีบกำจัดพวกปาณฑพ

และคำสาปของนางที่มีต่อพวกเการพก็แสดงจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของนางหรือท้าวทุรบท กันแน่

ซึ่งพวกปาณฑพก็ตกบันไดพลอยโจนไปกับเกมการเมืองของนางกฤษณาเมียที่เลิศไปทุกอย่าง ใจกว้างเหนือมนุษย์ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเอาใจสามี การย่อมให้สามีมีน้อย ฯลฯ เหมือนถูกฝึกมาอย่างดี แต่การที่จะให้พวกปัญจาละมามีอำนาจในกรุงหัสตินาปุระมากเกินไป ก็จะเป็นปัญหากับการก้าวขึ้นสู่บัลลังก์ของหลานพระกฤษณะ หรือเปล่า?
ทำไม อัศวัตถามาเข้ามาฆ่าอุปปาณฑวาะได้ง่ายเพราะคิดว่าเป็นพวก ปาณฑพ

หรือพวกปาณฑพต้องการให้ตายแทนตนเพื่อจะทอนอำนาจการครอบงำของพวกปัญจาลีลง

แม้สุดท้ายเมื่อภีมะขอแก้ววิเศษ สมันตกมณี ของอัศวัตถามา มาให้นางกฤษณาเพื่อให้นางคลายเสียใจจากการจากไปของเหล่าอุปปาฑวาะ หรือเป็นการลองใจกันแน่ เพราะที่สุดนางกฤษณาก็มอบให้ท้าวยุธิษฐิระ เพราะเป็นการซื้อตำแหน่งให้นางเหนือว่า ชายาอื่นๆ หลังจากที่ลูกของนางที่จะพึ่งได้ในวันข้างหน้าตายกันไปหมดหรือเปล่า